Aan alles komt een eind, dus ook aan dit schijnbaar eindeloze jaar in Rome. Raar hoe dat gaat: eerst is het nog heel lang en opeens ga je bijna weg. Zaterdagavond 2 juli kom ik aan in Arnhem, zondag verhuis ik weer terug naar Nijmegen en is het allemaal voorbij… Maandag begin ik op de RU aan mijn aanstelling als junioronderzoeker en dat is natuurlijk een mooi iets. Toch, met enige weemoed heb ik juist mijn kaartje gekocht. Begon ik hier net te wennen en wat contacten te leggen, zit mijn tijd erop… Natuurlijk gaat het altijd zo. Natuurlijk had het hier nooit zo thuis kunnen worden als Nederland was en weer zal zijn. Natuurlijk heb ik de mensen in Nederland gemist en zal ik de meeste mensen van hier een stuk minder missen. Maar toch. Het is de drempel van de verandering waar je dan toch even overheen moet stappen. Over drie weken is het vast weer allemaal heel vertrouwd thuis. Vast. En het is vast prettig om niet meer iedere nacht wakker te worden van de ambulances en carabinieri. En uiteindelijk is Nederland een veel fijner land om in te wonen dan Italië. Maar Nijmegen is geen Rome en het gevoel midden in de wereld te staan is als buitenlander in een (wereld)stad toch wat heftiger dan als autochtoon in een provinciestad – en ja, op een bepaalde manier ook verslavend. Ik bedoel: de Via del Corso of de Burchtstraat? Francesco Totti of Frank Demouge? Het DAI of de UB? Cafe of Koffie? Villa Borghese of de Goffert? 32 graden celsius of 15? En – qua vermakelijkheidswaarde dan – Berlusconi of Balkenende? Dagje op en neer naar Pompeii of dagje op en neer naar het rijksmuseum voor oudheden?

Miko Flohr, 22/06/2005

Als je hem achter laat ben jij de klootzak.

Er zijn veel hufters in dit land. Gisteren in Pompeii werd ik tijdens het eten van mijn broodje nog omringd door de smachtende blikken van een witte poedel en een kleine bastaardherder, beide onder de viezigheid en in stilte terugdenkend aan die goede tijd toen ze nog heer en meester waren in het appartement van hun hufter.

Overigens is de Alleanza Nazionale verder een hele nare politieke partij, maar het komt wel overtuigend over als zo’n verantwoorde boodschap komt van een stelletje rechtse eikels die tot afgelopen week overal posters hadden hangen vooral niet te gaan stemmen.

Miko Flohr, 18/06/2005

… een Oranjeboompje op Piazza Garibaldi in Napels. Wat kan dat toch lekker zijn als je de hele dag bent geteisterd door de Koperen Ploert, woekerend onkruid en oprecht geïnteresseerde toeristen. Overigens: ik zat op een terrasje met mijn rug tegen de plastic-roestige afzetting van de bouwput voor de metro. Links van het blikje was de straat bevolkt door verkoopnegers en afdingnapolitanen. Rechts van de zoutjes zat een kansloze zwerver met voor zich drie lege halve liters Peroni. Kosten van dit alles: vier hele euro’s.

Miko Flohr,

Vorige week zondag, heerlijk weertje, redelijk warm in de vroege middag, maar daarna zeer aangenaam, ben ik naar Castel Gandolfo geweest en vandaar uit afgedaald naar de krater van het Lago Albano. Ik heb het hele meer gerond. Het was een heerlijke wandeling. Het eerste stuk is nogal druk met, vooral, strandende en zonnende Romeinen, maar na een kilometer of drie wordt het steeds verlatener, al had je her en der nog wel van die kiezelstrandjes waarop men dan, zoals je ziet, van de vrije namiddag genoot. Gebarbecued werd er ook volop. Het grootste stuk, echter loop je over een smal paadje niet ver boven de oever in de wilde natuur – die struikerig is aan de westkant van het meer, maar juist bosrijk (want geen zon) aan de zuidkant. Een heerlijke dag de stad uit.

Miko Flohr,

Hier nog een foto van de romeinse tempel die voortleeft als kerk.

Miko Flohr,

Twee weken geleden was ik in Perugia. Nog even een foto. Ze hebben daar een heel nieuw plein laten ontwerpen, vreselijk megalomaan, en vervolgens was het geld op. Het houdt letterlijk halverwege op in een grasveld. Ze hebben bezuinigd op de ramen en op de materialen en, wat veel erger is: er is niets te doen. Het is een soort betonnen desolatie waarvan je hier in Italie toch best veel voorbeelden hebt. Harteloos. Ambitieus zonder gevoel voor proporties. Egoistisch. Ook dat is Italië en ook dat zie je terug in het stedelijke landschap.

Miko Flohr,

Wat heerlijk! Hier reden ze gewoon. Lekker een dagje gewerkt in Pompeii, morgen weer, en Herculaneum, dinsdag weer. En niet eens vertraging!

Miko Flohr, 17/06/2005

Daar gaan we weer. Er zijn een paar mensen in dit land echt goed de weg kwijt. Citaat van minister Calderoli (Lega Nord) van bestuurlijke vernieuwing (jaja, ook hier):

“Albanezen en andere rassen hebben laten zien dat ze eerder geneigd zijn tot geweld”

En, over wat burgers daar dan tegen moeten doen:

“Het is niet juist en we moedigen het niet aan, maar in situaties als deze is het normaal om zelf zaken te regelen.

Zie Sargasso.nl, o.a. voor het commentaar:

Wij vragen ons af: als voor Turkije de deur naar de EU op slot moet vanwege de mensenrechten, wat doen die Italianen er dan eigenlijk in?

Dat kan ik hier vanuit Rome alleen maar onderschrijven.

Miko Flohr, 16/06/2005

Spotprent over de verdeeldheid van links bij het referendum hier: Rutelli (links) onthoudt zich van stemming, Fassino (midden) stemt ja en de derde mevrouw, die ik niet ken, stemt nee. Asino betekent Ezel. Unione Sinistra is de officiële naam voor de linkse coalitie.

Miko Flohr, 15/06/2005

Rutelli, de icoon van Links, heeft zich geastensioneerd van het referendum en daaraan veel ruchtbaarheid gegeven. Voor Berlusconi een reden om meteen maar te roepen dat de Margherita (margriet, rutelli´s partij) zich maar moest voegen bij zijn Huis der Vrijheid, de rechtse coalitie, door Berlusconi omschreven als “gematigd en no-nonsense”. Dit gecombineerd met Silvio´s emotionele problematiek aangaande zijn terugwijkende haarlijn (hij heeft zich laten opereren, maar het heeft niet veel geholpen) levert een leuke spotprent op. De onderstaande tekst luidt: “wat ik me in m´n hoofd gehaald heb? Dat zie je toch!”

Miko Flohr,