Soms vindt iets jou terug. Dit treinkaartje dwarrelde opeens vanuit het niets mijn blikveld in, een paar weken terug. Nooit bewust bewaard, nooit bewust weggegooid. Twee december 2010, vandaag twee jaar terug, ging ik nog even langs bij mijn oma in Ruma Saya in Ugchelen. Ik was een paar dagen in Nederland, en ik dacht, ach, laat ik ook maar even. Het was drie weken voor haar dood – zo bleek achteraf. Maar toen wisten we dat nog niet. Vandaag twee jaar terug was ze nog gewoon heel oud, zoals je dat hebt, bij mensen van negentig. Het ging niet zo goed, maar het zou vast goed komen, zei ze monter (of, wellicht, tegen beter weten in). Ze klaagde wat over de zorg en de eenzaamheid. We aten chocolaatjes. Ze vroeg of we trouwplannen hadden. Ik antwoordde half ontwijkend, want mijn ouders wisten nog van niets, en met kerst zouden we elkaar vast weer zien. Niet dus. Nooit geweten of ze het niet toch stiekem wel door had. Het zou me niet verbazen. Maar goed. Dit treinkaartje vond mij dus terug, een paar weken geleden. Vandaag stopte ik het in de rouwkaart, en de rouwkaart gaat straks een verhuisdoos in. Dit verleden nemen we mee de toekomst in.
Miko Flohr, 02/12/2012