Een van wat beter haalbare voornemens voor 2006 was om langzaamaan toch weer eens te beginnen met rennen. Ik deed dat tot een paar jaar geleden vrij fanatiek met wat vrienden, totaan de zevenheuvelenloop toe, maar toen vertrok ik naar Rome (ja ik HAD daar kunnen rennen, ik heb het ook twee keer geprobeerd, maar op een of andere manier kwam het er niet van…) en bij terugkomst bleken mijn renmakkers verhuisd. Zo gaat dat.

Maar nu ben ik dus weer begonnen. Het was hard nodig want de kwaliteit van mijn conditie ging ongeveer net zo hard achteruit als ik zelf in kwantiteit toenam. De eerste keren ging het moeizaam. Ik loop een rondje van zes à zeven kilometer en dat liep ik vroeger gemakkelijk in vijfendertig minuten. Groot was mijn ontluistering toen mijn horloge woensdag vijf januari een ongenadige zesenveertig zesenveertig aan gaf… Het ging al langzaam beter, het hangt bij mij ook nogal van het weer af (hoe minder wolken, hoe meer spirit en snelheid), dus toen het gisteren tegen half zeven zo goed als onbewolkt was schoot ik dan ook als een speer uit de startblokken. Bij het rekpunt zat ik al een minuut onder mijn vorige toptijd, bovenop de heuvel (op tweederde) nog iets meer… en toen brak de pleuris los. Stortregen, wind, duisternis, ellende. Om de haverklap water en gel uit je ogen vegen. Oppassen dat je je niet verstapt in een plas. Voelen dat je tot op het bot doorweekt wordt. Ik besloot dat die toptijd minder belangrijk was dan heelhuids thuiskomen en ging, zo dacht ik, wat rustiger lopen en vooral aftellen – god wat wilde ik dat het afgelopen was. Maar ja, de snelste manier om thuis te komen is op zo’n moment toch gewoon doorrennen en het liefst nog in een redelijk tempo ook. Heijendaalse weg over. Nog 300 meter. Ik sprint niet, ik loop het gewoon rustig uit. Molkenboerstraat. Nog 200. Ik kan niet meer. Laatste kruising. Nog 100. Blijkbaar heb ik toch alles gegeven. Nog drie bomen. Auto van Inge. Nog 2. Hijg. Rochel. Proest. Nog 1. Pfffffffffffffffffffff. Wat zal het zijn? Onder de 40 minuten zeker, maar niet sneller dan laatst. achtendertigeneenhalf dan? Ik kijk. Ik ben verbaasd. Ik zit er bijna twee minuten naast. Meestal kan ik het vrij goed inschatten. Het zal wel aan het weer liggen. Maar ik mopper niet. Ik ben al twee jaar niet zo snel geweest. Het gaat de goede kant op.

Miko Flohr, 09/02/2006

Ze boren weer. De hele dag al. Probeer maar eens iets zinnigs te bedenken of te schrijven als er naast, boven en onder je geluiden klinken die je normaal alleen bij de tandarts hoort en die in frequentie en luidheid ieder voorstellingsvermogen te boven gaan. We krijgen straks een heel mooie werkplek ervoor terug, wie mooi wil zijn moet pijn lijden, maar er zijn van die momenten (zoals nu met drie naderende deadlines) dat dergelijke zeer waarachtige overpeinzingen en subtiliteiten wegsmelten in een opflakkerend vuur van irritatie, agressie en desconcentratie en dat je alleen maar wil dat het ophoudt. Dat je daarvoor zelfs voor eeuwig op dit afgetrapte kamertje zou willen blijven. Dat je nog liever zou hebben dat ze het gebouw een maand dicht zouden doen. Daar begint ie weer… De enige troost is de wetenschap dat het zo lunchpauze is – al is het een schrale gezien het feit dat ZIJ dan ook lunchen en dus vrolijk om één uur weer beginnen.

Miko Flohr, 08/02/2006

Interessant gegeven voor doorgewinterde treinklagers:

Punctualiteit in perspectief
(1 februari 2006)
Volgens reacties op de bekendmaking van NS dat voor 2006 gestreefd wordt naar een punctualiteit van 86% zou NS daarmee slecht afsteken tegenover de spoorwegen in België. Het tegendeel is het geval: NS en de Belgische NMBS behaalden in 2005 dezelfde ‘stiptheid’
In België wordt de internationale punctualiteitsnorm van 5 minuten gehanteerd. Bovendien mogen in België de invloeden van buitenstaanders en van de beheerder van de infrastructuur buiten beschouwing blijven. Indien we deze randvoorwaarden gelijk trekken en de NS-cijfers bij de 5-minutennorm er tegenover zetten, reed bij NS in 2005 91,8% van de treinen op tijd en bij de NMBS 91,9%. Maar in vergelijking met België rijdt NS 40% méér treinen, met 50% méér reizigers, op een spoorwegnet dat 30% kleiner is dan het Belgische. De Belgische spoorwegen claimen te behoren tot de top van Europa qua stiptheid. NS kan zich daar dus prima mee meten.

Persbericht NS

Miko Flohr, 03/02/2006

… een scheur in het dak

Miko Flohr, 01/02/2006

Vindt u deze beschrijving ook zo beeldend?

