Gariwie? Nee, geen wielrenner, en ook geen voetballer, doch de vereniger van dit schitterende land (zie wikipedia). In Italië is Hij sinds de eenwording overal. IEDER dorp heeft een piazza danwel via Garibaldi. Ook zijn leven is bijzonder goed ruimtelijk gedocumenteerd. Deze op het eerste gezicht totaal bizarre inscriptie vonden we in Palermo. Ik vertaal:

In dit beroemde huis
Legde op 27 mei 1860
Voor slechts twee uren
Zijn vermoeide ledematen neder

GIUSEPPE GARIBALDI

Een aparte heldendaad
Te midden van het waanzinnig uitbarsten
Van de moordende wapens der oorlog
Sliep hij rustig
De Geniale Vernietiger
Van iedere Tyrannie

Daar mag onze Willem de Zwijger best een beetje jaloers op zijn…

Miko Flohr, 12/05/2006

Himera, Museo Archeologico, afgelopen zondag.

Miko Flohr,

Sinds maandag heb ik de sleutels. Vandaag is verf gekocht en vijftien pakken laminaat en gordijnrails en rollers en kwasten en is alles in een naar achter overhellende VOLVO 740 (bouwjaar 1995) van de winkel naar mijn toekomstig hol vervoerd. De komende drie dagen zal ik mij de identiteit van Vrolijke Klusser aanmeten en door de bij voorbaat bedankten ondersteund het stofnest bewoonbaar pogen te maken. Ik haat overigens Vrolijke Klussers. Van die bijdehante bouwmarkttypes. Althans, ik ken ze niet persoonlijk, maar ik wordt echt ontzettend depressief van alles wat riekt naar Kwantum danwel Gamma (niet in natuurkundig opzicht). Brrrr. Echt, het spastisch lachende kartonnen mannetje in paars pak met de witte tanden en de duim omhoog bij de ingang van de Kwantum, zou het bedoeld zijn om ergernis op te wekken of is het humor die mij boven de pet gaat? Maar goed, de eerste zaken zijn gedaan. Volgende week wacht tante IKEA. Dan moet deze kamer er reeds heel anders uit zien. We houden u op de hoogte.

Miko Flohr,

Zojuist gepost op Dead Air Space:

My mum Just wanted to say sorry to the people who were due to come to our show in Amsterdam last night, particularly those who made wasted journeys. My mum died suddenly in the early hours of yesterday morning and so I just wanted to be at home with my family. Mum was a big Radiohead fan, and was very proud of all we’ve done as a band. I love and miss her very much. Phil.

Miko Flohr, 11/05/2006

Zo maar wat data. Vier november 1995, Noorderligt, Tilburg – een half jaartje na The Bends. Vierentwintig juni 1997, Vredenburg, Utrecht – het beroemde concert ten tijde van OK Computer. 13 juni 1999, Tibetan Freedom Concert. Het debuut van Pyramid Song. 15 en 16 september september 2000, hier vlakbij in de Goffert, de confrontatie met Kid A en Amnesiac. In juni 2001 op Pinkpop. Regen tijdens Paranoid Android. Op Werchter, in 2003, in het Gelredome in 2004. En dan gisteren, in Amsterdam.

Vanaf een bepaald moment worden het landmarks, die concerten. Wie was ik in 1995? En wie ben ik nu? Er zijn zoveel dingen veranderd in al die jaren. Er zijn mensen gebleven, verdwenen, teruggekomen, erbij gekomen, dood gegaan en geboren. Maar dan sta je daar weer en dan is het eigenlijk toch weer gewoon zoals altijd. Een soort van constante in een veranderend leven. Raar is dat. Jezelf definiëren aan de hand van concerten. Terugdenken aan dingen die er niet meer zijn. Wie was ik de vorige keer? En nu? en de volgende keer? Bij het derde nummer schiet ik even goed vol. Het is Lucky. Mooi nummer, verder niet in mijn top tien, maar volgens mij hebben ze het in al die jaren niet één keer overgeslagen. Blauwe lichten tijdens de coupletten, en dan fel oranje bij het refrein. Pull me out of the aircrash. Pull me out of the wreck. I’m your superhero and we are standing on the edge. Dat was in 1995 in Tilburg niet anders.

