Achtertuin, in de zondagochtendzon. Lente in aantocht.

Miko Flohr, 06/03/2011

Nothing serious this. Just three hours of fun with Reason and a MacBook, and done with it. At least, now I know how you can make fun with drum loops and unlimited effects. So I throw it away, out on the street. Why not? Ordered sounds, more or less, but nothing organic. No real instruments. Saved from the Reason Trashbin.

Miko Flohr, 05/03/2011

Sometimes, as an archaeologist, you just find things that make you smile. This is a tile, in the Musee de Sens (Yonne, France). It was meant to have a regular shape, and then nature interfered. I don’t know whether this is a dog or a fox or something else. But I do suspect that it wasn’t expected to leave its marks on the tiles that had just been given their amazingly regular shape and were drying before going to the oven. But funny, yes.

Miko Flohr, 04/03/2011

Later this month, I will be participating in the conference ‘Privata Luxuria – towards an archaeology of intimacy: Pompeii and Beyond’ organized by Anna Anguissola (München, March 24-25, 2011). For the occasion, I will have to dive back into one of my favourite topics – workshops in Pompeian atrium houses. Continue reading →

Miko Flohr, 03/03/2011

Miko Flohr,

So apparently they are doing major reconstruction works on the railway running through the Athenian agora. I always found that an awkward railway anyway, but it has been there for some 100 years already, and, if you think about it, it competes in bizarreness with the 1950s reconstruction of the Stoa of Attalos directly next to it Continue reading →

Miko Flohr, 01/03/2011

We hebben het nu een half jaartje kunnen aanschouwen, en het is wel duidelijk dat de bende van de roze plopkap wat elementen toevoegt aan het publieke medialandschap die in ieder geval ‘nieuw’ zijn. ‘Wenselijk’ mag u zelf bepalen. ‘Aangenaam’ is niet per se van toepassing. Zo ontdekte Peter Breedveld dat je als doodgewone anonieme Nederlander tegenwoordig gewoon onder werktijd op je werkplek overvallen kan worden door camera, microfoon en ego van Rutger Castricum of Jan Roos die even een persoonlijk rekeningetje komen vereffenen (of dat van een vrindje). Er waren een paar aardige primeurs, maar Pownews blinkt de eerste zes maanden van zijn bestaan vooral uit in het treiteren, voor schut zetten en afzeiken van al wat niet in het bedompte, moralistische, pseudovrijgevochten, maar eigenlijk vooral zeer rechts-conservatieve framepje van Weesie & Co past.

Donderdag was er een demonstratie van Libiërs op het binnenhof. Daar was ook een mevrouw die ze bij PowNews beschouwen als beroepsdemonstrant (ze hebben een archiefje voor d’r), en het itempje laat zien hoe te midden van die groep Libiërs de cameraman zich specifiek richt op deze mevrouw. Vervolgens:

‘waarom film je mij?’
‘ja, ja da weeknie, da moest’
‘van wie?’
‘van Jan’
‘ja maar Jan is niet goed bij z’n hoofd… Waar is ie?’.

Vervolgens wordt er geknipt en zien we hoe de vrouw naar Jan Roos toeloopt en hem vraagt waarom ze gefilmd moet worden. Ze is niet heel kalm. Roos drukt haar uiteraard prompt de roze plopkap onder de neus en countert haar vragen met argwanend klinkende tegenvragen: wat zegt u, mevrouw? waarom komt u naar me toe? ik heb u toch niets gevraagd? De mevrouw is niet zo gecharmeerd van de microfoon – ze kwam immers niet om geïnterviewd te worden, maar om te vragen waarom ze gefilmd werd. Roos geeft geen antwoord, maar zegt slechts dat het nou eenmaal mag. Vervolgens zien we de vrouw kwaad weglopen, en even later voegt ze Roos toe dat ze niet van riooljournalistiek houdt, waarop hij zegt dat hij niet van ‘hysterische vrouwtjes’ houdt. Dan slaan de stoppen door bij mevrouw en gaat ze Roos te lijf, waarop ze afgevoerd wordt door de politie.

