Er is een bom gevonden bij Formia. Vorige week dinsdag. Formia is een plaatsje aan de kust halverwege Napels en is in 1944 duchtig gebombardeerd door de Allied Forces. Het nabijgelegen Gaeta, waar het om te doen was, is nog altijd niet helemaal opnieuw opgebouwd. De bom ligt ergens in het centrum en wordt vermoedelijk vandaag gelicht. Boeiend, op zich. Maar illustratief is de manier waarop het een en ander afgehandeld wordt: opeens moeten 7000 mensen hun huis uit – blijkbaar is een ontdekt gevaar gevaarlijker dan een onontdekt gevaar – en worden alle toegangswegen naar Formia afgesloten. En, belangrijker, voor mij dan: het spoor. Niet dat de bom onder het spoor ligt, en niet dat er niet al 60 jaar treinen vlak langs de plaats des onheils rijden, maa toch heeft de president van Lazio, Marzabotto, terstond besloten dat er niet meer getreind mag worden op die plaats. Dus: alles wat per spoor van Rome naar het zuiden moet, of omgekeerd, rijdt om via Cassino (als we het toch over bommen uit de oorlog hebben…). Dat betekent een netto extra reistijd van ca 60 minuten. Maar de omleiding doet zijn naam eer aan. De Ferrovie dello Stato maken er een enorme puinhoop van. Blijkbaar was er geen scenario, maar er heeft zich de afgelopen dagen ook niet echt een scenario ontwikkeld. Woensdag, toen ik naar Napels vertrok, was het onhandig en vervelend, expres de vroegste trein genomen, van 6:45 (half zes op…), en vervolgens nog niet voor de middag op de opgraving, maar vrijdagavond was ronduit schandalig. In de eerste plaats arriveerde mijn trein al met een vertraging van ruim 20 minuten in Napels. Vervolgens bleef hij zo lang staan tot de vertraging was opgelopen tot een uur. Daarna begon de reis op een slakkegangetje waardoor de totale vertraging opliep tot twee uur en tien minuten. Tijd van aankomst op Roma Termini: 1:15u in de nacht. Vrijdagnacht. Ik dacht: ik pak een taxi. Mooi niet. Geen taxi te bekennen op het station en bovendien een rij die er nog stond van de vorige trein van een uur eerder. Dan maar richting stad gelopen om daar wat te pakken. Het werd, om kwart over twee, een nachtbus. Om 2:50 zette ik thuis de teletekst aan. Om 15:10 deed ik mijn ogen weer open. Eigenlijk zou ik de kaartjes moeten terugvorderen. Maar ja, dat betekent twee dagen in rijen staan. Wat een gedoe.
Miko Flohr, 30/05/2005