Het is donker en het miezert als ik van Edgeway Road linksaf Marston Road op draai. Het is altijd een beetje een onhandige bocht. Om een of andere reden heeft de planoloog in een ver verleden besloten dat de eerste tien meter van dit stuk weg geen fietspad nodig hebben. Moet je dus éérst invoegen tussen de auto’s. Vervolgens, als je net niet van je fiets bent getikt door een van die vele britse chauffeurs die denken dat hun SUV net zo breed is als een Fiat Koekblik, kun je dan het vrijliggende fietspad op rijden – of ik moet zeggen ‘rammelen, want van soepeltjes doorlopend zoab hebben ze nog nooit gehoord hier. Meestal snij ik de bocht af, en raas ik over de stoep, die er breed genoeg voor is, en óók nog eens een lage stoeprand heeft. Wie die planoloog ook was, van fietsen had hij geen enkel verstand.
Maar goed, Marston Road heeft dan in ieder geval een vrijliggend fietspad. Dat is al heel wat, zou je zeggen. Hier past een aantal kanttekeningen. Ten eerste, Marston Road heeft een vrijliggend fietspad TENZIJ het sneeuwt. Want dan wordt er niet geveegd. De stoep, ja de stoep wordt keurig bijgehouden. Stel dat iemand uitglijdt en een schadeclaim indient. Maar fietsers worden geacht niet te fietsen. Ten tweede, u moet niet denken dat een vrijliggend fietspad is gemaakt om door te fietsen. Een vrijliggend fietspad kan prima dienen als parkeerplaats voor auto’s. Boomwortels testen de duurzaamheid van frame en velgen, en de hardheid van de banden. Voetgangers interpreteren dit vrijliggende fietspad (hoe groot de pictogrammen op het asfalt ook zijn) als de rechterhelft van een vierbaansvoetpad. Bij bushaltes staat het bushokje aan de ene zijde van het fietspad, en stopt de bus aan de andere zijde – met als consequentie dat wachtende passagiers vaak midden op het fietspad staan, en simpelweg weigeren opzij te stappen. Fenomenaal zijn die momenten dat je aan komt rijden als er net een bus is gestopt en de mensen in rechte lijn de bus uit lopen – ipod op, dus bellen of roepen heeft geen enkele zin. Sowieso reageren mensen nauwelijks op een fietsbel: ze weten simpelweg niet wat dat geluid betekent.
Goed, dat vrijliggend fietspad is dus een hindernisbaan, maar tot nu toe ging het altijd net goed. Vanavond ging het mis. Een tamelijk fatale eigenschap van het Engelse verkeersleven is dat op vrijliggende fietspaden de regels niet meer gelden. Dus ik fiets in volle vaart de bocht om, het fietspad op, en ik zie dertig meter voor mij een joch fietsen. Nou is dat niets noemenswaardigs, maar dit zag er meteen al zorgwekkend uit. Het joch fietste zomaar rechts. Ik fietste keurig links. Een kanoniek gevalletje ramkoers kondigde zich aan. Nou fietsen mensen voortdurend aan de verkeerde kant op deze fietspaden – blijkbaar geldt ‘links’ en ‘rechts’ alleen als je onder een auto kan komen – maar wat ronduit problematisch was, was dat het joch druk in gesprek was met een kornuit die rechts van hem op het voetpad fietste. Kortom: het joch keek naar rechts, en niet voor zich uit. Vijfentwintig meter. Twintig meter. Het joch keek nog steeds naar rechts. Tien. Ik slaak een kreet. Het joch schrikt. Ik wijk uit. Naar rechts. Het joch wijkt uit. Naar links. Boem. Frontaal. Voorwiel op voorwiel. Je zag het aankomen, het was niet te vermijden. De schade viel gelukkig mee, maar die Engelse weggebruikers en ik, het is geen match made in heaven. Idioten zijn het.
Miko Flohr, 16/02/2011