Tja, het is al weer meer dan twee weken geleden, Buf, maar ik kan moeilijk verder gaan met dit logboek zonder met jou te beginnen. Hopelijk heb je het gezellig daar beneden met Cerberos en zijn vriendjes. Het was tijd, ik weet het. Maar je hebt minder lang geleefd dan Terri Schiavo heeft gevegeteerd en we hadden eigenlijk toch wel gedacht dat je minstens de Paus zou overleven. Het Lullebollehondje dat wegliep op de dag dat een El Al Boeing Amsterdam platwalste, dat etterig aan de andere kant van de wei een mol ging opeten en dat, tot zijn eigen spijt, iets te enthousiast achter een tennisballetje aanspurtte, wasmiddel tot culinaire specialiteit wist te verheffen, kerstbomen deed omvallen en pakken boter verslond dat het een lieve lust was. Die schuldbewuste blik in de ogen als er weer wat uitgevreten was – je wist het eigenlijk allemaal dondersgoed, toch? Als een katapult naar buiten schieten wanneer de baas thuis komt, al was jij dan wel zo slim om te wachten tot de deur werd opengedaan. Door een spleetje in de schutting kijken naar de buren en wachten op het ontwapenende “Hallo Jongen!” Mijn vriendinnetjes keuren door ze zonder veel omhaal en tot onze grote schaamte meteen maar gewoon tussen de benen te snuffelen. En de laatste jaren lekker lui slapen, de hele dag door, tot je dan even naar buiten moest – het ging allemaal steeds minder makkelijk. Met de kerst klonk nog een keer de vertrouwde WRAF toen de bel ging, gevolgd door een iets te enthousiast opstaan en een fikse uitglijder met het achterlijf. Tja, de ouderdom kwam niet zonder gebreken. En het was tijd. Maar wat zal ik je missen.
Miko Flohr, 08/04/2005