Nou moet je natuurlijk altijd van iedereen afblijven, en je laten provoceren door de Roze Brigade is een van de kortste routes naar 15 minutes of fame die er in Nederland is, maar wat het meest verbijsterend is: dit is ALLES dat PowNews te melden heeft over de demonstratie. Geen gesprekje met een Libiër, geen informatie – helemaal NIETS. De boodschap die PowNews de kijkers meegeeft is dus niet: ‘Libiërs demonstreren voor vrijheid’ maar ‘sommige linksmensen zijn gevaarlijk gestoorde idioten’. Dat is een journalistieke keuze, en wat voor een… Gisteravond deed Jan Roos schoorvoetend een soort van huilie-huilie op De Jaap: ze hadden wel geprobeerd mensen te spreken, maar na één interview (dat ze dus NIET hebben laten zien) zou hen dat onmogelijk zijn gemaakt, mede door de mevrouw in kwestie. Vervolgens volgt een tirade op politiek-correcte linksmensen en wat daar allemaal mis mee is.

Ik vind het een raar verhaal. Het gekke is dat, als Roos’ beschuldiging waar zou zijn (en waarom zouden we aannemen dat hij liegt), PowNews een kans voor open doel laat lopen. Het is echt onbegrijpelijk dat PowNews niet ervoor heeft gekozen om aandacht te schenken schenken aan de door mevrouw gepleegde persobstructie. Ik zou dat een bijzonder ernstig feit vinden, en vele politiek-correcte mensen met mij: journalisten, wie ze ook zijn, moet je hun werk laten doen. Waarom kiest PowNews er niet voor om deze misdragingen van de linkse kerk tot hoofdthema van de uitzending te maken? Waarom framen ze het item als ‘daar heb je dat gekke wijf weer en nu wordt ze ook al agressief’ en niet als ‘daar heb je dat gekke wijf weer en ze belet ons zelfs het werken’? Dat is echt een totaal onbegrijpelijke redactionele keuze.

Tenzij. Tenzij het Roos en zijn plopkap er vooral om ging om ‘dat gekke linkse mens’ te kakken te zetten en hij deels of vooral om die reden bij deze demonstratie aanwezig was, en het vuurtje vervolgens doelbewust heeft opgestookt. Maar zeg nou eerlijk, een Echte Jan, zou die dat nou ooit doen, doelbewust linksmensje pesten? Van ons belastingcenten? Nee, dat bestaat niet. Een Echte Jan doet dat niet. Zo gedraagt hij zich ook helemaal niet in dat filmpje, toch? Uit alles blijkt immers toch dat het PowNews te doen was om een integere reportage te maken over Libiërs die voor de vrijheid protesteren? Oh, wacht…

Miko Flohr,

Gek is dat. Van die woorden die voor de één symbool staan voor hoe men zichzelf ten opzichte van anderen zou moeten bewegen, en die voor de ander symbool zijn voor al wat er mis is in de samenleving. Ik kom, zoals u wellicht weet, uit een tamelijk links nest. Tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit zijn voor mij van kinds af begrippen die inherent verbonden zijn aan de manier waarop ik vind dat mensen zich ten allen tijde ten opzichte van elkaar zouden moeten gedragen. Tolerantie is goed; intolerantie is slecht. Verdraagzaamheid is goed; onverdraagzaamheid is slecht. Solidariteit is mooi, ongelijkheid en egoïsme zijn lelijk. Het zijn begrippen die, op die momenten dat je kritisch nadenkt over je eigen handelen, bewust of onbewust een moreel ijkpunt vormen of zouden moeten vormen. Natuurlijk zijn tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit daarbij wel in de eerste plaats doelen die ik mezelf zou stellen. Ze vormen geen keurslijf dat ik dwingend aan anderen zou willen opleggen, al heb ik natuurlijk wel voortdurend meningen over wat anderen doen en niet doen. Neem nou Geert en zijn parmantige kornuiten.

