Blogupdate (1)

Laat ik eens wat van mijn blogs langslopen. Fight this Generation is nog steeds zo dood als een pier, maar Ingenu doet weer even met ons mee. Vandaag sinds tijden eindelijk weer een log. Klik. Volgende keer toch maar met de fiets dan? Ondertussen is Rhea druk aan het Parelen en een stuk succesvoller in het bereiken van de sportfaciliteiten… Check it out. Meanwhile in Papoea New Guinea – Sjroep heeft een nieuw huis gevonden. Go en schreef een scary fairy tale over zijn prikactie. En ik? Ik zit vanaf te vroeg tot veel te laat op mijn werk en probeer uit alle macht een onhaalbare deadline te halen en in te korte tijd te veel te doen waaraan ik veel te hoge eisen stel. Maar nu mot en zal het af ook. De dood of de gladiolen.

Miko Flohr,

Handje geven

Het zou aardig zijn geweest als hij na de 1000 meter, als een goede ploeggenoot, naar mij toe was gekomen om me een hand te geven. Zoals ik hem de hand heb gegeven, toen hij de 5 kilometer won. Maar hij schudt mij alleen de hand als ik verlies. Dat is typisch Chad.

Shani Davis op de gezamenlijke persconferentie van de Amerikanen na de 1500 meter over zijn buurman.

Miko Flohr,

Crashed

Ik maakte een kleine stuurfout en heb die met alle macht proberen te corrigeren, wat ik achteraf beter niet had kunnen doen

Een gecrashte oude klasgenoot vanuit Turijn | klik.

Miko Flohr, 21/02/2006

Mens sana

… en daar ging ik, als laatste, het trapje af. Het was tien over half acht in de ochtend en na een barre tocht van tien minuten door wind en regen, vijf minuten wachten op wat vrienden, betaling van een niet geringe entreeprijs en het aantrekken van de juiste outfit was ik er helemaal klaar voor. Ik ging zwemmen. Nou wist ik al dat ik geen natuurtalent was – ik liet mijn makkers maar meteen voorgaan, forceren heeft toch geen zin – maar wat ik na de eerste baan van vijftig meter dacht zal ik u besparen. Benno Baksteen en de strijd tegen de zwaartekracht. Na een tijdje ging het wel beter, na zes baantjes een korte pauze – hartslag lager dan wanneer ik gerend heb, maar niet veel – dan nog vier en ik zat aan mijn voor genomen tien baantjes (i.e. 500 meter). Nog even pauzeren en dan voor de laatste twee. Kramp in mijn scheenbeen, kramp in mijn vingers. Mijn techniek is ongetwijfeld waardeloops. Shit. Een slok water binnen. Ik proest het uit. Links wordt ik ingehaald door een man van minstens tachtig. Rechts komt een vlinderslag voorbij met de snelheid van een speedboot. Er valt nog een hoop te doen, ook conditioneel gezien, maar het is wel een heerlijk begin van de dag. Mens sanex in corpore sano.

Miko Flohr,