De powerpoint is af, ik kan bijna naar bed. Morgen nog één paper, en dan mag ik terug naar huis. De afgelopen drie weken was ik professioneel nomade. Dinsdag tweeëntwintig mei reisde ik van Oxford naar Den Haag. Kleinste koffertje mee, want de dag erop reisde ik terug naar Oxford. Vervolgens naar Istanbul, waar ik vier dagen bleef, een lezing gaf aan het Duitse Archeologische Instituut, en at met uitzicht over de Bosporus. Maandag achtentwintig mei vloog ik terug naar Oxford. Middelgrote koffer mee. Twee dagen was ik thuis in Headington, en toen ging het weer door. De trein in. Grote koffer, deze keer. Leiden. Vrijdag 1 juni – Conferentie over migrerende Romeinen waar ik een lezing gaf over de arbeidsmarkt in Pompeii. Toen een nacht in Loon op Zand. Dan naar Brussel. Maandag 4 juni – netwerkbijeenkomst. Zitten en Luisteren. Dag erna weer naar Loon op Zand. Bent u er nog? Eten met ouders en ene zus. Rondje rennen door de duinen. Touch Base. Dan weer naar Amsterdam. Even zwaaien naar andere zus. Proost. Gisteren Jaapborrel. Veel te vroeg weer terug naar Loon op Zand.
En nu zit ik dus op een hotelkamer in Keulen. Het is dat er een glas Kölsch naast mij staat, anders zou ik het niet geloven. Ik weet feitelijk nauwelijks nog waar ik ben. Vol van indrukken, beelden, gesprekken, discussies, feiten. De grote bazar in Istanbul vecht met de Grande Place in Brussel, en die lezing over dat surveyproject in Anatolië met dat verhaal over die inscriptie uit Herculaneum. Gesprekken over de politieke situatie in Turkije en over Jolande Sap. Efes, vaasje, fluitje, amsterdammertje, delirium tremens, kriek, een beschamend kleine Paulaner en nu dus Kölsch. En dan heb ik het nog niet over het eten. Veel asperges, dat dan weer wel. Onderweg. Meerdere bussen. Een vliegtuig. Een hogesnelheidstrein. Meerdere boemels, waarvan ééntje vol met puffende en muffe Duitsers die in Venlo boodschappen hadden gedaan. Mailwisselingen met mensen waar je iedere mail op een totaal andere plaats schrijft. Drie vrijdagen achter elkaar drie lezingen, alledrie totaal verschillend – over verschillende onderwerpen, in verschillende talen.
Het zijn mooie en uitdagende tijden, absoluut, en ik geniet er absoluut van. Ik ben een bevoorrecht mens dat ik dit allemaal zo mag doen. Tegelijkertijd leer je ook wel aardig je eigen grenzen kennen, al doende. The more you see, the less you feel, krijste Billy Corgan ooit. Het werkt wel een beetje zo, merk ik nu: als het vol is, is het vol, en kan er dus niets meer bij, of je nou wil of niet. Hele simpele dingen worden dan opeens belangrijk. Ik ben al jaren niet meer in Keulen geweest, en was vast van plan even naar de Rijn te lopen en rond te kijken, want zo hoort dat in mijn wereld, maar het was dus vol. Ik heb een snelle pizza gedaan en even in het zonnetje gezeten, in het parkje, vlakbij het hotel. Naar de mensen gekeken. Wat zitten peinzen, rubriceren en ordenen. In alle rust.
Miko Flohr, 08/06/2012