Das war einmal

Met het opblazen van de kerk is gisteren een eind gekomen aan het Duitse plaatsje Horno; opgeofferd aan de dagbouw van bruinkool. Communisme of kapitalisme maakt dan blijkbaar weinig verschil…

Nein, sagt der müde Mann am Telefon. Nein, er wolle nicht mehr reden. Das reiße nur alles wieder auf. Ja, er entsinne sich unseres Gesprächs. Ist das wirklich schon sechs Jahre her?

Die Kriegs- und Fluchtgeschichten. Und das Foto bei der Scheune. Herr Noack, Sie wirkten so kämpferisch mit der gereckten Axt.

Da sei ja inzwischen manches passiert, sagt Günter Noack. Er wünsche das Kapitel Horno nur noch abzuschließen.

Das möchte ich auch. Das Ende erzählen.

Es ist vorbei, sagt Günter Noack. Verstehen Sie mich bitte. Danke schön.

Wieder Horno, wohl zum letzten Mal. Erstmals kamen wir vor zehn Jahren (ZEIT Nr. 16/93 und Nr. 9/97). David kämpfte gegen Goliath, das sorbische 380-Seelen-Dorf Horno gegen die Bagger der Lausitzer Braunkohle AG. Und gegen deren Hilfstrupp, die Landesregierung zu Potsdam. Und gegen Ostdeutschlands Not- und Totschlagsargument, das da lautet: Arbeitsplätze. Die Kohle ist im Süden Brandenburgs der einzige große Arbeitgeber. 11000 Kumpel (von, zur DDR-Zeit, 25000) standen 1993 bei der Laubag noch in Lohn und Brot. Die aber würden bleiben, so die optimistische Doktrin der Ära Stolpe/Kohl. Das Zugpferd Bergbau werde Investoren in die Lausitz holen, bis die Krater zwischen Forst und Guben blühen. Heute pflügen weniger als 4000 Kumpel das Land, 60 Meter tief für zehn Meter Flöz, und füttern das Kraftwerk Jänschwalde und brennen Strom, der teurer, also schwer verkäuflich würde, käme die Kohle von weiter her. In 15 bis 20 Jahren ist ganz Schluss mit Tagebau.

Unter Horno selbst liegt kaum Kohle. Den Ort zu umbaggern, weigert sich die Laubag, der Kosten wegen. Also muss eines der schönsten Dörfer Brandenburgs in die Grube fahren. Also verbrutzeln sechseinhalb Jahrhunderte Geschichte für ein bisschen Überangebot an Kohlestrom. „Vielleicht werden unsere Nachkommen sagen: Die Idioten!“ So sprach, lang ist es her, in einer offenen Minute Manfred Stolpe. Der hatte nach der Wende dem Dorf die Rettung versprochen. Jetzt herrsche Demokratie, da sei auch Horno seiner Freiheit Schmied….

Lees verder op www.zeit.de

Miko Flohr, 30/11/2004

Revolution!

Even ter voeding van uw paranoide geest. Van sargasso.nl

Wat lijkt op een spontane volksopstand in de Oekraïne, is in werkelijkheid een strategisch plan bedacht door onder andere de Amerikaanse overheid. Dat is de strekking van een artikel in de Guardian. De Britse krant beschrijft hoe dezelfde taktiek, volgens een van te voren uitgewerkt draaiboek werd toegepast in Servië en Georgië. Een centrale rol had de Amerikaanse ambassadeur in deze landen, Richard Miles. Er wordt gedacht aan verdere export van het draaiboek in Moldavië en de centraal-aziatische republieken. ” The operation – engineering democracy through the ballot box and civil disobedience – is now so slick that the methods have matured into a template for winning other people’s elections. ” Zit er een luchtje aan de protesten in Kiev, of heiligt het doel hier de middelen?

Lees het stuk in de Guardian.

Miko Flohr,

Ripley

Na het jubileum is er een DVD-speler geplaatst op het instituut en dat betekent dat er de laatste weken flink wat films gekeken worden, o.a. Chocolat, Habla con Ella, Chicken Run en vanavond The Talented Mr. Ripley.

