Tja. Wat ben ik nog effe blij dat ik er niet ben, daro, met al dat gedoe weer. Je zou zo es wat van die doorsijpelende citaten uit context moeten halen en je hebt zuivere slapstick.
Maar goed, ik ben in Italië. Nederland haalt vandaag, voor het eerst dit jaar, de voorpagina van zowat alle Italiaanse kranten. Een mooie gelegenheid om eens te kijken hoe Italianen over Nederland schrijven. Laat ik vooropstellen: ik was er al achter dat Italianen niet altijd goed begrijpen hoe de dingen werken in Nederland en soms de neiging hebben wat creatief met (historische) gegevens om te springen.
La Repubblica (‘de Republiek’) heeft een foto van feestende SP-ers rondom een kalm klappende Agnes Kant op de voorpagina. Gesuggereerd wordt dat dit weleens het einde van de regering van Balkenende “l’ ‘Harry Potter’ di Rotterdam” zou kunnen betekenen, “wiens populariteit tot een historisch dieptepunt is gezonken (19%)”.
De conservatieve Corriere della Sera (een ochtendkrant) spreekt van een ‘valanga di no olandesi’ , ‘een lawine van Nederlandse nee-en (of nees?)’ en heeft een uitgebreid commentaar.
“voor Europa is het de dag van de zwarte tulpen,” zou men schertsenderwijs kunnen opmerken. Te midden van de hollandse tulpen wordt het Franse “non” herhaald; en, vertaald naar het “nee” van hier, komt het zelfs uit op 61.6% van de stemmen, volgens definitieve gegevens.
Twaalf miljoen burgers, in een van de ‘Vaderstaten’ van het continent – traditioneel en vanwege de geschiedenis: maar wees niet verrast. Dit is een antwoord rechtlijnig en bedaard zoals een gracht in Amsterdam, en, tegelijkertijd, ferm als de dijken van hier.
… [volgt een stukje over balkenende, de ‘daadwerkelijke verliezer van de avond’ en zijn ‘arrogante’ campagne voor het ‘ja’] …
‘Zoals een huisvrouw, geinterviewd op het journaal (zoals hier gebruikelijk is) opmerkte: ‘ Ze hebben ons nooit een reden genoemd waarom we deze grondwet goed moesten keuren. Ze hebben vooral gezegd dat, als we hem hadden goedgekeurd, er niets zou zijn veranderd. Waarom zou ik dan ‘Ja’ stemmen? We weten alleen dat zelfs de haringen duurder geworden zijn door die verdomde euro’. En deze keer is dat geen grap. De haringen zijn de espresso of de michetta (een typisch italiaans rond broodje, zegt mijn woordenboek) van de Nederlanders. Juist in dezer dagen is de nationale vloot teruggekeerd met de laatste vangst van het seizoen en de grachten van Amsterdam zijn overladen met mensen als was het een nationale feestdag. Van stalletje tot stalletje strallen de driekleurige vlaggen te midden van uien en augurken en het lijkt wel een zelfbewuste bevestiging dat op z’n minst hier Europa z’n neus niet in zal steken”
Verder een kort interview met Wilders, beginnend met:
Meneer Wilders, bij ons zeggen sommigen al dat u de Bossi van Nederland bent… (Bossi is de leider van de Lega Nord, zit hier in de regering en wilde ooit de welvarende Po-vlakte (padania) afscheiden van de rest van Italie, vandaar mijn t-shirt)
“Ik ken Umberto Bossi en zijn ideeën, zeker. Maar niet goed genoeg om te zeggen of we vergelijkbaar zijn of niet. Een ding is zeker, echter, vanavond, …
(en gaat over op de gebruikelijke stokpaardjes, die in het Italiaans al net zo vervelend klinken als in het Nederlands).
Tussen het interview door nog even wat achtergronden uit de categorie: bedenk een zo kort mogelijke zin waarin je zowel de naam van Fortuijn als die van Wilders als die van Van Gogh als die van Hirsi Ali verwerkt.
“Il Messagero” (de Boodschapper) spreekt van een nieuwe ‘schiaffo’ (oorvijg) voor de grondwet.
Het succes van de splinterpartijen van extreem links en van de ‘lista populista’ “Pim Fortuyn” onder leiding van Geert Wilders valt niet te ontkennen
Een commentaar van Paolo Pombeni in dezelfde krant koppelt het ‘nee’ aan de angst voor de Islam:
“Inmiddels weet idereen wel dat het tolerante Nederland een open zenuw heeft met betrekking tot de radicale islam, goed vertegenwoordigd in een land dat niet alleen, via soepele wetgeving, immigranten heeft laten binnenkomen, maar ook een koloniaal verleden heeft dat een voelbare aanwezigheid van Indonesiers binnen de landsgrenzen heeft gebracht. De religieuze spanningen zijn teruggekeerd in de actualiteit in een land dat even geseculariseerd leek als goed georganiseerd in de indeling van zijn geloven en ideologieën.
Miko Flohr,
