Het is een rare gewaarwording. Ik ben net terug van café Eten en Drinken hier vlakbij (ja, ik moet al mijn spullen nog pakken…) en ik heb zojuist afscheid genomen van een van mijn beste vrienden. Hij gaat voor liefst twee jaar het veilige leventje in de westerse wereld verlaten om te gaan werken als fysiotherapeut in een stadje in de bergen van Papoea Nieuw Guinea. Om in Mount Hagen (zo heet het) te komen reize men van Schiphol via Heathrow naar Brisbane in Australië en vanaf daar naar de hoofdstad van Papoea Nw Guinea, Port Moresby. Vervolgens neme men een regionale vlucht naar Mt Hagen, in de bergen, ongeveer in het geografische midden van het land (klik hier voor een kaartje). Men vertrekke vrijdagmiddag en men kome zondagavond ter plekke aan om tot de conclusie te komen dat het in Nederland dan nog vroeg in de morgen is (tijdsverschil: 9 uur). Het is zo’n stadje waar men de voor ons wellicht wat extravagante autochtone rituelen (zie foto) nog niet louter voor de toeristen cq de poen opvoert, maar omdat men er echt ideeën bij heeft. Sjroep heeft een eigen weblog, maar uiteraard is nog niet geheel duidelijk in welk kwaliteit danwel kwantiteit hij toegang zal hebben tot het internet. Ik zal het bijhouden en indien interessant erover berichten. Hij gaat niet onvoorbereid de rimboe in: behalve een flinke kuur van allerlei injecties tegen de meest waanzinnige ziektes heeft hij ook schoenen gekocht om zich de opdringerige parasieten van het lijf te houden. Daarnaast heb ik hem het laatste deel van Harry Potter meegegeven om zich probleemloos te verlossen van Dementors, Deatheaters en andere wonderen der Guineese natuur. Lees meer over Mount Hagen hier. Papoea Nieuw Guinea meets Sjroep. Let them count their blessings.

Miko Flohr, 07/10/2005

Morgen vlieg ik. Een voorbereiding van likmevestje, op het laatste moment nog een wijziging in het reisgezelschap (één van de drie komt pas de laatste dagen), allerlei perikelen op schiphol (zie hier). Maar morgenavond zit ik als alles goed gaat in het rustieke witte havenplaatsje van het eiland Mykonos. Een ideale vakantiebestemming.

“Maar Miko,” hoor ik jullie denken, “was je niet net terug van vakantie?” Klopt als een bus. Ik ga ook niet op vakantie. Ik ga hard werken. Zaterdagochtend reizen we met een bootje door naar Delos (zie foto), een van de grootste en belangrijkste opgravingen in Griekenland. Delos is inmiddels een onbewoond eiland zonder natuurlijke waterlopen dus uitermate ongeschikt voor menselijke bewoning. Het was, tot ca. 2070 jaar geleden, een welvarende, onafhankelijke handelsstad midden in de Cycladen. In 67 voor Christus wordt de stad door zeerovers en piraten verwoest en vervolgens verlaten. Daarna is er nooit meer iets van betekenis gebeurd. In wezen een soort Pompeii dus, maar dan minder goed geconserveerd, ouder, en Grieks-Hellenistisch.

Ik zit dus een week lang op een onbewoond eiland zonder enige natuurlijke begroeiing en waarschijnlijk zonder internet of telefoon. Het is een spannende week. Ik ga kijken of het me lukt er vollerijen en andere werkplaatsen te identificeren. De tempels en monumenten in de stad zijn beroemd, de huizen zijn bekend, maar over winkels en werkplaatsen hebben we niet meer dan een korte samenvatting van de bevindingen van de opgraver uit 1912. In dat braakliggende gebied wil ik wat nuttig werk verzetten, maar ik heb dus geen flauw idee of ik teveel, te weinig of misschien wel niets ga vinden. Het zou mooi zijn om Delos op dat terrein te kunnen vergelijken met Pompeii en Herculaneum, sites die ik natuurlijk vrij goed ken. Duim met me mee voor minstens drie vollerijen…

Miko Flohr, 06/10/2005

Ik ben gisteren definitief door de mand gevallen als onbeschaafd minkukel zonder respect voor Naarden en Wormen. Ik moet het dan toch eindelijk erkennen: ik weet niet hoe het hoort. Geen flauw benul. Als ik uit eten ga, eet ik mijn bord niet leeg (meestal vooral omdat er zoveel op ligt dat bij volledige consumptie een acute aanval van obesitas dreigt). Ik houd mijn bestek vast als at ik voor mijn zestiende met mijn blote handen. Ik praat weleens met volle mond, uit bij regelmaat termen die geclassificeerd zouden kunnen worden onder de noemer ‘minder netjes’… en ik vergeet weleens te vousvoyeren.

