Wat was de meest bezochte wedstrijd in het Italiaanse voetbal van de afgelopen week? Vanavond, in Cagliari (Italië-Rusland), wordt het ook druk, natuurlijk, maar ik heb het over het afgelopen weekend. Was het Roma-Bologna met 43.177 betalende toeschouwers? Nee. Milan – Lazio dan, met liefst 56.845 zien in San Siro? Ook niet. De meest bezochte wedstrijd was een subtopper in de serie C1 (derde divisie dus). Bij de wedstrijd Napoli – Reggiana, met 2-0 gewonnen door de thuisploeg, zaten niet minder dan 62.058 tifosi op de tribunes. Een record voor de serie C, zij het nipt: 17 oktober jongstlede trok de derby Napoli – Avellino ook al 61.626 Napolitanen. Minder dan 22.110 bezoekers zijn er nog niet geteld, totaal kwamen er al 451.688 bezoekers geweest dit seizoen. Kom daar maar eens om in Nederland. In heel Europa waren er dit weekend slechts drie wedstrijden waar het nog drukker was: Real – Espanyol (75.000), Manchester United – Birmingham (67.838) en Barcelona – Atletico Madrid (67.000).

In Avellino begint men zich ernstig zorgen te maken. Volgende week komt Napoli op bezoek. Niet alleen moet Avellino zijn tweede plaats zien te verdedigen tegen de Azzurri, maar men moet ook nog eens zorgen dat men erin slaagt voldoende mensen te huisvesten. Slechts 20.000 plaatsen zijn beschikbaar, Napels is niet ver weg. Men overweegt de capaciteit de komende week snel op te trekken naar 24.000…

Miko Flohr, 09/02/2005

… of zelfoverschatting? Ik wens Marcello veel succes met Totti, Cassano, Nesta en al die andere hufters

Lippi wil af van slecht gemanierde Italianen
Marcello Lippi heeft zijn spelers gevraagd zich voortaan beter te gedragen op het veld. Want door alle ‘maniertjes’ van de Italianen zijn scheidsrechters geneigd de azzurri sneller te bestraffen dan andere ploegen. ‘Onze spelers protesteren veel tegen beslissingen van scheids- en grensrechters tijdens wedstrijden, en dat is een gewoonte die we moeten afleren’, legde de bondscoach van Italië uit. Bovendien jagen spelers het arbitrale trio tegen zich in het harnas en geven ze het Italiaanse voetbal een slechte naam door hun gedrag. ‘Het moet over zijn met het vragen van gele kaarten voor tegenstanders met de bekende handgebaren’, aldus Lippi. ‘We hebben een bepaalde naam gekregen, vooral onder scheidsrechters, die ons op sommige momenten snel straffen. Als Italië niet wat meer beschaving gaat tonen, kan ons die reputatie duur komen te staan.’ Lippi is al in gesprek gegaan met verschillende belangengroepen binnen het Italiaanse voetbal om ‘schoon spel’ te promoten. Met het juiste gedrag hoopt hij dat de rest van de wereld met een positieve blik naar Italië gaat kijken.

www.vi.nl

Miko Flohr, 08/02/2005

Napels. We moesten nog een hotelletje zoeken. Ik kende er nog een van twee jaar geleden, midden in het centrum, niet duur, geen sterren, maar niet vies. Vanaf de piazza del Gesù Nuovo twee minuten lopen. Door een grote poort kom je op een binnenplaats, je wordt door bordjes naar de trap geleid. Het blijkt de derde verdieping te zijn en Italianen hebben een voorkeur voor hoge plafonds – een lift ontbreekt uiteraard. Eenmaal boven wordt je door een zeer onderdanige, nauwelijks sprekende vrouw binnengelaten. Ze is niet de eigenaar, maar de slavin: illegaal, spreekt nauwelijks italiaans en mag al het poetswerk doen. De baas is een bedlegerige signora van ruim over de tachtig. Ze regelt de zaken vanuit haar bed, we worden meteen binnengelaten in de woonkamer waar het enorme bed staat. Een keffertje houdt de wacht. Hoe lang we de kamer willen. Twee uur voldoende? Ik leg uit dat we een nacht blijven en twee aparte bedden willen. Ze overlegt even met zichzelf en geeft de slavin de opdracht ons kamer 9 te geven. We lopen door het verwarmde apartement van de signora, langs de enorme keuken en enorme tweede woonkamer. Een smal gangetje, aan het eind naar links en daarna nogmaals, het licht doet het eerst niet, later ´s avonds is het gemaakt. Kamer 9 is riant qua grootte, twee bedden, tafeltje en zelfs een bank. Twee openslaande deuren (die niet geheel sluiten) naar het balkon (10cm bij 1 meter). Toilet en douche op de gang. Geen verwarming, verlichting per TL. Geheel de onze voor 20 euro per nacht. We besluiten het maar te doen. Na een goede nachtrust, niet gestoord door nachtelijke activiteiten van allerlei buren, willen we om kwart over acht gaan betalen. De signora had immers gezegd dat ze om zeven uur op zou zijn. Nee dus. De slavin is al wel aan de gang, ik vraag haar dan maar de signora wakker te maken zodat ik kan betalen en mijn paspoort terugkrijg. Het is duidelijk dat ze dat eigenlijk niet durft, maar ik sta erop. Beloofd is beloofd. Na drie keer kloppen wordt de deur opengedaan. Er blijkt ook nog een signore te zijn, van vergelijkbare leeftijd en met flink ochtendhumeur. De signora (geen tanden meer) is de beminnelijkheid zelve. Geen enkel probleem, meneer. Ik betaal met 50 euro, of ze het kan wisselen. Natuurlijk, waarop ze van onder het geborduurde kleedje op haar nachtkastje een hele stapel papiergeld tevoorschijn haalt. Kassa´s, daar doen we niet aan. Ik krijg mijn paspoort terug en we gaan weg, de signora en haar man in een diepe nachtrust achterlatend… Napels. Altijd anders…