‘We watched the man fall as if in slow motion. He landed in the middle of the vases and they splintered into a million pieces. ‘He was still sitting there stunned when staff appeared. Everyone stood around in silence, as if in shock. Then the man started talking. He kept pointing to his shoelace and saying, ‘There it is; that’s the culprit.’ ‘

zie hier.

Miko Flohr, 30/01/2006

Enige maanden geleden verscheen deze advertentie in een dagblad in Chicago:

‘When I played the final Smashing Pumpkins show on the night of December 2, 2000, I walked off the stage believing that I was forever leaving a piece of my life behind. I naively tried to start a new band, but found that my heart wasn’t in it. I moved away to pursue a love that I once had but got lost. So I moved back home to heal what was broken in me, and to my surprise I found what I was looking or. I found that my heart is in Chicago, and that my heart is in the Smashing Pumpkins. ‘For a year now I have walked around with a secret, a secret I chose to keep. But now I want you to be among the first to know that I have made plans to renew and revive the Smashing Pumpkins. I want my band back, and my songs, and my dreams. In this desire I feel I have come home again.’

En in december verscheen dit bericht op blog.myspace.com/billycorgan de volgende aankondiging:

Patience, Patience…. The surprise I have in store for you all will be announced soon enough….hold on to your horses. Afterall, good things surely comes to those who wait….Don’t you just love the suspense? Love, bc

Dus mijn song of the day van vandaag is van PJ Harvey – C’mon Billy…

Miko Flohr, 26/01/2006

Dus voor alle fans: zo ziet mijn werkkamer eruit en zo zie ik eruit drie dagen voor het verstrijken van een onhaalbare deadline. (Foto gemaakt door Marjolijn Smits voor archief afd. GLTC RU Nijmegen)

Miko Flohr,

Een combinatie van vorst, opspattend water en een stevige bries levert soms mooie plaatjes op. De eigenaar van deze auto kan waarschijnlijk het beste gewoon even geduld hebben. Meer van Genève. Voor allerlei plaatjes van de kou in Europa zie hier, hier en hier

Miko Flohr, 25/01/2006

De kans dat er echt iets aan de hand is, lijkt vrij klein, maar wat een verhaal… Van Sjroeplog uit Papoea Nieuw Guinea. Deel 1, 16 januari:

Than some news that is not so good. I helped out on the emergency room on Saturday. There weren’t that many doctors so at one stage somebody asked me to help them stitch somebody. I should have said no, because I would endanger VSO and the hospital if something went wrong. But I didn’t. I thought it would be a good opportunity to add a new skill and to help somebody out. Than worst of all I stung myself with a needle. It had been in contact with the patient, so there was a change that I had been infected with HIV/AIDS. I reported this to VSO and they flew me to Madang where I’m now undergoing medical treatment to nullify the risk. I’ll be thinking hard the coming days why I did not say no. If you have the answer, please call me. The side effects of the treatment are supposed to be serious, but maybe I’m lucky. I’ve taken the first tablets and I haven’t noticed anything yet. So I’ll keep my fingers crossed.

Deel 2, 18 januari:

Gut monin. De dokter vind dat ik in ieder geval een week hier in Madang moet blijven en moet proberen uit te vinden of die vrouw die ik aan het behandelen was, positief reageert op een AIDS-test. Dit is opzich moeilijk aangezien er niet echt een telefoonsysteem is dat iedereen met iedereen verbindt. Ik moet nu drie soorten medicatie slikken om de kleine kans dat ik besmet ben nog meer te verkleinen. (kleine kans omdat er geen visueel bloed op de naald zat, ik handschoenen droeg, de vrouw er vitaal uitzag, ik geen arterieel of veneus bloed raakte en ik de wond naderhand goed heb behandelt). De dokter kwam op de kans van 1 op 10.000 uit dat ik geïnfecteerd zou zijn met HIV. De medicamenten moet ik een maand blijven slikken ongeacht de uitslag van de HIV/AIDS test van de patient. Er zijn veel bijwerkingen (google op lamivudine, nelfinavir en zidovudine) maar ik heb er tot nu toe geen. Na deze week mag ik in principe weer naar Hagen waar de dokters aldaar het kunnen overnemen.

Deel drie, 23 januari:

I can get tested in 3 month, so until then I have to wait.

Miko Flohr, 24/01/2006

Sommige lieden leren het nooit…

ROME – De tuchtcommissie van de Italiaanse voetbalbond heeft de voetballer Paolo Di Canio van Lazio voor één wedstrijd geschorst en bovendien beboet met 10.000 euro. Hij kreeg deze straf voor het uitbrengen van de fascistengroet tijdens de wedstrijd tegen Livorno op 11 december. Een week later deed Di Canio, bekend om zijn rechtsextremistische sympathieën, het opnieuw in het Olympisch Stadion van Rome in het duel van Lazio tegen Juventus. Deze zaak loopt nog in beroep. Vorig jaar maart kreeg de 37-jarige Di Canio ook al een wedstrijd schorsing en 10.000 euro boete voor dezelfde overtreding. De speler verklaarde over zijn daden: ‘Ik ben een fascist, geen racist. Ik breng de Romeinse groet uit voor mijn supporters en de fans die mijn ideeën aanhangen. Dit gebaar is absoluut geen aanzet tot geweld of haat.’

Zie ook dit bericht van vandaag exact een jaar geleden en verder hier… Zie over de politieke achtergrond van de tifosi van Livorno hier en hier.

Miko Flohr,