Vandaag begint de reis die ik deze week begeleid (ja, dat betekent: weinig updates deze week). Moeder natuur huilt hier sinds de begrafenis van GP-II vrijdag en huilt door tot morgen. Mijn rondleiding van vanavond gaat dus meteen al in het water vallen. Het is een studiereis van een groep docenten KCV/CKV van middelbare scholen in Nederland, dus een publiek dat redelijk van wanten weet en mij redelijk in de kaarten kan kijken. Ik had natuurlijk graag gehad dat het een en ander zich onder idealere omstandigheden zou afspelen, maar goed… Het verdient prima, en het komt uiteindelijk natuurlijk wel in orde.

Miko Flohr, 11/04/2005

Bij de begrafenis van Johannes Paulus II.

Miko Flohr, 08/04/2005

Op zeventien maart ging het dan gebeuren, de grote oversteek. Het was de dagen ervoor heerlijk weer geweest in Rome, lenteachtig, terwijl de kranten over de Amerikaanse oostkust niet al teveel soeps hadden voorspeld, rond het vriespunt. De vlucht duurde LANG, maar verliep verder voorspoedig. Lang zitten lezen in de Penguin History of the United States of America van Hugh Brogan. Een zeer gedetailleerd werk, maar ik was toen nog voor de Amerikaanse Revolutie en dat is dan wel taai, omdat je al die namen niet kent. Dat komt pas halverwege de 18e eeuw, maar zo ver kwam ik nu nog niet. Na tien uur vliegen landden we dan op Newark, eerst nog een paar rondjes moeten vliegen – erg vervelend, je ruikt de stal en dan wil je er gewoon uit. Douane en Immigration zonder verder problemen. Daarna een bus genomen naar Grand Central en verder met de trein naar Fordham in de Bronx, alwaar ik opgewacht werd door een vriendin waar ik kon blijven slapen. Het duizelde me inmiddels behoorlijk, maar na een douche toch maar richting stad om wat te eten bij de Thai, al kreeg ik nauwelijks nog een hap door mijn keel van de ontwrichtheid, en naar een nabijgelegen kroeg, waar met wat vrienden was afgesproken – het was immers St. Patrick’s Day, de hele stad was groen gekleurd. Lang heb ik het niet vol gehouden, voor mijn gevoel was het half twaalf toen we daar weggingen maar feitelijk was het niet later dan half negen. Thuis bij Rosa nog een kop thee gedronken om het wat te rekken en rond half twaalf maar gaan slapen – ik was meer dan 24 uur op geweest en dat was wel genoeg zo.

Miko Flohr,

Tja, het is al weer meer dan twee weken geleden, Buf, maar ik kan moeilijk verder gaan met dit logboek zonder met jou te beginnen. Hopelijk heb je het gezellig daar beneden met Cerberos en zijn vriendjes. Het was tijd, ik weet het. Maar je hebt minder lang geleefd dan Terri Schiavo heeft gevegeteerd en we hadden eigenlijk toch wel gedacht dat je minstens de Paus zou overleven. Het Lullebollehondje dat wegliep op de dag dat een El Al Boeing Amsterdam platwalste, dat etterig aan de andere kant van de wei een mol ging opeten en dat, tot zijn eigen spijt, iets te enthousiast achter een tennisballetje aanspurtte, wasmiddel tot culinaire specialiteit wist te verheffen, kerstbomen deed omvallen en pakken boter verslond dat het een lieve lust was. Die schuldbewuste blik in de ogen als er weer wat uitgevreten was – je wist het eigenlijk allemaal dondersgoed, toch? Als een katapult naar buiten schieten wanneer de baas thuis komt, al was jij dan wel zo slim om te wachten tot de deur werd opengedaan. Door een spleetje in de schutting kijken naar de buren en wachten op het ontwapenende “Hallo Jongen!” Mijn vriendinnetjes keuren door ze zonder veel omhaal en tot onze grote schaamte meteen maar gewoon tussen de benen te snuffelen. En de laatste jaren lekker lui slapen, de hele dag door, tot je dan even naar buiten moest – het ging allemaal steeds minder makkelijk. Met de kerst klonk nog een keer de vertrouwde WRAF toen de bel ging, gevolgd door een iets te enthousiast opstaan en een fikse uitglijder met het achterlijf. Tja, de ouderdom kwam niet zonder gebreken. En het was tijd. Maar wat zal ik je missen.

