Wat een sprookje… Je loopt het station uit, steekt een paar straten over en opeens ben je er: Zweinstein. Het is echt de meest treffende beschrijving die je kan geven van Oxford. Een sprookjeswereld, uiterlijk althans. Alle colleges (nou ja, 31 van de 32) zijn opgetrokken in een soort neoklassieke stijl. Er zijn veel deuren die open gedaan moeten worden – het is een heel gesloten stad. Het ademt traditie, of je daar blij van wordt of niet. Uitzondering is de betafaculteit, voor zover ik in het donker kon zien dan: die is opgetrokken in een robuuste neostalinistische stijl van gewapend beton. Als alfa kun je erover twisten of je een goed en evenwichtig wetenschapper wordt in een zo elitaire omgeving – ik neig naar nee, maar er zijn velen die bij Oxbridge zweren en het heeft ook wel iets behaaglijks. Ik begrijp wel hoe je vanuit deze traditie tot een zo behaaglijk toontje komt bij het schrijven over de oudheid…
Miko Flohr, 21/02/2005