Miko Flohr, 07/02/2005

Heeft u nog verdachte foto´s op uw site staan? Dat kan een flinke rekening opleveren…

You need look no further than Mickey Mouse in the US, or Elvis in the UK, to understand how copyright, for better or worst, affects the marketplace. But while Disney resorted to legal means to get more life out Mickey, those that oversee the Eiffel Tower came up with something far more clever. The Eiffel Tower’s likeness had long since been part of the public domain, when in 2003, it was abruptly repossessed by the city of Paris. That’s the year that the SNTE, the company charged with maintaining the tower, adorned it with a distinctive lighting display, copyrighted the design, and in one feel swoop, reclaimed the nighttime image and likeness of the most popular monument on earth. In short: they changed the actual likeness of the tower, and then copyrighted that. As a result, it’s no longer legal to publish current photographs of the Eiffel Tower at night without permission. Technically, this applies even to amateurs. When I spoke to the Director of Documentation for SNTE, Stéphane Dieu, via phone last week, he assured me that SNTE wasn’t interested in prohibiting the publication of amateur photography on personal Web sites. “It is really just a way to manage commercial use of the image, so that it isn’t used in ways we don’t approve,” said Mr. Dieu. So while publishing nighttime photos of the Eiffel Tower may now be illegal, it isn’t all bad news for tourists; SNTE profits go back to the city of Paris, making it, hopefully, and even nicer place to visit

blog.fastcompany.com

Miko Flohr,

Het wordt haast een traditional: op donderdag beland ik achter de computer om dingen op de site te zetten. Er valt niet veel te melden eigenlijk, er wordt hard gewerkt in Rome. Het weer zit niet tegen, het humeur is te dragen – nee, we mogen niet mopperen. Er gebeurt niet zoveel verder. Het stoplicht springt op rood, het stoplicht springt op groen, Rome staat hoe dan ook in de file, daar is niets aan te doen. O ja, zondag zijn we naar de Aviator geweest, die draait hier in de versione originale bij Piazza del Popolo. Ik vind ‘m best de moeite waard, al duurt hij in het begin wel lang. Het einde is wel veel beter. De taxi 16 euro…

Dit weekend waarschijnlijk naar Napels – waar een heuse gangoorlog aan het ontstaan is. Als ik voor dinsdagavond niet meer gelogd heb, ben ik voor iemand anders aangezien (of heb ik voor iedereen jarenlang van alles verzwegen…) Nou ja, a presto dan maar

Miko Flohr, 03/02/2005

Wat doe je als je jaren in Brussel hebt gewoond en je wil weer een rol van betekenis gaan spelen in de Italiaanse politiek? Dan laat je je fotograferen op de juiste plaatsen en doe je de juiste dingen. Goed zo, Romano. Nog veertien maanden. De aanloop is begonnen.

Miko Flohr,

Ik zeg, vrij uit het werk van ome Bob: ”For you don’t count the dead When God’s on your side.”

