Het zit natuurlijk ook niet lekker, zo’n buisje, maar zo wordt het natuurlijk nooit wat…

Miko Flohr, 01/03/2005

www.foksuk.nl

Miko Flohr,

Voorgerecht: foie gras met een glaasje port (geen rode port); Hoofdgerecht: biefstuk (lekker bruin, niet te rood) met een hoofddoekje van pepersaus (geen rode peper). Paprika (geel uiteraard, geen rood, geen groen) alla Sharia. Nagerecht: Turks Fruit. Kosten: 2000 Euro.

DEN HAAG – Tweede-Kamerlid Wilders gaat politieke diners organiseren waaraan belangstellenden kunnen meedoen voor 2000 euro per persoon. Wilders heeft het geld nodig voor de oprichting van zijn eigen politieke partij. Sinds zijn breuk met de VVD, vorig jaar september, is Wilders bezig met het opzetten van een eigen politieke beweging en zamelt hij daarvoor extra geld in. Eind januari haalde Wilders tijdens een avond in Rotterdam al eens 80.000 euro op aan fondsen. De komende periode spreekt hij tijdens diners met particulieren in onder meer Zeeland en zijn thuisbasis Venlo.

nu.nl

Miko Flohr,

SOMA is een serie symposia met als centraal onderwerp Mediterrane Archeologie, dat wil zeggen archeologie van het mediterrane gebied. Strikt genomen is dat iets anders dan Klassieke Archeologie, maar omdat ik denk dat dergelijk onderscheid raar en kunstmatig is heb ik al twee keer meegedaan. De eerste keer was twee jaar geleden in Londen, de tweede en voorlopig laatste keer was afgelopen weekend. De conferentie was aan de universiteit van Chieti. Deze universiteit heeft een gloednieuwe campus ergens halverwege Chieti en Pescara.

Hoewel SOMA in principe een Britse reeks is en alle verhalen verplicht in het Engels moeten worden gehouden, was de entourage geheel Italiaans. Italië is het land van de wollige retoriek, van het expressieve betoog met handen en voeten. Denk aan de italiaanse politiek, denk aan scènes op straat in Rome of elders. Gek genoeg geldt dat maar heel beperkt voor de Italiaanse wetenschap. Sowieso gelooft men hier nog in objectieve kennis – van Nietzsche heeft men nog nooit gehoord, laat staan van alles wat daarna gebeurt is – maar dat bedoel ik niet per se. Wat erg opvalt bij italiaanse convegno’s – het was nu al de tweede keer – is de totale ongeinspireerdheid van sommige sprekers – met name oudere vrouwen – en het volledige gebrek aan inzicht in een goede ‘setting’ voor het gebeuren.

SOMA Chieti vond plaats in een zaal met een capaciteit voor 200 man – er waren er ongeveer 50. De zaal was hoog en kubusvormig. Hoewel ontworpen als soort van auditorium is geen enkele aandacht besteed aan de akoestiek (dat stond niet in het contract van de architect, vermoed ik). Aan het einde van de zaal was een groot, breed podium waarop het dan allemaal gebeurde. Het podium werd geheel in beslag genomen door een zeer brede tafel onder het scherm van projectie. Erop stond een laptop en erachter zaten de sessievoorzitter en, in het midden, verscholen achter de laptop, de spreker. Zittend spreken is een crime – sowieso, maar zeker in een zo grote zaal. Het maakt je onnodig klein, zeker als je half verscholen gaat achter een laptop. Je moest bovendien spreken door een microfoontje. Dat is moeilijk, maar vervelender was dat het geluid echt beroerd stond afgesteld – veel teveel bas, waardoor het een soort onverstaanbare brij werd, met name in het geval van gebrekkig Engels (en dat was VAAK). Bovendien, uitermate ongastvrij, was er geen water voor de sprekers. In mijn geval betekende dat dat ik na tien minuten serieuze problemen kreeg met mijn articulatie omdat ook nog eens de lucht heel droog was. Ten slotte, een algemeen kenmerk bij Italiaanse deelnemers aan congressen: ze gaan gewoon door met praten, ook al ben je aan het spreken. Erg onbeschoft.

