Zojuist mijn eerste kamer bekeken – een vrij grote kamer in een appartement vlakbij Piazza Bologna. Stom geweest: ik had me niet gerealiseerd dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat de bewoner uit een aantal mensen zou willen gaan kiezen. Ik kan het vanavond laten weten en dan beslist hij morgen. Maar eerst om half negen de tweede kamer. Hopelijk lukt het… Ik word er redelijk gestresst van.
Miko Flohr, 28/09/2004
Ik ben hier niet voor gemaakt. Vreselijk om te moeten zoeken en te moeten bellen. De PortaPortese staat vol met advertenties, maar veel alleen voor raggazze of studentesse, vrijwel niets voor ragazzi of studenti. Mannen zijn natuurlijk ook veel smeriger dan vrouwen.
Ik heb wel een afspraak om ergens te gaan kijken morgen, om half negen in de avond, in de buurt van Piazza Bologna (naar men zegt een mooie buurt). Hopen dat het wat is.
Miko Flohr, 27/09/2004
Soms heb je geluk. Ik zat gisteren nog niet in de trein of mijn coupé stroomde vol met drie stinkende en lallende italianen (Oktoberfeste), maar gelukkig vonden zij snel aansluiting bij een vriend en vertrokken weer. Zodoende had ik de coupé tot Innsbruck voor mezelf, daarna kwam er een man die alleen maar heeft liggen slapen. Tot een uurtje of één naar buiten liggen kijken (er lag nog nergens sneeuw) en daarna op twee halve liters lekker geslapen tot een uur of half acht. Soms zit het mee. Geen stinkende, korstenkrabbende Japanners deze keer!
Ik moest op het Instituut even op mijn kamer wachten, maar kon gelukkig gelijk douchen. Inmiddels heb ik een advertentiekrantje gekocht (Porta Portese) en gezien dat het aanbod op zich groot is. Ik vind dus sowieso wel iets denk ik, al is de PortaPortese wel al van afgelopen vrijdag. Zometeen eens een pot gel kopen en een italiaanse mobiel en dan maar aan de slag, met frisse tegenzin uiteraard…
Miko Flohr,
Zo. Het eerste stuk zit erop: ik zit nu in een internetcafé in München en pak straks de nachttrein. De reis was vrij ok, al werd het weer gedurende de dag steeds grijzer. Hier is het miezerig en frisjes.
München zelf is een mooie stad; er is wel iets aan de hand vandaag: het station is vergeven van half- tot stomdronken idioten met allemaal vreemde hoedjes op. Ik denk dat het de Oktoberfesten zijn, maar zeker weet ik het niet want de stad was verder uitgestorven. Toen ik net bij de ingang van de stationstoiletten stond (er zit hier vlak naast me een moddervette Aussie in zijn mobiele te tetteren, zeer irritant) stond er voor mij een man die werkelijk niet meer op z´n benen kon staan van lamheid te wachten voor het draaideurtje terwijl hij allang betaald had: het groene lichtje brandde gewoon en toen ik, nadat hij het maar had opgegeven (hij had er alleen maar hulpeloos naar staan kijken) een duwtje tegen het draaideurtje gaf, sloeg het door. Helaas moest ik daardoor wel weer nieuw geld in werpen. Vreemde taferelen. Zo. Nu eens een laarsje bier drinken en een Bratwurst scoren. Gruß Gott!
Miko Flohr, 26/09/2004
De kamer is leeg. De sleutels zijn overgedragen. De donkerblauwe volvo van mijn ouders zakt bijna door de achteras van al mijn materiële welvaart. Ik neem afscheid van mijn kamertje; buiten is het bewolkt en nikserig weer. Ik stap in en we rijden weg. Natuurlijk had ik nog een foto moeten maken, natuurlijk had ik nog een laatste rondje moeten lopen, natuurlijk had ik nog een keer om moeten kijken. Niet gedaan. En ach, zo’n drama is het nou eigenlijk toch ook weer niet: volgend jaar kom ik terug, ijs en weder etc etc.