Wat dat laatste betreft werd ik vandaag publiekelijk de les gelezen. Er was gisteren een lezing geweest en ik had mijn overigens zeer nauwkeurig en verbloemd geformuleerde vraag ingeleid met een simpele tweede persoon enkelvoud. Het was niet eens in me opgekomen, pas op het moment dat ik het gezegd had realiseerde ik me dat ik ook voor de beleefdheidsvorm had kunnen kiezen. De anderen, die wel weten hoe het hoort, spraken natuurlijk wel in U’s maar sommigen formuleerden hun vragen zo bot dat van enig beleefdheidseffect geen enkele sprake was. Toch was dat allemaal veel minder erg dan mijn getutoyeer. Een grove schande was het, men had zich kapot geschaamd.

Op zich valt er geen speld tussen te krijgen. Volgens een geldende etikette moet je volwassen mensen en zeker ouderen die je verder niet kent vousvoyeren. Dat had ik volgens die etikette ook zeker moeten doen en het was ook zeker een grove nalatigheid. Maar, behalve dat er natuurlijk veel belangrijker zaken in deze wereld zijn waarover men zich druk kan maken dan een verkeerde adressering, kun je je natuurlijk afvragen of die etikette op dit punt wel hout snijdt. Het is niet per se altijd netjes als je ‘U’ gebruikt – het creeert ook een bepaalde afstand en geeft – in ieder geval voor mij – aan dat er een bepaalde ongemakkelijkheid zit in jouw relatie tot die persoon. ‘Je’ daarentegen is juist dan weer een compliment omdat het duidelijk maakt dat je je in ieder geval een beetje op je gemak voelt. Het is een ander stijlregister en het resultaat van een andere, minder formele, maar persoonlijkere etikette. Uit de context van wat je zegt wordt dan toch duidelijk of het een goedbedoelde ‘u’ is of een negatieve ‘u’ en een personaliserende ‘je’ of een denigrerende? Of is dat te vooruitstrevend?

Miko Flohr, 05/10/2005

Oef. Daar had ik de vorige keer toch wat minder last van. Het zal wel aan mijn middagdut van zaterdagmiddag liggen, maar mijn ritme was goed in de war. Hoewel moe na een fijn concert en een leuke avond uit, gingen vanmorgen tegen zes (!) pas de luiken dicht – en dat terwijl ik mijn wekker in een vlaag van optimisme gewoon om acht uur had gezet. Dat werd dus tegen elven – en tegen twaalven pas op de uni. Veel komt er niet uit mijn handen vandaag – dit bericht is zo’n beetje mijn eerste concrete resultaat, al heb ik wel een artikel gelezen, met verschillende mensen koffie gedronken en geconcludeerd dat ik te weinig tijd heb om alles keurig uit te pakken, te wassen, te strijken en mijn kamer op te ruimen voor ik vrijdag wegga (… en een vergelijkbare redenatie ging ook al op voor ik op vakantie ging…). Een Britse archeoloog heeft een artikel geschreven dat verdacht dicht tegen mijn onderzoek aanschurkt – en vooral tegen het artikel dat ik nog steeds aan het schrijven ben. Dat is aan de ene kant fijn, want het geeft aan dat ik op een actueel onderwerp aan het werken ben, aan de andere kant betekent het ook extra huiswerk: artikel goed lezen, een paar andere er nog weer eens even bij halen en dan bedenken wat voor implicaties dat heeft voor wat jijzelf aan het doen bent. De eerste indruk is dat hij zich – gelukkig – heel andere vragen stelt dan ik en vooral minder nauwkeurig is in zijn behandeling van het archeologische materiaal, maar of dat na de jetlag nog zo blijkt te zijn… wie zal het zeggen.

Miko Flohr, 03/10/2005

Na een lange voorspoedige reis zit ik nu weer in Nijmegen. Ik heb een klassieke fout gemaakt. Ik kwam thuis, ik gooi mijn tas en mijn koffer op de bank en ik ga even op bed liggen. Heel even maar. Even de oogjes dicht. Niet te lang, want dat is niet goed. Op de achtergrond gieren de motoren langs, de TV staat aan op nederland twee, het is de grandprix van Dakar. Tien minuutjes, meer niet… Het was toen drie uur.