Miko Flohr,

Tja. Ben je bevrijd van de Irakezen, beginnen de Amerikanen op je te schieten. Wat een afgang. Ik ben benieuwd hoe dit diplomatiek gaat lopen – Berlusconi doet er behoorlijk belangrijk over in ieder geval, maar goed, als Milan morgen wint, zal hij het wel weer vergeten zijn.

ROME/BAGDAD – De in Irak gegijzelde Italiaanse journaliste Giuliana Sgrena is vrijdag kort na haar onverwachte vrijlating beschoten door Amerikaanse militairen. Het voertuig dat de net bevrijde vrouw naar de luchthaven bij Bagdad zou brengen, kwam onder Amerikaans vuur te liggen bij een wegafzetting. Volgens de Italiaanse premier Berlusconi en haar communistische krant Il Manifesto raakte ze daardoor gewond aan haar schouder. De vrouw, die niet in levensgevaar is, werd naar een ziekenhuis vervoerd. Een lid van de Italiaanse geheime dienst, die betrokken was bij haar vrijlating, is volgens het Italiaanse persbureau Ansa gedood. Bevestigd Het Amerikaanse leger heeft de beschieting van de journaliste bevestigd. Berlusconi heeft de Amerikaanse ambassadeur in Rome op het matje geroepen, aldus de Italiaanse televisie. Hij zei dat iemand de verantwoordelijkheid moet nemen voor het incident. De 57-jarige journaliste zat precies een maand vast. Ze werd in Bagdad door onbekenden ontvoerd en ook in de Iraakse hoofdstad weer in vrijheid gesteld. Kritisch De gijzeling hield Italië weken in de greep. Meer dan een half miljoen mensen betoogde medio februari voor haar vrijlating in Rome. De journaliste, die uiterst kritisch schreef over de oorlog, verscheen kort daarvoor ook in een video-opname waarin ze de Italiaanse regering-Berlusconi smeekte haar leven te sparen en de Italiaanse troepen uit Irak weg te halen. Dat gebeurde overigens niet, de missie in het Arabische land werd zelfs verlengd. Vrienden en collega’s van Sgrena riepen kortgeleden de ontvoerders op de Italiaanse te laten gaan. Ze wezen erop dat haar journalistieke onderwerpen juist gingen over het leed van de Iraakse bevolking en dat ze allerminst kon gelden als een verlengstuk van de westerse krachten in Irak.

nu.nl
Starcourier.com

Miko Flohr, 04/03/2005

Groot nieuws in Italië: Giuliana Sgrena, de journaliste die vandaag precies een maand geleden in Bagdad werd ontvoerd is bevrijd en zal vanavond nog aankomen in Rome. Repubblica kopt dat het feest is in Italië (ik heb nog niets gemerkt), Ciampi, de president, heeft aangegeven in staat van ontroering te verkeren. De paus is ook op de hoogte gesteld en schijnt te hebben laten weten dat hij blij is dat het goed is afgelopen (men weet niet zeker of hij knikte of in slaap viel). Berlusconi heeft meteen de directeur van Manifesto, de krant waarvoor Sgrena werkt, ontboden op Palazzo Chigi en zal straks zijn stralende glimlach laten zien aan alle camera’s. Iedereen met een officiële functie is blij. Het leefde overigens serieus wel hier, hoor, er hingen overal posters met haar foto en ‘liberatela’ (bevrijdt haar), naast posters van mevrouw Aubenas.

Miko Flohr,

IJs, weder en stakingen dienende vlieg ik vandaag naar New York met Alitalia. Er is een staking aangekondigd voor deze dag, doch volgens de berichten zou die pas ‘s middags om half een losbreken – en dan zit ik hopelijk al boven de grote plas. We zullen zien, ik houd jullie op de hoogte.

Miko Flohr, 03/03/2005

Volgens insiders wordt de dertiende maart de dag waarop er een eind komt aan het lijden van Karol Woitila. Hij is op de dertiende gekozen, neergeschoten, heeft op de dertiende een wonder verricht en heeft dertien keer meer mensen heilig verklaard dan de pausen voor hem. We zullen zien.

Miko Flohr,

Over twee weken vlieg ik naar de overkant van de plas. De belangrijkste voorbereidingen (kaartje) zijn gedaan, ik begin langzaam te denken aan wat ik allemaal mee moet nemen. Dat kan nog best eens een klus worden. Ik zat net in de Repubblica te bladeren. Vandaag is het in New York vijf graden onder nul, in Los Angeles is het 17 graden – een temperatuurverschil van 22 graden dus. Past dat wel allemaal in mijn koffer?

Miko Flohr,

Miko Flohr,