Wat mezelf betreft faal ik overigens voortdurend hopeloos. Ik ben bij herhaling en bij voortduring intolerant, onverdraagzaam, en egoïstisch. Ik heb een bloedhekel aan mensen met onderbuikgevoelens, negatieve vooroordelen en keiharde ongenuanceerde meningen, maar ik ben zelf op onbewaakte momenten werkelijk geen haar beter. Mijn onderbuik pruttelt dan harder dan die van een hond met diarree, ik ben er dan stiekem overtuigd van wat voor iemand u bent vóór we een woord hebben gewisseld, en ik vind dan dat het mij onwelgevallige ook best gewoon verboden zou kunnen worden. Zó weldenkend, tolerant en genuanceerd ben ik op onbewaakte momenten. En dat soort onbewaakte momenten zijn niet per se heel zeldzaam. Ik heb principes, ideeën en opvattingen over hoe mensen zich zouden moeten gedragen, en ik maak ze zelf minder waar dan ik wellicht zou kunnen of misschien wel moeten. Maar wie niet? Wie, behalve degene die beweert geen principes te hebben, slaagt erin volledig en voortdurend aan zijn eigen morele standaarden te voldoen? En hoezo maakt die imperfectie het ook maar enigszins hypocriet om nog steeds te streven naar tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit? Hoezo maakt dat het verwerpelijk om met anderen te praten over wat we goed en fout vinden aan wat anderen doen en laten?

En dan lees ik dus zo’n stukje waarin ‘s lands bekendste internetfenomeen beweert te moeten kotsen als hij mensen hoort spreken over tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit (dit naar aanleiding van die demonstratie) en:

Er is geen enkel geciviliseerd land waarin “respectvolle” en “fatsoenlijke” mensen zoveel bloed aan hun handen hebben als Nederland.

Dan denk ik dus: gaat dit nou over mensen zoals ik? Dat zou immers zomaar kunnen: ik vind de PVV intolerant en respectloos en meen te zien hoe Wilders xenofobie, hysterie en chronische obsessiviteit aanwakkert. En, ja, ik zou in staat zijn om de straat op te gaan, als het nóg erger wordt dan het nu al is, om te laten zien dat er gelukkig nog voldoende mensen zijn die het géén probleem vinden dat een gelovig moslim burgemeester van ‘s lands tweede stad kan worden, en die geen problemen hebben met hoofddoekjes, maar wel met de onwelriekende stemmingmakerij van De Blonde God Van Venlo. En hoezo zou ik daarover eigenlijk mijn mond moeten houden? Hoezo zou ik geen tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit mogen prediken, hoe imperfect ik zelf ook ben? En hoezo wordt hier even de dood van Fortuyn en Van Gogh in de schoenen geschoven van ‘tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit’ (WTF?!)? Hoezo wordt MIJ verweten geweld te legitimeren om wat ik vind? Met Volkert van der Graaf en Mohammed Bouyeri heb ik werkelijk niets maar dan ook niets te maken: hun daden zijn daden van wanhopige zielen, verdwaald in hun eigen principes. NIEMAND heeft hier bloed aan zijn handen omdat hij toevallig links is en een mening heeft over de maatschappij waarin hij leeft.

Uiteindelijk is het natuurlijk vooral een beetje geleuter. Laten we de term ‘jij-bak’ hier vermijden, maar als je enige argument tegen ‘tolerantie, verdraagzaamheid en solidariteit’ uiteindelijk erin bestaat dat je vindt mensen die het prediken een dubbele moraal hanteren, kun je best wel met wat gevleugelde woorden en vliedende oneliners je retorische gelijkje halen bij mensen die er eigenlijk toch al hetzelfde over dachten als jij; inhoudelijk draag je niks bij, en sceptici ga je er niet mee overtuigen. Maar vooral: als ik roep dat Wilders domme, onbeschofte dingen zegt over moslims en van mening ben dat hij dat niet zou moeten doen, legitimeer ik nog lang geen geweld, gelukkig, en ik beoog ook gansch geen inperking van de vrijheid van meningsuiting. Sterker nog: ik maak er met graagte gebruik van door te zeggen dat Wilders domme, onbeschofte dingen zegt over moslims, en dat-ie wat mij betreft beter z’n geblondeerde harses zou kunnen houden. Als ik vervolgens met een spandoek de straat opga, met honderd anderen in mijn kielzog, mag u natuurlijk best kotsen (uitlachen is overigens voor alle partijen een stuk gezelliger), maar doen of ik aanzet tot haat, geweld, en wat dies meer zij, is lege stemmingmakerij, en een parodie op discussiëren. En kom niet aan met ‘dat doen hunnie van Joop.nl ook’, ik ben ‘hunnie van Joop’ niet, en heel veel verstandige mensen zijn ‘hunnie van Joop’ niet.

