Rummikubben

Terwijl wij, de Nederlanders, over elkaar heen buitelen in gekissebis over een in het rond schietende christelijke haatconservatief, over de woorden van een van zijn Grote Roergangers en hoe gevaarlijk ze al dan niet zijn, over het getortel van een politica zes jaar terug in de Afghaanse woestijn, en de voorzichtige danspassen van een Premier op Dance Valley, stort het hele kaartenhuis langzaam in elkaar. Terwijl wij vrolijk zitten te rummikubben aan tafel, wankelen de muren, en komt het stuc van het plafond naar beneden. We zouden ons daar druk over kunnen maken. We zouden kunnen nadenken over de stutten die we moeten plaatsen. We zouden emmers kunnen pakken om het lekkende water op te vangen. We zouden het bouwbedrijf kunnen bellen. Maar ja. We zitten te rummikubben. En als je rummikubt, kub je rummi. Dat huis, dat blijft nog wel even staan. Staat al eeuwen, hoor. Is gewoon de leeftijd, en de wind. Komt goed.

Niet dat ik echt snap wat er aan de hand is. Sterker: ik krijg stellig het vermoeden dat vrijwel niemand helemaal precies doorgrondt hoe het zit. En van die paar mensen die het wellicht echt helemaal snappen, weet dan weer niemand hoe ons, de nitwits, zover te krijgen dat we snappen wat er aan de hand is, wat er zou moeten gebeuren, en waarom dat per se zo is – ook al omdat er tallozen zijn die het denken te snappen en met even veel overtuiging een totaal ander verhaal vertellen. Ons financiële systeem is zo ingewikkeld dat voor de leek zelfs de verhalen erover nauwelijks nog te volgen zijn. Vrijwel niemand is in staat te doorzien wie van de deskundologen u doelbewust een oor aannaait, wie u met de allerbeste bedoelingen het verkeerde pad op stuurt, en wie nou uiteindelijk plannen aandraagt die zoden aan de dijk zetten. Zelfs als je er vanuit zou gaan dat er maar één weg is die naar de uitgang leidt in plaats van zevenentwintig, ben ik niet in staat uit te maken welke weg de juiste is. Kan ik dus ook werkelijk niks zinnigs over zeggen. Kan ik dus beter blijven rummikubben.

Als je er al iets zinnigs over zou willen zeggen is dat dat ons economische radarwerk inmiddels veel te verfijnd is, en veel te snel draait, en dat het zich feitelijk niet laat combineren met iets dat lijkt op ‘democratie’. De gemiddelde kiezer, hoog- of laagopgeleid, kan, op dit vlak, knollen nauwelijks van citroenen onderscheiden, en appels al helemaal niet van peren. Het komt allemaal aan op het verkooppraatje, en die verkooppraatjes kennen we al een tijd, veranderen niet zo erg, en lijden in sterke mate aan hyperbolie en canonisering. U weet wel, iets met Sinterklaas, sterke schouders en ‘mijn belastingcenten’ – en vaak met heul veul uitroeptekens. Komt nog bij dat democratisch gekozen volksvertegenwoordigers uiteindelijk nauwelijks iets kunnen uitrichten. Het is een organisme, een zichzelf replicerend en vormend fenomeen waarover eigenlijk niemand écht iets te zeggen heeft. We zijn slechts passagiers op een hogesnelheidstrein zonder duidelijke richting en zonder machinist.

Als er iets is dat ik mis, dan is het wel debat over waar we heen willen, met dat systeem van ons. Als we even stoppen met rummikubben, en goed om ons heen kijken, dan is wel duidelijk dat de houtrot er goed in zit. Het heeft allemaal zijn langste tijd wel gehad. Ik gebruik vage woorden – omdat ik ook niet precies weet wat onder ‘allemaal’ en ‘zijn langste tijd’ verstaan moet worden. Ik heb het gevoel dat we in de jaren ’80 en ’90 met alle privatisering en deregulering een kapitalistische geest uit de fles hebben gehaald die ons nu komt achtervolgen. Maakte op korte termijn op wat voor de langere termijn bestemd was. Gaf een gulle glans die eeuwig leek te zullen zijn en nu zeer tijdelijk blijkt. Maar dat is gut feeling, een gevoel dat je opbouwt op basis van de informatie die je tot je neemt. Ik weet dat er óók mensen zijn die vinden dat die geest nog half knel zit in de fles, en er nodig écht uit moet. Ik geloof daar niet in. Ik geloof in de uitdagingen die markten bieden, maar ook in de blijvende noodzaak de marges van het speelveld helder aan te geven om te voorkomen dat de markt de samenleving opvreet – een proces waarvan we momenteel overigens getuige zijn. De markt is een monster dat niet zonder muilkorf over straat kan. Dan maar iets minder vaak naar Benidorm met z’n allen.

Maar om zover te komen moeten we dus stoppen met rummikubben over de cultuurfantasieën van Martin Bosma en de danspasjes van Mark Rutten. En dat is jammer. Want rummikubben is eigenlijk best verslavend. Stiekem. Toch?

Miko Flohr, 08/08/2011

Komkommer eten met Mariko P.

