3-0 gewonnen, een geniale Totti, vond ik althans – mijn Groningse metgezellen waren daar minder van overtuigd. Verder: koud en nat. Een flinke bom ging af niet ver van ons vak, iemand heeft er zijn hand bij verloren las ik vanmorgen in de krant. De supporters van Livorno gaan prat op hun extreem-linkse identiteit met hun vaalgroene jassen en hun rode vlaggen met hamer en sikkel – er hing ook een spandoek met VV (=viva) Stalin en een hoofd van Che Guevara werd ook gezien. Aan het begin van de wedstrijd, dat was wel mooi, maakte een groep van ongeveer 50 man samen van een lange lap gele stof een groot anarchistenkruis – daar was duidelijk op geoefend. De gebruikelijke strijdliederen werden aangeheven – er is nog steeds maar één capitano, en Lazio is nog steeds pezzo di Merda, maar nieuw was – op de wijs van guantanamera – Napoletani, voi siete Napoletani. (jullie zijn Napolitanen) Door beide kampen naar elkaar in verwijtende zin gezongen. Arme jongens, die Napolitanen…

Miko Flohr, 21/02/2005

Tja, woensdag Oxford, gelijk daarna naar Londen en de Eurostar in. Dan ben je rond half tien in Bruxelles-Midi en dan ren je je rot om de trein van 21.47 naar Rotterdam te halen omdat je dan nog in Tilburg kan komen… Hij was dus afgeschaft. Ik moest met de trein naar Antwerpen Berchem en van daar naar Roosendaal en dan kon ik nog net de laatste trein naar Tilburg halen. Aankomst te Loon op Zand 0:30u. Te bed 2:00.

Tja… De volgende dag was dan het definitieve sollicitatiegesprek. Het ging erg goed, ze hadden serieuze vragen, maar ik had het idee dat ik goed antwoord kon geven. Daarna alvast maar even de aanstelling gevierd, volgende ochtend kwam het bevestigende telefoontje, ik stond me net af te drogen in de douche… Het is maar goed dat er geen beeldtelefoon is.

Een idiote week, ‘s middags nog even naar Tilburg om naar het nieuwe huis van mijn zus te kijken (erg mooi trouwens, hoewel klein) en dan hup, zaterdag weer het vliegtuig in richting Rome. Ik ben langzaam over mijn vliegangst heen, geloof ik. In het vliegtuig las ik wel dat Alitalia weer aan het staken is geslagen, o.a. op 16 maart en mijn angst is dat ze de 17e door gaan staken, waardoor ik wellicht niet zou kunnen vliegen die dag. Het baart mij enige zorgen, ik ga mij goed orienteren en eventueel actie ondernemen, want die vakantie gaat niet aan mijn neus voorbijgaan, gvdgv.

Miko Flohr,

Wat een sprookje… Je loopt het station uit, steekt een paar straten over en opeens ben je er: Zweinstein. Het is echt de meest treffende beschrijving die je kan geven van Oxford. Een sprookjeswereld, uiterlijk althans. Alle colleges (nou ja, 31 van de 32) zijn opgetrokken in een soort neoklassieke stijl. Er zijn veel deuren die open gedaan moeten worden – het is een heel gesloten stad. Het ademt traditie, of je daar blij van wordt of niet. Uitzondering is de betafaculteit, voor zover ik in het donker kon zien dan: die is opgetrokken in een robuuste neostalinistische stijl van gewapend beton. Als alfa kun je erover twisten of je een goed en evenwichtig wetenschapper wordt in een zo elitaire omgeving – ik neig naar nee, maar er zijn velen die bij Oxbridge zweren en het heeft ook wel iets behaaglijks. Ik begrijp wel hoe je vanuit deze traditie tot een zo behaaglijk toontje komt bij het schrijven over de oudheid…

Miko Flohr,

Un San Valentino amarissimo per tutta l’Italia… Ik wou er toch even bij stil staan, al ben ik nu niet in Italie. Vandaag is het een jaar geleden dat Marco Pantani dood gevonden werd in zijn hotelkamer in Rimini. Je merkte de afgelopen week in Italie nog goed dat het leeft, dat het een open wond is. Een commentaar in de Repubblica beschreef hoe groot hij wel niet was – uiteraard met de nodige overdrijving, maar toch. Wat de italianen zo speciaal aan Pantani vonden is niet dat hij zoveel gewonnen heeft – dat hebben er wel meer gedaan, maar waarom hij op een lijn staat met Fausto Coppi is omdat hij het liet zien – hij liet zijn hart spreken, een ‘stilo emozionante’ zou je het kunnen noemen.

Voor mij zal Pantani altijd verbonden blijven aan die eerste Pompeiicampagne, in 1998. We waren toen in italie terwijl hij bezig was de Tour de France te winnen. Dat het halve peloton afstapte hebben we nauwelijks meegekregen, daar ging het natuurlijk helemaal niet om. Pantani die Ullrich vernederde, hem op minuten reed in de Pyreneeen, niet van zijn zijde week in de alpen. Dat was het verhaal. Dagelijks kocht ik mijn Gazzetta dello Sport bij het barretje waar we ontbeten en dagelijks werden de koppen groter. Op de voorlaatste dag was de grote tijdrit, waarin Pantani zijn voorsprong moest verdedigen. Die was weliswaar groot, maar tijdrijden was niet zijn specialiteit, om het zacht uit te drukken. Om de stemming er goed in te krijgen opende de Gazzetta die dag met de kop ‘Il cuore d’Italia pedale con Marco’ – het hart van Italie pedaleert mee met Marco. Ik heb de betreffende krant nog lang bewaard.

