Napels. We moesten nog een hotelletje zoeken. Ik kende er nog een van twee jaar geleden, midden in het centrum, niet duur, geen sterren, maar niet vies. Vanaf de piazza del Gesù Nuovo twee minuten lopen. Door een grote poort kom je op een binnenplaats, je wordt door bordjes naar de trap geleid. Het blijkt de derde verdieping te zijn en Italianen hebben een voorkeur voor hoge plafonds – een lift ontbreekt uiteraard. Eenmaal boven wordt je door een zeer onderdanige, nauwelijks sprekende vrouw binnengelaten. Ze is niet de eigenaar, maar de slavin: illegaal, spreekt nauwelijks italiaans en mag al het poetswerk doen. De baas is een bedlegerige signora van ruim over de tachtig. Ze regelt de zaken vanuit haar bed, we worden meteen binnengelaten in de woonkamer waar het enorme bed staat. Een keffertje houdt de wacht. Hoe lang we de kamer willen. Twee uur voldoende? Ik leg uit dat we een nacht blijven en twee aparte bedden willen. Ze overlegt even met zichzelf en geeft de slavin de opdracht ons kamer 9 te geven. We lopen door het verwarmde apartement van de signora, langs de enorme keuken en enorme tweede woonkamer. Een smal gangetje, aan het eind naar links en daarna nogmaals, het licht doet het eerst niet, later ´s avonds is het gemaakt. Kamer 9 is riant qua grootte, twee bedden, tafeltje en zelfs een bank. Twee openslaande deuren (die niet geheel sluiten) naar het balkon (10cm bij 1 meter). Toilet en douche op de gang. Geen verwarming, verlichting per TL. Geheel de onze voor 20 euro per nacht. We besluiten het maar te doen. Na een goede nachtrust, niet gestoord door nachtelijke activiteiten van allerlei buren, willen we om kwart over acht gaan betalen. De signora had immers gezegd dat ze om zeven uur op zou zijn. Nee dus. De slavin is al wel aan de gang, ik vraag haar dan maar de signora wakker te maken zodat ik kan betalen en mijn paspoort terugkrijg. Het is duidelijk dat ze dat eigenlijk niet durft, maar ik sta erop. Beloofd is beloofd. Na drie keer kloppen wordt de deur opengedaan. Er blijkt ook nog een signore te zijn, van vergelijkbare leeftijd en met flink ochtendhumeur. De signora (geen tanden meer) is de beminnelijkheid zelve. Geen enkel probleem, meneer. Ik betaal met 50 euro, of ze het kan wisselen. Natuurlijk, waarop ze van onder het geborduurde kleedje op haar nachtkastje een hele stapel papiergeld tevoorschijn haalt. Kassa´s, daar doen we niet aan. Ik krijg mijn paspoort terug en we gaan weg, de signora en haar man in een diepe nachtrust achterlatend… Napels. Altijd anders…
Miko Flohr, 07/02/2005