Even nog iets over het concert zelf. Natuurlijk is Radiohead een van de meest progressieve bands in de muziekwereld – ze gaan ook nu weer een totaal andere richting in. House of Cards is iets tussen Tina Turner en motown in. Een soort dreigende feel-good sound. Ook de andere nummers klonken nieuw, raar, en op het eerste gehoor niet per se goed, maar dat is geen slecht teken. Dat heb ik tot nu toe bij alle goede albums gehad. Het concert was feitelijk wat raar, ik vond het een beetje mat, het leek zelfs bijna plichtmatig. Maar misschien verwachtte ik er teveel van. Doch: vanavond zou ik ook gaan. Maar ik krijg juist een mailtje van Ticket Service dat het concert is afgelast. Familieomstandigheden. De moeder van een van de bandleden is plotsklaps overleden. Het geheel is nu verplaatst naar 28 augustus. Vreselijk lijkt me dat. Zit je daar, vlak voor, tijdens of na een concert en hoor je zoiets.

Miko Flohr, 10/05/2006

Het was een mooie week, op Sicilië. Druk. Vol. Overvol. Waanzinnige archeologie. Hier ligt de sleutel – de sleutel tot de oudheid. Hellenisering. Romanisatie. Niet afgebouwde griekse tempels in inheemse steden. Fascistische postkantoren en stations. Een punisch eiland waar de scherven voor het oprapen liggen. Palermo. Cisternes – overal – gedegradeerd tot ‘het c-woord’ door ons publiek. Potten, pannen, vazen, inhumaties en urnen. Halffabrikaten van granieten graanmolens opgedoken uit zee. Apulische nepvazen – goedkope nabootsing van Attisch aardewerk of toch soort van origineel? Steeds meer vragen, steeds minder antwoorden. Een megalomane laat-antieke villa die helemaal vol ligt met de meest lelijke mozaïeken – er is geen plaats meer voor tafels, stoelen en banken. Jos de Waele in Segesta, Heraklea Minoa, Agrigento, Himera… Alomtegenwoordig als het om tempels gaat. Zon, wind, een donkerrood uitgeslagen groep – en dan bij het laatste heiligdom van Akragas de koude douche van een mediterrane stortbui. Zo maar wat impressies na een te korte nacht. Op de valreep het indrukwekkende monument voor Giovanni Falcone langs de snelweg van Palermo naar het Vliegveld. Een terugvlucht die ons om half één in Köln-Bonn brengt. Studenten hoopvol rond de kaarttafel in de bus naar Nijmegen liggen na een half uur uitgeteld te maffen. Wat is de topper? Er is zoveel. Veel teveel om hier te noemen. Het zal Solunto geweest zijn – op de eerste dag – of misschien toch Morgantina op de voorlaatste. Huizen met mozaïeken en schilderingen van Pompeiaanse kwaliteit. Pottenbakkersovens, volledig bewaard. De fotofinish is voor Morgantina met de terracotta waterleidingen. Het resultaat is een wervelende duizeligheid en het verlangen naar meer.

Miko Flohr, 08/05/2006

En wat weet JIJ nog van het moment dat je hoorde dat er een kerncentrale was ontploft in Rusland? Ik was net negen, thuis en hoorde het via de radio. Ik weet nog dat we geen zuring meer mochten plukken en dat er gedoe was over de melk en nog wat andere produkten. Het was eng, het werd heel zwaar aangezet, we waren immers midden in de duistere jaren ’80. Ik volg de documentaires met meer dan gemiddelde interesse – het is zoiets vreemds, zoiets onwezenlijks. Er is daar een zone waar niemand hoort te wonen. Er is een groot kerkhof van auto’s en helikopters. Mensen hebben daar alles achtergelaten – het is een soort Pompeii maar dan zonder de lava en met de straling. Heb laatst ook eens in een boek staan bladeren met ooggetuigenverslagen van die eerste dagen.. Je weet niet wat je leest. En, o ja, kan iemand mij zeggen waar dit protest van greenpeace gisteren was?

Miko Flohr, 27/04/2006

Miko Flohr, 26/04/2006

Al is de parkiet nog zo snel, de vraatzucht achterhaalt hem wel.

Een nieuw vriendje voor Felix!
ingenu

Miko Flohr, 25/04/2006

De vrouw bevond zich op de achterbank zonder gordel. Maar dat gaf in dit geval niet zo veel

voegde een politiewoordvoerder er nog aan toe. nu.nl.

Miko Flohr, 24/04/2006