Vaak lees je in de media van die wat zurige commentaren over politici die moeten ‘scoren’ en dus ‘om het minste of geringste’ lange lijsten met kamervragen uitpoepen en spoeddebatten bijeen ronselen. Niet dat journalisten daar nou werkelijk zo’n enorm probleem mee hebben – het vult de kolommen en bulletins, zorgt dat de persen blijven draaien en als er ook nog even een mooi persbericht bij geleverd wordt of wat vlugge quotes in de wandelgangen, is het een kwestie van control C, control V, even (prrrrrr) door de mixer halen, kekke kop erboven en klaar is Klara. Je stukken schrijven zichzelf. Scheelt tijd, mankracht en geld. Reuze handig dus, al met al. En reuze leuk. Maar dan breken die onvermijdelijke zomermaanden aan, en stopt de Haagse autorandom news generator. Af en toe scheert er een proefballon door de lucht. Hier en daar smeult een binnenbrandje. Een enkeling vergeet een miljard of vijftig op de boekhouding. Doch verder is de lucht blauw, het gras groen, en is er in Den Haag geen hol te doen.

En de journalist? De journalist wrijft de pareltjes zomerzweet van zijn voorhoofd, en neemt nog een hap komkommer. En typt. Want er komt dan wel geen nieuws binnen, maar er moet wel degelijk nieuws uit. Het zijn vaak de journalisten, meer nog dan de politici, die moeten scoren. En – in het geval van de dodebomenbodes – graag met iets dat het een beetje leuk doet in de schappen. Het is vakantie. Niet te moeilijk, wel smeuïig. De komkommertijd is ideaal voor een schandaaltje . Liefst een beetje privé, dat leest lekker weg op het strand. Het strand is immers geen plek voor zware discussies over Echt Belangrijke Zaken.

En dan wil het toeval dat er opeens iets is met een kamerlid met een partner die kinderen heeft die misschien wel niet zijn waar ze moeten zijn. En er blijkt emailcorrespondentie beschikbaar waarin sporen van een ontluikende relatie waarneembaar zijn. En er is een ex. Een verliezende partij. Oei, oei, oei. Liefde – brekend en ontluikend. Dat zijn van die dingen – tsja. Dat doen alleen gewone mensen. Politici doen dat niet, natuurlijk. Die hebben daar ook helemaal geen recht op. Met hun luie kont een beetje op het pluche plakken van onze belastingcenten en dan ook nog een leven hebben. Het moet niet gekker worden. Dat een politicus in zijn of haar privéleven zijdelings betrokken kan raken in een conflict om kinderen van de vorige relatie van haar partner – nou nou nou. Poe-poe. Buitengewoon schokkend allemaal. Dat politici licht tortelende emails kunnen versturen bij opkomende affectie – wat een verrassing.

Het is allemaal geen nieuws, maar het is wel smeuïig, natuurlijk. Maar het is smeuïig op een macabere manier. Want er wordt reeds her en der om een kop geroepen. Een kop die moet rollen. Er moet nu snel een reactie komen, eist De Volkskrant op hoge toon, want er is een serieus probleem. Ja, want zo werkt dat in Nederland: het is de pers die bepaalt wanneer uw vakantie is afgelopen. De pers zet een muziekje op, en de politicus heeft maar te dansen. En wel meteen. En ook een beetje op de maat, graag. We betalen niet voor niets belasting in dit land. Wij vragen, u draait. En om de druk op de ketel te houden, publiceert De Volkskrant rustig uit de – overigens spontaan opgedoken – emailcorrespondentie. Selectief. Suggestief. Oncontroleerbaar. Meer informatie dan een mens wil hebben, zeker als je weet dat niet het voortbestaan van de natie op het spel staat (om het voorzichtigjes uit te drukken), en dat de correspondentie onmogelijk willens en wetens door de betrokkenen aangeleverd kan zijn. Is het eigenlijk wel legaal verkregen? Die vraag heb ik nog niemand horen stellen.

Maar goed. Misschien had het geven van dat advies toentertijd aan iemand anders overgedragen moeten worden, maar we kennen de kwaliteit van het advies niet en we weten niet of er überhaupt iemand anders voorhanden was met de benodigde expertise. We kennen ook de impact van het advies niet. En wat als er sprake was geweest van vriendschap, zonder affectieve gevoelens? Of als er sprake was geweest van sterke negatieve gevoelens? Kan ook invloed hebben, maar dat mag dan blijkbaar wel weer. Sowieso. Het gaat om een advies, niet om een besluit. En het is jaren geleden. Het is hoogstens een kleine zonde. Niet iets waarvoor de schijn van corruptie en machtsmisbruik gewekt moet worden. We hebben het hier niet over het CDA in Limburg.

Maar de bottom line is voor mij: hier hebben we een verder keurige politicus, die goed functioneert, belangrijke bijdragen levert aan debatten die ertoe doen, en blijkbaar moet die nu opeens kapotstuk en weg ermee. Waarom? Dat blijft schimmig. Ik mag hopen dat de reden iets minder banaal is dan oplagecijfers alleen. Want dan zijn we ver heen, met z’n allen. En dan ga ik nu nog een stuk komkommer eten.

Miko Flohr, 05/08/2011

Move – wel een aardig filmpje

MOVE from Rick Mereki on Vimeo.

Ik vond zelf vooral de montage van de twee shots op Via Milano in Rome erg knap gedaan (ca. 0:35). Eentje ‘s nachts, eentje overdag. Verder nog niet veel plekken herkend. Ja, de Castello Sant’ Angelo. Die natuurlijk wel. En de Fontana di Trevi (0:48). En de Via Condotti (0:39). Het Forum Romanum (0:45). Maar dat is Rome. Dat telt niet. Er is ook nog de obligate Eiffeltoren. Telt ook niet. Dus als u wat weet te vinden, dan hoor ik het graag.

Miko Flohr,

Eetplek

We aten in Richmond-upon-Thames, na een dagje Kew, bij Café Med, hiero. Eten op het balkon met uitzicht over het water en een dorps tafereel, en dat midden in Londen. Het kon beslist beroerder allemaal.

Miko Flohr, 03/08/2011