Un San Valentino amarissimo per tutta l’Italia… Ik wou er toch even bij stil staan, al ben ik nu niet in Italie. Vandaag is het een jaar geleden dat Marco Pantani dood gevonden werd in zijn hotelkamer in Rimini. Je merkte de afgelopen week in Italie nog goed dat het leeft, dat het een open wond is. Een commentaar in de Repubblica beschreef hoe groot hij wel niet was – uiteraard met de nodige overdrijving, maar toch. Wat de italianen zo speciaal aan Pantani vonden is niet dat hij zoveel gewonnen heeft – dat hebben er wel meer gedaan, maar waarom hij op een lijn staat met Fausto Coppi is omdat hij het liet zien – hij liet zijn hart spreken, een ‘stilo emozionante’ zou je het kunnen noemen.
Voor mij zal Pantani altijd verbonden blijven aan die eerste Pompeiicampagne, in 1998. We waren toen in italie terwijl hij bezig was de Tour de France te winnen. Dat het halve peloton afstapte hebben we nauwelijks meegekregen, daar ging het natuurlijk helemaal niet om. Pantani die Ullrich vernederde, hem op minuten reed in de Pyreneeen, niet van zijn zijde week in de alpen. Dat was het verhaal. Dagelijks kocht ik mijn Gazzetta dello Sport bij het barretje waar we ontbeten en dagelijks werden de koppen groter. Op de voorlaatste dag was de grote tijdrit, waarin Pantani zijn voorsprong moest verdedigen. Die was weliswaar groot, maar tijdrijden was niet zijn specialiteit, om het zacht uit te drukken. Om de stemming er goed in te krijgen opende de Gazzetta die dag met de kop ‘Il cuore d’Italia pedale con Marco’ – het hart van Italie pedaleert mee met Marco. Ik heb de betreffende krant nog lang bewaard.
Miko Flohr, 14/02/2005