Toen ik na tien minuten mijn ogen weer open deed was alles donker. Op de achtergrond heeft het geluid van motoren plaatsgemaakt voor de bezadigde stem van Ivo Niehe die iets zegt over een wel heel bijzondere gast die hij volgende week zal ontvangen. Dan volgt de aankondiging van studio sport. Het is kwart voor tien in de avond. Ik heb zes uur als een blok geslapen…

Miko Flohr, 02/10/2005

Starbucks is een keten koffiehuizen. Ik beland er te vaak, ze hebben een moordende strategie: als ze ergens de markt in willen openen ze gewoon zoveel vestigingen in een buurt dat de buurt oververzadigd raakt en alle zelfstandige koffiehuizen failliet gaan. Als ze het monopolie hebben, sluiten ze zelf ook een paar vestigingen en het winst maken kan beginnen. Aan de andere kant hebben ze goede en verantwoorde produkten en je kan er uren lekker lezen. Het zijn vaak sfeervol aangeklede en uitgelichte ruimtes. Iets staat me toch tegen, ik weet niet wat het is, misschien dat er alleen maar latino’s en negers werken in de Amerikaanse zaken, terwijl er vrijwel alleen maar blanken zitten te drinken – rolbevestigend – of, hoewel de site aangeeft dat ze streven naar diversiteit, dat alles toch van een enorme eenvormigheid is.

Miko Flohr,

Zo. De koffer is gepakt, ik ga zo richting Queens om alles op te halen en dan door naar JFK. Ik vlieg pas om 23:10 vanavond, een beetje een rare dag heb je dan. De afgelopen dagen een beetje rondgedwaald, veel gelezen, het was ook wat minder weer. Dinsdag nog in een goede poptent geweest met een paar goede bands, woensdag nog in een kroegje met wat jazz-ensembles en gisteravond met de zus naar standupcomedy geweest. Was hardstikke leuk, maar we zaten wel op de eerste rij… Al met al een prima vakantie. Niet buitensporig actief geweest, toch veel bijzonders gezien, veel gelezen, aardig wat geschreven en behoorlijk nerveus voor de terugreis. Vreemd is dat, niet? Wat kan er nou misgaan? Het is gedeeltelijk ook de enorme afstand die je aflegt: over 14 uur sta ik alweer op nederlandse bodem, nauwelijks te bevatten vind ik dat – en volgende week om deze tijd zit ik in een hotel op het griekse eiland Mykonos om de volgende dag door te reizen naar Delos… Ik mag niet mopperen, maar het gaat wel verbijsterend snel zo… Probeer de komende dagen nog wat foto’s op de site te zetten, maar het KAN even wat langer duren. Gauw meer…

Miko Flohr, 30/09/2005

… werd ik er even bijna afgegooid daarstraks… Nu zit ik in een smoezelig internetcafé ergens in het metrostation Fulton Street / Broadway, inmiddels is het avond, en de reden dat ik hier zit is niet zozeer het afschrijven van dat logje van daarstraks, maar het snel effe checken van de uitslagen van de champions league (handig joh, dat tijdsverschil…). Toch jammer weer voor Ajax. Maar ja, de echte fans zullen er inmiddels wel aan gewend zijn. Maar nu ik er dus toch ben…

Na de samenzang op Washington Square heb ik zelf nog wat zitten schrijven in de Fuckstars. Ik loop al maanden met een hele lading aan melodieën waar maar geen tekst bij wil komen en ik had me voorgenomen daar wat aan te doen. Langzamer hand komt er wat. Alleen… zit ik nu met een mooie volledige tekst… bij (weer) een nieuwe melodie. Probleem opgeschoven. Gaat lekker. Ik heb hier in de boekhandels maar toegeslagen en wat zelfhulpboekjes gekocht (‘How to Write Better Lyrics’, ze bestaan hier in vijf of zes verschillende versies). Dat helpt.

Gisteravond (en dat ga ik zo weer doen) weer eens in een muziekcafé beland. The Living Room, in dezelfde straat als Piano’s van zaterdag. Drie bands gezien, tussen zeven en half elf. Eerst ‘the Stooges’, een soort Jazz-HipHop ensemble uit Harlem (oid) die speelden met de meest goedkope instrumenten (trombone van opa, oude synth etc) maar een wervelende show neerzetten waar het publiek zat mee te swingen. Je voelt het al aankomen. De volgende band had alle equipment (staande bass, slidegitaar, de mooiste acoustische gitaren en een compleet orgel). De Rainbirds, echter, speelden als vogels in de regen… en iedereen zocht een veilig heenkomen (de tap). Daarna wel weer een leuk bandje met een zangeres die ook stand up comedy had kunnen gaan doen. Vanavond weer eens een ander cafee proberen. Later.

