Een verhaal uit de categorie: dat heeft u vast / hopelijk ook wel eens. Ik zat vandaag bij een universitaire gelegenheid, een buluitreiking, waar de betreffende spreker een klassieke verspreking maakte die in zichzelf helemaal niet grappig is, waarom ik nou nooit zou hoeven lachen. Hij gebruikte, schokkend, schokkend, het woord ‘klaarkomen’ in een zeer nette betekenis, nl. ‘afstuderen’. Er zijn momenten waarop het me niet eens zou opvallen. Maar vandaag wel. Ik was moe, gaar na vier uur stoeien met pubers. Het enige wat ik nog kon denken was ‘ik mag niet lachen, ik mag niet lachen’… Dat wordt dan natuurlijk een wedstrijd tegen jezelf die je gedoemd bent te verliezen. Een halve proest kon niet meer worden tegengehouden. Vervolgens werd ik uitwendig stil. Inwendig beet ik mijn onderlip aan gort. Ik voel het nu, drie uur later, nog steeds… Een rare dwangneurose.
Miko Flohr, 08/09/2005