Net terug van de tweede kamer, ook in de buurt van Piazza Bologna. Waar ik over de eerste mijn twijfels had, wist ik hier meteen zeker dat ik de kamer wilde hebben: mooie kamer, rustig gelegen, volgens mij wel aardige huisgenoten, eigen balkonnetje… Ik zie het al helemaal zitten. Maar ja, … ik ben dus weer niet de enige. Het huis wordt bevolkt door drie psychologes waarvan een gespecialiseerd in nonverbale communicatie, dus het voelde als een heus tribunaal dat daar tegenover me zat. Al met al ben je dan nog geen kwartier binnen. Donderdag kan ik bellen wat het is geworden en het zou mooi zijn maar ik reken nergens op. Ondertussen hoop ik maar dat ik in dat andere huis wel terecht kan, dat hoor ik morgen. Als alles mislukt dan heb ik het dus volkomen verkeerd ingeschat en zal ik na Turkije vanuit een hotel opnieuw moeten beginnen met zoeken want om nu nog voor vrijdag iets te regelen is wel erg kort dag en bovendien zou ik dan mijn spullen ergens moeten laten waar ik nog niet eens heb geslapen, geen prettig idee lijkt me dat. Nou ja, uiteindelijk zal het wel goed komen hoop ik. Misschien heb ik ook meer het mes op de keel nodig dan nu of moet ik genoegen nemen met een ‘letto’ (bed) in plaats van een ‘camera’ (kamer). Buona notte.
Miko Flohr, 28/09/2004