Geertruidenberg. Markt

Miko Flohr, 13/12/2011

Loon op Zand, Ecliptica. Why would you choose a location in the safe middle when you can doze away on the edge? Cat has disappeared now. Hope it was by choice and not by accident.

Miko Flohr, 10/12/2011

Loon op Zand.

Miko Flohr, 08/12/2011

London sliep nog. De eerste metro op de central line moest nog vertrekken, de eerste op de Circle had ik nét gemist. Dus stond ik daar, op een leeg perron in Notting Hill Gate. Om half zes. Altijd grappig om op dit soort plekken te zijn als er helemaal niemand is. Wel jammer dat je er om half vier je bed voor uit moet. Maar ja.

Miko Flohr, 06/12/2011

Het zijn frustrerende tijden voor de linksdragende, progressieve Nederlander. Rood aangelopen rechts domineert in Nederland al tien jaar het politieke debat en we staan erbij, we kijken ernaar, en we roepen zo nu en dan eens wat. Dat het een schande is, en moreel verwerpelijk bovendien. Dat het zo toch echt niet langer kan. Dat het land wordt afgebroken. Onze beste energie steken we in het voorkomen van datgene waarvan we pertinent niet willen dat het gebeurt: we gaan ritueel en ludiek in protest tegen de ‘afbraak’ van de cultuursector; we schreeuwen moord en brand om het harteloze functioneren van immigratiesystemen die we overigens deels zelf mede ontworpen hebben; we mobiliseren de ’weldenkende’ (kuch) horden tegen de afschaffing van het Persoonsgebonden Budget.

Het is natuurlijk allemaal best begrijpelijk en terecht. Ik walg ook van de rechtse koppigheid die ertoe leidt dat jongvolwassenen die langer in Nederland hebben gewoond dan in het land van hun ouders gewoon maar weg moeten omdat als het zo uitkomt regels opeens regels zijn. Ik word inwendig woest als ik bedenk dat juist de zogenaamde liberalen van de VVD chronisch zieken essentiële vrijheden wensen te ontnemen ‘omdat we ons dat toch echt niet meer kunnen permitteren’ (ik heb ooit ergens geleerd dat ‘kan niet’ op het kerkhof ligt, en ‘wil niet’ ernaast). Ik sta nog steeds paf van de grijnzende rücksichtslosheid waarmee een internationaal op meerdere fronten toonaangevende kunstsector de breedte wordt ontnomen – waardoor de diepte op termijn zal volgen. Ik gruw van de provinciaalse hypocrisie waarmee de hypotheekrenteaftrek – niet voor niets in alle ons omringende landen reeds lang afgeschaft – met kunst- en vliegwerk in de lucht wordt gehouden. Zoals gezegd: het zijn frustrerende tijden. Continue reading →

Miko Flohr, 05/12/2011

OERC, Oxford. Right in front of the entrance

Miko Flohr, 02/12/2011

Al weken rijd ik hier iedere ochtend langs. En iedere ochtend wil ik eigenlijk even blijven staan en even kijken. Vanmorgen deed ik het eindelijk. Je kan het niet echt vastleggen op camera, maar het is schitterend. Een kale boom, vol met felgeeloranjerode vruchtjes. Zo fel dat ze licht lijken te geven.

Miko Flohr, 01/12/2011

Het is voorbij. Vanmorgen nog twee besprekingen met studenten, en dan zit mijn vuurdoop erop. Hoe het was? Wel. Het was wel wat veel, maar het ging eigenlijk wel prima. Acht weken lang gaf ik twee (spiksplinternieuwe) lectures in de week. Twee lectures van een uur – een op maandag, een op woensdag. Ik verving mijn baas. De onderwerpen stonden vast, maar verder had ik volledig de vrije hand. Daarnaast gaf ik een class voor twee masterstudenten. Op donderdag. En, oh ja, ik organiseerde het faculteitsbrede onderzoekseminar op maandagavond. Ben ik tevreden? Natuurlijk niet. Sommige colleges waren naar eigen gevoel onder mijn maat, en het duurde lang voor ik mijn draai gevonden had. Ben ik tevreden genoeg? Ik denk het wel.