Quod licet Iovis, non licet bovis (wat Jupiter mag is niet per se geoorloofd aan een rund): hoewel de voertaal dan Engels is, is de openingsspreker natuurlijk de plaatselijke professor archeologie en aangezien Italiaanse professoren ten eerste doen wat ze willen en ten tweede nog steeds geen Engels kunnen was dat hele betoog in het Italiaans – van een blaadje voorgelezen – en dus voor de meeste mensen niet te volgen. Al met al: een matig succes, uit de organisatie sprak desinteresse voor de sprekers en voor het publiek, er waren een paar goede lezingen en een paar goed gepresenteerde verhalen die niets nieuws vertelden (de mensen uit Cambridge hadden daar een handje van: verbaal geweld en uiteindelijk niets vertellen).

Het meest zorgen baart me dat SOMA 2006 is toegewezen aan Ankara. Natuurlijk zullen er mensen komen, maar aan de personen die er van Ankara waren merkte je nu al dat het moeilijk wordt het vrijblijvende karakter van SOMA – dat wil zeggen een ontmoetingsplaats voor jonge, beginnende archeologen – te behouden. Er waren een aantal Turkse lezingen van studenten van een professor en na de lezing ging dan steevast die professor de vragen beantwoorden. Erg vervelend, hierarchisch bovendien en niet stimulerend voor de discussie.

Miko Flohr,

De server van Hosting.nl loopt weer eens te pruttelen, zo moet ik nu al mijn datums en tijden waarop ik de logs begin handmatig invoeren omdat de server op 26 juni 2001 leeft op dit moment en is de site zo nu en dan uit de lucht, met name ‘s avonds rond elf uur Nederlandse tijd.

Miko Flohr, 28/02/2005

In ANWB-gidsen en andere promopraatjes wordt altijd hoog opgegeven over het gastvrije karakter van de Italiaan – denk aan alle kokette Italofiele verhaaltjes van Rosita Steenbeek, hoe ze het toch weer voor elkaar heeft gekregen om een mannetje ertoe aan te zetten een gesloten deurtje opentje te doentje. Voor eens en voor altijd, heel duidelijk, zonder verdere omtrekkende bewegingen danwel inleidende beschietingen: NIET WAAR. ONZIN. Italianen zijn, wellicht uit noodzaak, maar daarom niet minder, egoisten. Het kan ze allemaal niks schelen. Je kan in de stront zakken als het ze niet uitkomt.

