Het is een rare gewaarwording. Ik ben net terug van café Eten en Drinken hier vlakbij (ja, ik moet al mijn spullen nog pakken…) en ik heb zojuist afscheid genomen van een van mijn beste vrienden. Hij gaat voor liefst twee jaar het veilige leventje in de westerse wereld verlaten om te gaan werken als fysiotherapeut in een stadje in de bergen van Papoea Nieuw Guinea. Om in Mount Hagen (zo heet het) te komen reize men van Schiphol via Heathrow naar Brisbane in Australië en vanaf daar naar de hoofdstad van Papoea Nw Guinea, Port Moresby. Vervolgens neme men een regionale vlucht naar Mt Hagen, in de bergen, ongeveer in het geografische midden van het land (klik hier voor een kaartje). Men vertrekke vrijdagmiddag en men kome zondagavond ter plekke aan om tot de conclusie te komen dat het in Nederland dan nog vroeg in de morgen is (tijdsverschil: 9 uur). Het is zo’n stadje waar men de voor ons wellicht wat extravagante autochtone rituelen (zie foto) nog niet louter voor de toeristen cq de poen opvoert, maar omdat men er echt ideeën bij heeft. Sjroep heeft een eigen weblog, maar uiteraard is nog niet geheel duidelijk in welk kwaliteit danwel kwantiteit hij toegang zal hebben tot het internet. Ik zal het bijhouden en indien interessant erover berichten. Hij gaat niet onvoorbereid de rimboe in: behalve een flinke kuur van allerlei injecties tegen de meest waanzinnige ziektes heeft hij ook schoenen gekocht om zich de opdringerige parasieten van het lijf te houden. Daarnaast heb ik hem het laatste deel van Harry Potter meegegeven om zich probleemloos te verlossen van Dementors, Deatheaters en andere wonderen der Guineese natuur. Lees meer over Mount Hagen hier. Papoea Nieuw Guinea meets Sjroep. Let them count their blessings.
Miko Flohr, 07/10/2005