Miko Flohr, 26/02/2011

Miko Flohr, 23/02/2011

We weten het. Al jaren. Vrijwel geen oorlog op aarde wordt gevoerd zonder wapens die gemaakt zijn in de verlichte Westerse democratieën, en in het transport en de handel van al dat mooie speelgoed spelen westerse handelaren en doorvoerhavens een sleutelrol. Wapenembargo’s (tijdelijk, en selectief) en deals over leveranties spelen een sleutelrol in het diplomatieke verkeer tussen westerse mogendheden en hun arabische, afrikaanse en aziatische bondgenoten – hoe breekbaar die bondgenootschappen ook zijn. Denkt u zich eens in hoeveel ellende het het laatste decennium had gescheeld als al die boeven, bandieten en assen van het kwaad niet de beschikking hadden gehad over (weliswaar verouderd, maar toch) ‘onze’ bommen en granaten.

En daar staan we dan weer, in deze verzengende Arabische lente, met onze mooie principes. We staan te kijken. En we staan te kijk. De universele verklaring van de rechten van de mens. De geneefse conventie. De democratische idealen. Het idee dat mensen gelijkwaardig zijn en recht hebben op ongestoorde en vrije expressie. Onze superieure Joods-Christelijk-Humanistische wortels. Onze renaissance. Onze wetenschappelijke revolutie. Onze moreel superieure waarden en normen. En dat die daar in het Nabije Oosten nog in de Middeleeuwen leven. Dat ze geen verlichting kennen. Dat ze daar de sharia hebben. Dat ze geen wetenschap kennen. Geen mensenrechten. Dat democratie niet samengaat met hunnie religie. Dat hunnie een achterlijke cultuur hebben.

Ondertussen bombardeert Khadaffi zijn eigen volk terug naar, inderdaad, de middeleeuwen met bommenwerpers die recentelijk in Frankrijk een likje verf hebben gekregen, en vanuit het Verenigd Koninkrijk zijn voorzien van explosieven, voert hij nachtelijke spionagevluchten uit met nachtzichtapparatuur dat onlangs nog is gesignaleerd in het Koninkrijk der Nederlanden, en schiet hij de oppositie aan gort met mitrailleurs van democratische makelij. En wij, wij twitteren vierlettergrepige vloeken, schrijven tirades die geen effect sorteren, lachen onze leiders uit die na dagenlang beraad een verklaring produceren die het effect heeft van een natte scheet in de stromende regen (‘Lieve Muammar, wil je nu ophouden met boos zijn en met ons buiten komen spelen, anders krijg je straf.’), en staan erbij en kijken ernaar.

En toch. Zo moeilijk zou het niet hoeven zijn. Sterker nog, het is feitelijk heel simpel: gewoon niet leveren. De markt is de markt, natuurlijk. Een transactie is een overeenkomst waarbij partijen besluiten dat ze er beter van worden. Maar een transactie is geen waardenvrije handeling en niet vrij van morele verantwoordelijkheid, zeker niet als je zaken verhandelt die schade kunnen veroorzaken. De kruidenier die een doosje lucifers verkoopt aan de achtjarige kwajongen die vervolgens het park in de fik steekt, zal – hopelijk – een paar nachten slecht slapen, want hij had dat risico kunnen en misschien moeten inschatten. Hetzelfde geldt voor wapenhandelaars. Ik hoop – oprecht – dat er een paar behoorlijk slecht slapen dezer dagen: de ‘tyrannie van de vrije markt’ is momenteel wel een heel dubbelzinnige term.

Zaken zijn zaken, maar doden zijn doden, en verantwoordelijkheid is verantwoordelijkheid. En als de markt faalt, dan moeten die westerse democratieën, met hun geneefse conventie, en hun universele verklaring van de rechten van de mens, en hun democratische idealen, misschien toch eens besluiten dat na een jaar of honderdvijftig aanmodderen het moment daar is om afscheid te nemen van de wapenhandel met regimes die niet op democratische leest zijn geschoeid. Of van de wapenhandel in zijn algemeenheid, natuurlijk. Ik zou zeggen dat voor dat eerste zeker voldoende electoraal draagvlak voor zou moeten zijn. Gewoon verbieden dus. En handhaven. Dat is vast heel betuttelend enzo. Maar dat maakt me dan even niet zoveel uit, eerlijk gezegd.

Miko Flohr,