Miko Flohr, 28/09/2005

Een heuse ochtendlog. Ik zit nu in het EasyInternetCafé op 42nd Street vlak bij Times Square. Juist rustig naar Manhattan gereden (ik slaap in Queens) en met een vruchtensapje en een kale bagel ontbeten. De afgelopen dagen weer veel rondgezeuld. Zondag zijn we naar Staten Island geweest (ja, van ‘Staeten Eylandt’, alles is hier van Nederlandse komaf; op het gemeentehuis staat het wapen van amsterdam). Het eiland zelf vond ik erg bijzonder, het is een ruim opgezette woonwijk, wat arm, maar met allemaal van die houten Pippi Langkous-huisjes met veranda in alle kleuren van de regenboog en met zo nu en dan behoorlijk afgebladderde verf. Dat was erg fraai. Maar het fraaiste was de boottocht erheen, met de (gratis, dus we waren niet de enige Nederlanders) Staten Island Ferry. Duurt ca. 25 minuten en je vaart vlak langs het vrijheidsbeeld. Vanaf de noordpunt van Staten Island heb je schitterend zicht op Manhattan – ik bleef maar foto’s maken (volgen later)…

Na een vroege gang richting Queens had ik gisteren een hangdag. Niet omdat het nou zulk onmogelijk weer was dat ik hier niets kon doen – er is altijd wat te doen hier – maar omdat ik zin had om – het is vakantie – eens lekker een dagje te hangen. Dit uiteraard wel allemaal in Manhattan, dus van Starfucks naar Starfucks naar koffiebar naar bankje in het park naar Barnes & Noble naar nog een Starfucks naar nog een Barnes & Noble (de financiële schade was dito). Op Washington Square zitten lezen met op de achtergrond een student en een zwerver die in een spontane jamsessie uitbarstten (slide-country). Later meer. Sessie op…

Miko Flohr, 27/09/2005

Een paar dagen niet bij Internet geweest, maar nu dan even een snelle log. Heb nog 19 minuten en 7 seconden voor mijn tijd verloopt hier in het internetcafé. De afgelopen dagen veel van de stad gezien, maar op een laag tempo. Vrijdag ben ik dan eindelijk naar het MoMA geweest (Museum of Modern Art). Afgezien van de schandalig hoge entreeprijs ($20,-) was dat best de moeite waard. Er hangt veel bijzonder werk, een aantal Van Goghs, Mattisse, Gauguin, Dali, Picasso, Monet en de hele rimram. Een kleine designafdeling laat een aantal mooie en niet geheel onbekende producten zien. Hoogtepunt vond ik de multimedia-afdeling – minder statisch, er gebeurt meer, je wordt meer geprikkeld. Mooi was ook een fototentoonstelling over het gebied rond Mount St. Helen in de jaren na de grote pliniaanse eruptie in 1981 – zowel informatief als visueel erg onderhoudend. ‘s Avonds beland in een jazz-bar (Detour, 13th street 1st av), alwaar je datgene hoort wat je moet horen door mensen die daar al heel lang (zo te zien) heel goed in zijn. Het was een beetje een funky ensemble, in een klein barretje, gratis entree, maar wel duur bier. Overigens vind ik het vooralsnog met de smaak van het amerikaanse bier wel meevallen. Brooklyn is bijvoorbeeld best te drinken.

Gisteren waren we in het Museum of Design, dat helaas geen vaste collectie bleek te hebben maar wel een mooie tentoonstelling overe extreme textielvormen. Zo stonden er modellen van de pakken die gebruikt zijn bij de maanwandeling in 1969 en de van airbags voor de marsmobiel. Na een vlugge wrap op de E 8th afgezakt naar onder Houston, waar we in Piano’s naar wat live muziek hebben zitten luisteren. Een duo met twee gitaren die zeer traditionele country/blues achtige nummers speelden, een band met een zangeres waarvan de uitstraling getypeerd kon worden als ‘charismatische doos’ (erg leuke band overigens), een green day kloon met een overbodige toetsenist die wel alle nummers schreef en een band die “The Switch” heette en waarover ik alleen wil vertellen dat de hoogblonde zangeres en de in het pak gestoken gitarist deden vermoeden dat er iets heel hips en vernieuwends aan zat te komen. Twee nummers later waren we opeens buiten – toen ze over ‘dragons’ begon te zingen vonden we het welletjes… Ook hier gold weer: het bier was niet vies, maar wel veel te duur… Wel een ontzettende openbaring dat hier zoveel te doen is op dat gebied. Dat is er in Nederland natuurlijk ook wel, maar op een of andere manier komt het er daar nooit van. Ik heb nog vijf minuten, ik ga nog even mailen en ik ben een van de komende dagen wel weer achter een computer.

Miko Flohr, 25/09/2005