In de auto voel ik een lege moeheid, we koersen richting Loon op Zand. Het is raar om te beseffen dat ik Nijmegen het komende jaar maar zo weinig zal zien, dat ik al die mensen de afgelopen dagen echt voorlopig weer voor het laatst gezien heb. Als ik over een jaar terug kom zijn er vast dingen veranderd. Wat precies is nog niet bekend. Anyway, het is begonnen. Nu nog in Loon op Zand, morgen rond deze tijd zit ik in de nachttrein ergens in Zuid-Duitsland. Hopelijk vind ik in München een internetcafé om weer effe wat te loggen.
De rest van de avond ga ik slijten met het naar boven sjouwen van dozen, het maken van backups en het spelen van een potje kolonisten. Tot logs
Miko Flohr, 25/09/2004
Vandaag heb ik college gegeven aan de nieuwe eerstejaars classici. Leuk! Een spontane groep met kwebbelende tieners die aan de ene kant heel enthousiast is en aan de andere kant erg onzeker – ook doordat ze het gevoel hebben dat de docenten hen maar niks vinden. Ik hoop maar dat ze de moed niet verliezen, dat ze ondanks de scepsis hun weg vinden in de Klassieke Talen. Op een of andere manier is het voor sommige classici toch moeilijk het enthousiasme voor de klassieken over te brengen zonder daarbij te verwijzen naar de veranderde (lees: verslechterde) omstandigheden in het vak. Daardoor haken er wel eens getalenteerde mensen af en dat is jammer. Maar goed, niet mijn probleem.
Miko Flohr, 23/09/2004
Met ‘niveau’ bedoelt men over het algemeen ‘vertaalvaardigheid’ en ‘taalinzicht’. Dat studenten van nu minder parate vakkennis hebben dan die van tien jaar geleden staat, lijkt me, buiten kijf (en niet omdat ik zelf tot die laatste lichting behoor). Het aantal uren op de middelbare school is flink geslonken en de schaarse tijd moet verdeeld worden tussen vertalen en interpreteren. De vraag is hoe je daar mee om moet gaan.
Een aantrekkelijke optie is het geregeld houden van proefvertalingen. [later meer]
Miko Flohr,
Zo. Dat is gebeurd. De kunsthistorici zijn bijgepraat. Dorisch orde, Ionische orde, Agora, Akropolis, krepis, stereobaat, stylobaat, euthynteria, echinus, abacus, architraaf, metopen, trigliefen, guttae, sima, entasis, antefix. Sorry. Sorry. Eeuwig berouw. Wat heb ik ze aangedaan, al die termen. Arme kinders. Maar ja, het moet hè. Dat hoort bij eerstejaarscolleges. Ik zou het zelf een vreselijk college hebben gevonden denk ik. Zo dor. Naja, genoeg erover. Donderdag nog de Classici en het verhaal over wonen en werken in Pompeii en dan heb ik ze weer verdiend. Het was wel leuk om weer voor een groep te staan eigenlijk. Time flies.
Miko Flohr, 21/09/2004
Wat een enorm slappe dag vandaag. Te laat op, te moe om iets te doen. Overal spierpijn van het dozen sjouwen van gisteren. Beetje krant lezen, beetje boodschapjes doen, een saladetje maken, eten, knutselen aan de website – erg verslavend is dat – en dan om negen uur nog tot de conclusie komen dat je eigenlijk heel veel had willen doen. Nou ja, het zal wel goed komen morgen.
Miko Flohr, 18/09/2004
Het vertrek is nu echt aanstaande; vandaag is papa geweest met de Grote Auto. Ik heb trillende spieren van het sjouwen – hoeveel rotzooi een mens in vijf jaar verzamelt, maar ja, dat is niets nieuws. Het is best raar om dat allemaal af te breken natuurlijk, al kom ik hier waarschijnlijk nog wel (even) terug volgend jaar.
Miko Flohr, 17/09/2004