Wat het de facto betekende? Lange dagen. Geen echt weekend. Geen avonden – de maandagavond was voor sociale verplichtingen die met het seminar verband hielden. Soms tijd voor een korte wandeling in de buurt. Een of twee keer een potje scrabble gespeeld. Een keer een middag echt erop uit. Her en der wat stukjes geschreven. Weinig echt na kunnen denken – zeg maar niet. In sneltreinvaart twee artikelen uitgepoept omdat het echt moest, en dan in een uurtje alle referenties checken in de bibliotheek. Dit klinkt u allemaal wellicht tamelijk naargeestig in de oren, maar de facto was het feitelijk best leuk. Het was leuk omdat je ziet dat je per week progressie boekt, en per week beter in staat bent je eigen verhaal te vertellen en eigen accenten te leggen. Het was leuk omdat het leuk is met studenten te werken – al is het Oxfordse model van lectures me wel wat weinig interactief (ik spreek, zij zwijgen, en ze stemmen met hun voeten).

Je leert ook wel veel in zo’n term – en dan heb ik het niet eens over de afgestofte, bijgewerkte en aangevulde vakkennis. Meer over andere dingen. Dat ik niet van nature een buitengewoon goed ontwikkeld waarschuwingssysteem heb dat mij vertelt dat het tijd is om te stoppen en te rusten en niet door te ploeteren. Dat het veel belangrijker is om uitgerust te zijn dan het is om dat college helemaal tot in de puntjes af te hebben. Dat vermoeid zijn vooral betekent dat je meer tijd besteedt aan zaken die niet direct relevant zijn. Dat het heel leuk is om midden in term in anderhalve dag op en neer te gaan naar Nederland maar dat je daarvan vervolgens na terugkeer vier dagen lang de prijs betaalt in concentratie en effectiviteit. En dan heb ik het nog niet eens over mijn humeur dat naarmate de weken vorderden met een steeds hogere frequentie begon te oscilleren tussen de beide extremen. Zie ook: incasserings- en relativeringsvermogen. Het zijn allemaal simpele, logische dingen die ik van tevoren ook had kunnen bedenken, maar dat is allemaal theorie, en geen praktijk.

Voor alle duidelijkheid – mocht het zo overkomen – ik klaag niet, ik beschrijf. Het was een schitterende kans om dit te kunnen doen, en een heel leerzame ervaring. Iets dat naar meer smaakt, doch misschien met iets meer ruimte voor avonden en weekenden. Nu een paar weken relatieve rust, en dan volgt de volgende ronde. Hilary Term. Minder lectures, meer classes. En in het midden een driedaagse escapade naar Chicago. Donderdag heen, maandagochtend terug met de nachtvlucht, en dan maandagmiddag keurig om twee uur de lecture. Om vervolgens nogmaals vast te kunnen stellen dat dat eigenlijk niet zo heel handig is. Maar ja.

Miko Flohr,

Headington, 8.15am. Bus drivers. “Stop the Rip Off”.

Oxford University, 8.45am. This kind of slogans always make me feel a bit uncomfortable.

However, in general, there are people in this country who have every right to express their discontent with how wealth is distributed and who pays the bill of crises caused by elite mismanagement. But that may be a very continental point of view.

Miko Flohr, 30/11/2011

Verstilde strijd tussen zwaartekracht en stollingsmacht. Brasserie Blanc, Walton Street, Jericho, Oxford. Een verjaardagsdiner. Overigens een Frans restaurant waar je (desalniettemin) tóch goed vegetarisch kan eten, al zitten al die Britten fantasieloos aan het dichtgeschroeide dierenlijk.

Miko Flohr,