Ik dacht dat ik ‘m al gezien had maar dat is niet zo, ik was prettig verrast eigenlijk, door het verhaal en door de manier van filmen. De film speelt zich voor een groot deel af in Italie, gedeeltelijk ook in Rome (een magistrale entree van een van de karakters op Piazza Navona, geweldig, komt zo uit een Italiaanse klassieker uit de jaren ’60). Naderhand hebben we nog even een making-of gekeken, die was duidelijk gemaakt voor de amerikaanse TV-wereld. De film staat bol van de (homo)seksuele spanning en dat is er gewoon helemaal, maar dan ook helemaal uitgelaten… Typisch toch weer. Nou ja, als je ‘m nog niet gezien hebt en je hebt een avondje over… 🙂

Miko Flohr,

Sakamoto

Na mijn eigen concertje gisteravond (zie hieronder, HelloBrother) ben ik met iemand van hier en wat Italiaanse vrienden van haar naar een concert van Sakamoto geweest. Dat is een japanse pianist; hij speelde samen met iemand die digitaal via de mac geluid produceert. Een erg leuke combinatie, soms past het helemaal niet bij elkaar, maar op sommige momenten vult het elkaar zo goed aan… Het concert was in de grote zaal van het Auditorium, dat is sowieso al een belevenis met een gerond houten plafond en een hele intieme atmosfeer terwijl er gewoon 600 man in past.

Miko Flohr, 29/11/2004

HelloBrother

Gisteravond heb ik een klein miniconcert gegeven hier op de tussenverdieping op piano en gitaar. We hadden dat met z’n tweeen bedacht dat dat weleens leuk zou zijn, dus we hebben met z’n tweeen ook na elkaar wat gespeeld. ‘Setlist’:

  1. Invisible Madness
  2. Empire
  3. Sentimental Fool
  4. Aftermath
  5. Life is Cool

Ik geloof dat het wel goed ging, niet hele grote missers gemaakt en iedereen vond het best aardig. Nummer 1 en nummer 3 staan trouwens online op HelloBrother.com.

Miko Flohr,

Veii

Gister een zondags tripje naar Veii gemaakt. Veii is een oude Etruskische stad ongeveer 20 km buiten Rome in een tamelijk indrukwekkend natuurgebied. We hebben eerst een bordje pasta gegeten in een restaurantje midden in het park min of meer boven een waterval (schitterend, en dat wisten ze…, al viel de prijs nog mee) en daarna hebben we een rondje gelopen over het terrein. Er is weinig opgegraven en wat er is opgegraven is omgeven door hekken. De tempel van Apollo en het Romeinse badhuis/heiligdom hebben we dus niet gezien. Wel stukken antieke straat. Het deed me een beetje denken aan Laodikea in Turkije, daar had je ook zo’n kale berg waaronder dan nog een complete stad lag. Het verschil was dan wel dat er hier wat minder puin bovenuit stak en er nog minder was opgegraven. Maar de schitterende vergezichten en het mooie weer maakten veel goed!

Op de heenweg waren we trouwens wel lelijk verkeerd gereden. Het is zo verleidelijk: je hebt een plan (immer geradeaus) en dan kom je op een plek waar je het nog niet verwacht een bordje (parco di veio hier naar rechts) tegen en besluit je dat toch maar te doen. Mooi mis dus. Het tweede bordje ontbrak, dus we hebben een uur rondgereden om weer terug te komen bij de weg waar we op zaten. In Italie dus altijd op een kaart rijden (en dat is al moeilijk genoeg!) en je niet laten afleiden door wat er aan bordjes langs de weg staat….

Miko Flohr,

Lekker werken

Na de week feest van vorige week is dit weer een beetje een week van werken geworden. Ik heb mijn asp-site op mijn laptop omgebouwd zodat ik hem echt kan gebruiken om catalogus-files mee te kunnen aanmaken en onderhouden en ik ben nu met de eerste bezig, van een kleine vollerij in Herculaneum. Weer een aantal leuke trucjes ontdekt waardoor het makkelijker is formulieren te maken en minder tijdrovend en flexibeler.

Verder ook sportief geweest alweer vandaag. De dag begonnen met half uur rennen; ik had met iemand hier afgesproken om half negen dus ik moest wel, anders was het er natuurlijk niet van gekomen – gold voor ons beiden uiteraard. Daarna juist een uurtje italiaanse les en nu maar weer eens achter de laptap.

Miko Flohr,