Er zijn van die dagen dat je heel ergens anders eindigt dan je had gedacht. Zaterdag was zo’n dag. Via MSN, SMS en meer van dat soort postmoderne communicatiemiddelen gemobiliseerd door een vriendin want er was een krakersfeest ergens in Berg en Dal. Het was tegen elven ‘s avonds toen we eindelijk vertrokken, per fiets. Niet onbelangrijk detail: het regende een klein beetje, we hadden geen adres, geen details over het feest, alleen de vage toezegging dat we het vanzelf zouden vinden als we de Berg en Dalse weg zouden volgen totaan pretpark Tivoli en daarna nog 1500 meter. Als u de omgeving niet kent: voorbij Tivoli begint de weg aan een lange afdaling richting de Duitse Grens door een bosrijke glooiende omgeving. Als u de omgeving wel kent: van al dat moois was niets te zien. We suisden in het pikkedonker met veertig kilometer per uur naar beneden, nu en dan gepasseerd of tegemoet gereden door een auto. Het stranden in de struiken werd slechts voorkomen doordat men zich tegenwoordig kan richten op de witte strepen die het fietspad scheiden van de autoweg. Een plotseling vanuit de nacht opduikende wandelaar werd ternauwernood ontweken.
Eenmaal beneden kondigde een rij geparkeerde auto’s een spoedig einde van onze reis aan. Er was een feest, het was helemaal gratis en het was niet eens alleen voor hardcore-krakers (ook voor hardcore-liefhebbers…). Een bonnenverkoop was goed geregeld. Er was bier, wodka, wijn, fris en meer van dat soort vloeistof. Te eten was er naast veganistische linzensoep ook de spinazie-kaasflap en enorme ladingen brownies. Drie schuren waren er. Het was een boerderij. Eentje had een podium en een band met allemaal indo’s, een andere had softcore en de derde hardcore (en dito publiek). Er was een gezellig kampvuur en de sfeer was gemoedelijk. Snel ontving ik een SMS waarin ik welkom geheten werd in Duitsland, hoewel mijn gezelschap gewoon de Nederlandse provider had. Het bleek dat half Nijmegen de afdaling had gemaakt, lang niet allemaal veilig met een fiets met licht en remmen, dus het werd een feest van herkenning op herkenning. Lang bij het bandje gestaan, maar op een gegeven moment toch richting de softcore. Inmiddels was het ook gaan regenen, hetgeen leidde tot enige glijpartijen van niet eens zo heel dronken feestgenoten. Tegen vieren voelde ik (het regende nog steeds) een moddergevecht in de lucht hangen en was het aftaaien geblazen. Fiets gezocht, niet uitgegleden, de weg gevonden en de heuvel op (dat ging wat moeizamer dan ik hier beschrijf, leeft u zich vooral in). Zeiknat geregend, maar het was een prima avond. Volgend jaar gaan we weer. Belangstellenden zijn welkom.
Miko Flohr, 15/08/2005