Ik had een uitermate ongastvrij onthaal in Pescara, aan de oostkust, vier uur met de boemel van hier. De laatste trein naar Rome vertrekt reeds om 18:40. Ik was in Chieti voor een congres – zie daarover mijn volgende log, straks – en had mijn lezing gelijk de eerste dag. In de trein had ik al ontdekt dat ik mijn colbertje niet had aangedaan maar een trui en – vervelender – dat in dat colbertje mijn paspoort zat. Maar goed, ik verwachtte verder geen problemen. ‘s Middags door de organisatie een hotel laten reserveren. Kom ik daar aan, half tien ‘s avonds, moet ik allerlei formulieren invullen en een paspoort laten zien. Nou ja, dat had ik dus niet. Men was gelijk resoluut. Sorry, dan gaat het niet door. Als we controle krijgen zijn we de Jacques. We moeten je ID-nummer hebben. Dus ik gevraagd wat ik kon doen. Naar de politie, aangifte doen of een ander hotel zoeken. Ik dus naar de politie. I made their day. Echt. Met vier man om zich heen ging de Maresciallo (grote snor, te strak in het pak) het even oplossen. Dacht hij. Een half uur heeft hij voor me zitten telefoneren met allerlei hotels, helaas zonder zich te bekommeren om de gulden stelregel dat als je iemand nodig hebt je een beetje aardig moet zijn. En dat het toch belachelijk was dat in een beschaafd land als Italië een vreemdeling die zijn paspoort gewoon vergeten was – en hij bedoelde een gewoon beschaafd mens, niet zo’n vreemdeling uit de categorie vreemdelingen eh nou ja je weet wel wat ik bedoel – een nacht in het station zou moeten doorbrengen omdat U meneer de hotelbaas, U, voor uw verantwoordelijkheid wegliep. Nou hebben italianen van nature al een hekel aan alles dat naar overheid riekt (behalve, zoals gezegd, als het ze zelf uitkomt), dus deze ‘pogingen’ van deze ‘heer’ strandden zonder enige kans op succes. Waarop mij werd meegedeeld dat het heel triest was, maar dat ik de nacht in het station zou moeten doorbrengen. Tenzij ik een hotel kon vinden dat nog niet door meneer was uitgescholden en niet moeilijk deed over een ID meer of minder. Ik heb dan maar snel de laatste trein naar Chieti genomen, vrienden gebeld of ze nog een plek over hadden. Gelukkig deed men in Chieti minder moeilijk en sliep ik twee dagen in het mooiste hotel van de stad. Ik heb me achteraf bedacht dat het natuurlijk te maken heeft met de vele albanezen die in Italie ‘aanspoelen’, blijkbaar ook in Pescara. Nou lijk ik niet op een albanees, maar blijkbaar is er veel gelazer mee geweest in het verleden en is men dus heel strikt daar, tot op het minder menselijke af. En het is nog een lilleke stad ook…

Miko Flohr,

Van GeenStijl.nl:

Hongarije moet vrezen voor een invasie van Saoedi-Arabië. Oorzaak zijn uitlatingen van de Hongaarse premier Ferenc Gyurcsány. Direct na de bloedeloze 0-0 sprak hij de legendarische woorden: “Onze jongens hebben zich toch heldhafig gedragen tegen dit Saoedische elftal vol terroristen.” Gevolg is wel dat Saoedi-Arabië inmiddels kwaad zijn ambassadeur heeft terug geroepen. Maar dat gaat veel inwoners van het olieland lang niet ver genoeg: “Economisch en zelfs militaire middelen moeten worden ingezet,” aldus Mohammed Al-Rasheed op de website van Arab News. Kijk Jan Peter, zo haal je dus het nieuws…

Miko Flohr,

Wat een kutland is dit ook.

I sindacati di settore hanno indetto uno sciopero nazionale di 4 ore per il 17 marzo dei lavoratori degli aeroporti. Lo annunciano le segreterie nazionali di Filt Cigil, Fit Cisl, Uiltrasporti e Ugl T.A. che hanno inoltre comunicato la proclamazione di un pacchetto di 100 ore di lotta e mobilitazione. L’obiettivo della mobilitazione, spiegano i sindacati, e’ la definizione degli ‘ambiti delle tutele sociali’ nel processo di liberalizzazione nel trasporto aereo.

Miko Flohr, 27/02/2005

Hmm. Volgens mij ga ik er niet aan ontsnappen. Ik heb overal spierpijn, nu en dan een flinke aanval kippenvel en ik ben dood en doodmoe. Als laatste van het gezin, behalve de hondjes, zal ik mij vermoedelijk toch moeten overgeven aan The Virus…

Ik zou vandaag met Jaan naar de dokter gaan, maar het werd echt weer een italian story. Ik had een uur om naar het NIR te komen, dat is rond half twee meestal geen groot probleem. TENZIJ… juist. Geen trams. Moest de laatste drie kilometer dus lopen, dat lukt me sowieso al niet in een klein half uur, maar vandaag helemaal niet. Ik sta nu nog te trillen op mijn benen. Hopelijk is het jaan allemaal gelukt, hij schijnt Engels te spreken….

Miko Flohr, 22/02/2005

Grijs, intens nat, geen wind, geen paraplu, geen bladeren aan de bomen, geen medelijden, wel spijt van die thuisgelaten paraplu.

Miko Flohr, 21/02/2005