… en al wel meer dan een maand… Natuurlijk zijn parkietjes heel klein, hebben ze hersentjes ter grootte van een klein uitgevallen druif en een geheugen van minder dan een dag – je wil niet weten hoe makkelijk het is om helemaal verknocht te raken aan zo’n beestje. Ze waren met z’n tweeën, Felix en Rolo, en nee, ze waren niet van mij (dan had ik deze log waarschijnlijk namelijk al anderhalf jaar geleden moeten schrijven, gezien mijn stipte aard), maar ik zag ze erg vaak en heb ze aldus goed leren kennen (zie ook deze log). Rolo was altijd diegene die het minste had met mensen(handen) – ik geloof dat ik ongeveer 1134 keer gepikt ben, waarvan minstens 126 keer behoorlijk hard ook – en was erg geïnteresseerd in knagen, knagen, knagen, knagen en Felix afsnauwen – het was een echt vrouwtje. De plastic klimop? Blaadje na blaadje werd vakkundig losgeknaagd. Een flinke plak sepia? Rolo had twee luttele dagen nodig. De kooi? Veel lak zit er niet meer op. Schuurpapier om de nagels kort te houden? Lekkerrrr!!! Felix? Opzouten, ik ben altijd eerst, dat weet je best (en daar droop Felix alweer af richting zijn stek – verzet was toch zinloos, dat had hij inmiddels wel begrepen). Een keer had ze hem flink beet, midden in de nacht, gewoon de snavel in de vleugelveer gezet, goed vastgebeten en dan heel hard trekken. Het gaf een gekrijs waar je wel wakker van moest worden – Felix stuiterde als een dolle door de kooi en heeft nog minstens twee dagen heel zielig gedaan.
Maar nu is ze dus dood. Plots, in één keer, al was ze wel heel mager volgens de dierenarts, maar in anderhalve dag was het gepiept (Zie hier). Heel sneu allemaal, niets aan te doen, maar ook erg kut dat dat soort dingen steeds gebeuren als ik ver weg zit (denk aan bufje)… En Felix? Felix is nu even vrij gezellig (alleen en hij schijnt veel geluid te maken), maar ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat dat weleens van korte duur zou kunnen zijn. Maar Rolo is hij intussen allang weer vergeten, al wil ik daar nog niet helemaal aan.
Miko Flohr, 11/12/2005