Miko Flohr, 14/02/2005

Miko Flohr,

In desperate need voor een internetpunt was ik juist bij de McDonalds. Betaal je een pond per half uur, dat is aan de dure kant, krijg je een soortsad excuse van een computer zonder muis, met touchscreenpen en een in de tafel ingebouwd toetsenbord. Dat is al irritant pretentieus.Maar wat echt onpraktisch is is dat ze alle Java-applets uit hebben geschakeld. Dat betekent bijvoorbeeld dat je geen geld kan overmaken via girotel – wat hard nodig was en waarvoor ik mij tot de Mac had verlaagd ondanks mijn principe van zaterdag dat hier niet te doen – en verder kan je ook niet in de PhPMyAdmin – site komen die ik gebruik om stukjes te schrijven in mijn weblog. Ik kon dus niet eens mijn gal spuien. Ik had het EasyInternetCafe tegenover duidelijk nog niet gezien. Ik was nog net op tijd, want Girotel sluit om negen uur nederlandse tijd, bedacht ik mij om half acht Britse tijd… Nu eens kijken of ik een kaartje kan kopen voor de trein naar Nederland en dan eens wat voer halen. Cheerzzzzzzz

Miko Flohr,

Na een paar uur werken in mijn hotelkamertje straks even met de trein op en neer geweest naar Brighton. Brighton ligt aan de zuidkust, met de trein vanafKing’s X 1 uur en 20 minuten. Ik was er net voor zonsondergang- op Valentijns, dat wil zeggen veel stelletjes op het strand. Ik moest nog een foto maken. Er staat daar een enorme afgebrande pier langzaam te vergaan, en er is een andere nog in volle (speelhal)glorie aanwezig. Verder is het een beetje een saai ogend stadje – op een gebouw na. De koninklijke familie heeft er een soort van optrekje in geheel moorse stijl- ik dacht in eerste instantie dat het een enorm casino was, maar het is echt officiele architectuur. Het station is ook overweldigend. Een enorme negentiendeeeuwse overkapping – zo groot heb je ze in Nederland nergens meer- die lichtjes gebogen is. Een knap staaltje werk – letterlijk, het is natuurlijk allemaal staal en hout. Ik blijf me toch verbazen hier. Alles is net als in Nederland, maar dan weer net wat anders, groter, gedurfder, met meer gevoel voor stijl – zelfs in zo’n tochtig gat als Brighton staan er gebouwen waar je in Nederland niet van zou durven dromen. Het verschil zal hem wel in het Imperium zitten. Dat leeft hier toch nog wel heel erg, heb ik het idee.

Miko Flohr,

Zoals ik zaterdag schreef heb ik een biografie van Freddie Mercury gekocht. Hij leest vlot weg, al vind ik hem niet heel sterk geschreven en een beetje eenzijdig, maar ik heb vannacht toch even een harde gil geslaakt. Voor de mensen die dat niet weten: het overlijden van Mercury in 1991 was voor mij een reden naar de Queen-platen van mijn moeder te gaan luisteren, vervolgens alle CD’s te kopen en daarna mezelf de pianopartijen aan te leren, m.a.w. Queen is eigenlijk de reden of aanleiding dat ik muziek ben gaan maken. Misschien, ik weet het niet maar ik denk het weleens, is de muziek die ik maak op een bepaalde manier ook wel een kruising tussen met name Queen en Radiohead met wat andere invloeden, al heb ik natuurlijk niet de stem…

Ik wist natuurlijk wel dat Freddie Mercury (ik schrijf dit overigens op een kleine kilometer van zijn huis in Kensington) van katten hield – ‘Delilah’ op Innuendo gaat over zijn favoriete poes ( ‘you piss all over my chippendale suit’ ) en hij had er zeven. Gisteren las ik dus alle namen. Hij had er ook een die Miko heette. Ik heb het twintig keer nagelezen en het staat er echt. Het kan ook wel – hij was geobsedeerd door alles dat met Japan te maken had en Miko is een Japanse vrouwennaam. Maar vreemd frappant is het wel.

Miko Flohr,

Bristol is een echte industriestad maar is ook oud en heeft toch ook nog het een en ander aan sfeer – al moet je er wat beter naar zoeken dan in Bath. Helaas was het al donker, dus geen foto’s. Het station is erg mooi van buiten, de omgeving minder. Er is een fantastische kathedraal en een overdekte markt (maar zondag dus dicht) een beetje a la Covent Garden. En je kan er lekkere Irish Stew eten terwijl je naar FA cup kijkt in de Ierse pub. En nu is mijn tijd bijna op. Dus later meer.

Miko Flohr, 13/02/2005

Wat een mooi stadje! Centrum is het antieke romeinse badgebouw waarnaast de kathedraal staat. Er welt nog steeds heet water op uit de grond, maar wat je ziet is neoclassicistisch geweld uit de tijd van het Britse Rijk (de baden heten nu ook King’s and Queen’s Baths) gebouwd op de fundamenten van de romeinse baden. De vloeren zijn nog wel antiek – en daarmee ook stukken van de antieke loden waterleiding. Wat ze er allemaal niet gevonden hebben! Munten bij tienduizenden, wijstenen met inscripties, een verguld hoofd van minerva. De bron warm water was in Romeinse tijd natuurlijk onbegrepen en dus heilig.

Afgezien van de Baths is het een heel brits stadje, een beetje anton-pieckerig, maar wat het meest indrukwekkend was, was een perfect cirkelvormig plein uit de 18e eeuw met de neoklassieke architectuur er in een perfecte cirkel omheen. Helaas niet te fotograferen, maar echt zeer te bezichtigen. Er is ook een ponte-vecchio achtige brug met winkeltjes naast de weg en een lange laan met aan het begin een fontein en aan het eind een kasteeltje. Een mooie dagtrip vanuit londen dus.

Miko Flohr,