“Ich frage euch: Wollt ihr den totalen Krieg? Wollt ihr ihn, wenn nötig, totaler und radikaler, als wir ihn uns heute überhaupt erst vorstellen können?“
We schrijven 18 februari 1943. De Duitsers hebben de slag om Stalingrad verloren, de geallieerden beginnen aan hun lange opmars; het tij lijkt gekeerd, en het regime in Berlijn kiest voor massale mobilisatie. In een grootse propagandabijeenkomst in het Sportpalast in Berlijn wordt een applausmachine bijeen geroepen, en Goebbels houdt er zijn bekende betoog waarin hij oproept tot de ‘Totale Oorlog’. Deze ‘Totale Oorlog’ werd, geheel in stijl, voorgesteld als een zeer heldhaftige daad van opofferingsgezindheid, die uiteindelijk uiteraard zou leiden tot de Nationaalsocialistische zege, en duizendjarige glorie voor het Arische ras. De desastreuze gevolgen van de ‘Totale Oorlog’ zijn gevoeglijk bekend, en hoe het met de Nationaalsocialisten afliep behoeft ook geen nadere toelichting. Dat de term ‘totale oorlog’ sinds Goebbels’ Sportpalastrede lichtelijk beladen is, spreekt eveneens voor zich.
Het was me dan ook nogal een uitspraak, Geert – “Door heel Europa, niet alleen in Nederland, maar in heel Europa vechten de multiculturalistische elites een totale oorlog uit tegen hun bevolkingen … uiteindelijk resulterend in een islamitisch Europa“. Wij, de (linkse) multiculturalistische elites van Europa, wij zijn als het klapvee in het Sportpalast in 1943. Wij zijn, aldus Geert, de Nazi’s, hebben al onze krachten in gereedheid gebracht om te strijden voor de glorieuze overwinning, maar, zo weet Geert uit de geschiedenisboekjes, uiteindelijk zullen we verliezen, en zal onze abjecte, totalitaire en misdadige aard in de geschiedenisboekjes belanden. Dat wij geen Goebbels hebben en geen Hitler, een Stalingrad in welke vorm dan ook ons onbekend is en we sowieso eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd zijn om onze overtuigingen aan anderen op te leggen, dat doet allemaal niet ter zake. We zitten immers in een totale oorlog, alles is geoorloofd, en we doen dus gewoon met z’n allen net alsof dat niet zo is. Taqiyyah, toch, Geert?
Als je erover nadenkt is het ergens ook een tikkeltje eng. Want als Geert vindt dat wij, de multikulmafia, een totale oorlog voeren met het volk, zegt hij dan niet ergens ook dat het volk of het dat nou wil of niet in totale oorlog is met de multikulmafia, en dus, dat alle middelen van verzet geoorloofd zijn? Was dat immers niet ook de reactie van het verzet op de sportpalastrede van Goebbels? Geert is natuurlijk veel te sluw om zulks letterlijk te zeggen, en hij zal ongetwijfeld oprecht tegen geweld in welke vorm dan ook zijn. Maar tussen de regels door wordt een hoop gesuggereerd waar je akelig van kan worden. Bedesignbrilde multikulletjes pesten – je zal Geert er niet over horen, behalve natuurlijk als Marokkanen het doen. Maar dan zijn het opeens hardwerkende Nederlanders.
Uiteindelijk legt Wilders’ woordkeuze natuurlijk vooral zijn eigen positie bloot. Er is er in Nederland maar één die bezig is met een totale oorlog tegen de samenleving en dat is Geert Wilders zelf – een totale oorlog die uiteindelijk ook maar één doel dient: Geert Wilders. Alle trucs zijn geoorloofd. Feiten doen er allang niet meer toe, het gaat erom of wat je roept electoraal effect heeft. Oplossingen? Allemaal oude politiek. Het gaat om de problemen, mensen, snap dat dan toch. Je moet de mensen kwaad en bang houden, niet blij maken. Dan gaan ze nadenken over hun stem. Een proces wegens aanzetten tot haat? Voor de bühne wordt moord en brand geroepen, maar in de achterkamertjes wrijft men zich in de handen voor alle gratis zendtijd voor politieke partijen die het met zich meebrengt. Rekken die handel, en wel zo lang mogelijk. Wat kan Geert die hele koran eigenlijk verrekken? Geen hol. Maar het scoort zo lekker, bij de mensen in de vinexwijken. Kopvoddentaks? Doen, man! Klinkt goed. En kritiek? Politiek correct geneuzel van een elite die aan de verkeerde kant staat, het spoor totaal bijster is, en op de rand van de afgrond staat.
Kortom: Geerts ‘Totale oorlog’? Freud zou er wel raad mee weten.
Miko Flohr, 08/02/2011