Streng orthodoxe joden in Israël vertonen gevaarlijker verkeersgedrag dan hun ongelovige landgenoten. Als voetgangers, wel te verstaan. Dat blijkt uit een onderzoek van gedragswetenschapper Tova Rosenbloom van de Bar-Ilan Universiteit, dat gepubliceerd is in het tijdschrift Transportation Research. Ze kwam op het idee voor haar onderzoek nadat haar veel klachten ter ore waren gekomen over roekeloos voetgangersgedrag in het ultra-orthodoxe Bnei Barak. “Mensen lopen midden op de weg alsof het een voetpad is” aldus Rosenbloom. “Om ze ontwijken heb je ogen in je achterhoofd nodig”. Rosenbloom en haar collega’s volgden meer dan duizend voetgangers op twee drukke kruispunten in het orthodoxe Bnei-Brak en in het geseculariseerde Ramat-Gan. Ze telden de keren dat de wandelaars gewoon op de autoweg liepen, overstaken zonder uit te kijken of zonder hun kind bij de hand te nemen. De voetgangers in Bnei-Brak overtraden de regels drie keer zo vaak als de ongelovigen in Ramat-Gan. Rosenblum vermoedt dat de streng gelovigen hun religieuze wetten meer respecteren dan de gewone verkeersregels, en dat ze meer risico’s nemen omdat zij er van uitgaan dat God hen beschermt.

noorderlog

Miko Flohr,

Wat ik al tijden roep is nu ook door een min of meer serieus onderzoek aangetoond: we zijn een geikeaiseerde samenleving geworden. Het e-zine brandchannel.com heeft een onderzoek gedaan naar de meest invloedrijke merken in de wereld, in 75 landen, en zij komen tot de conclusie dat in Europa Ikea het meest invloedrijke merk is, op de voet gevolgd door Virgin, H&M, Nokia en, enigszins verrassend, Al Jazeera (dat kan ook komen doordat de onderzoekers Europa en Afrika samen hebben genomen). Ik beken schuld. Ik hoor er volledig bij. Ik heb teveel IKEA-zooi, draag teveel H&M-kleren en ja, ik heb een NOKIA 3510. Wat erg eigenlijk, en ik maar denken dat ik nog enigszins origineel was… We worden geleefd. Wereldwijd doet Bloody Google (boycot mee en gebruik AltaVista) natuurlijk ook lekker mee, maar de lijst wordt aangevoerd door, hoe kan het ook anders na de Ipod, Apple. Zie brandchannel.com

Miko Flohr, 31/01/2005

Voor iedereen die ooit in Rome komt, op het Piazza del Popolo staat en trek heeft in pizza: er is een rustiek ogend pizzeriaatje op de hoek van Piazzale Flaminio, vlakbij de metro. Je zou er onverwacht zomaar tegenaan kunnen lopen. Niet naar binnen gaan. De pizza is redelijk, maar taai, de bediening is ongeinteresseerd en onvriendelijk. Ik was er vanavond even om snel wat te eten tijdens het schrijven van mijn sollicitatiebrief. Eerst kreeg ik een halve liter wijn terwijl ik een kwart had besteld. Ik trapte daar natuurlijk niet in, kreeg de kan terug met een flink deel eruitgeschonken. Dat was dan nog tot daar aan toe, maar na het eten vroeg ik om caffè en toen kreeg ik een lauw donkerbruin goedje in een kopje. Toen ik daar wat van zei kreeg ik uiteraard een nieuwe, deze keer in een glas, maar ik zou durven zweren dat het dezelfde was, maar dan door de magnetron gehaald… Het was in ieder geval geen caffè maar gewoon ordinaire filterkoffie. Ik had nog nooit geprotesteerd in een restaurant, maar daar vanavond dus twee keer. En ik ben nu nog redelijk misselijk van de koffie. Het zal wel de straf voor de decadentie zijn…

Miko Flohr, 30/01/2005

De hele middag al op het NIR bezig aan mijn sollicitatiebrief voor de universiteit. Ze hebben me geen deadline gegeven, maar ik denk dat ze hem deze week willen hebben. Het moest een ‘uitgebreide motivatiebrief’ worden waarin ik ook zou moeten ingaan op ‘de ontwikkelingen tussen de eerste aanvraag en de huidige’. Ik heb er een flinke kluif aan, het is zo moeilijk om de balans te vinden tussen eerlijkheid, jezelf aanprijzen en arrogantie… Ik probeer dan maar te kiezen voor een bescheiden zelfbewustzijn, als dat geen contradictio in terminis is, en openhartig te zijn over mijn motieven zonder anderen daarbij aan te vallen. Tja, ik ben nog wel even bezig, ben ik bang… Nou ja, ik heb altijd nog de kans om het mondeling allemaal recht te zetten :D. Cheerz

Miko Flohr,