Hangende treurnis

Covered Market, Oxford, vandaag. Het jachtseizoen is nog niet gesloten. Ergens is het treurig, maar ergens ook wel weer zo eerlijk. Niet eerst verontwezenlijken en in plastic verpakt verkopen zonder dat de koper kan zien wat het is, maar gewoon, afschieten en te koop ophangen. De slager heeft ook een varkenskop in z’n etalage. Zelfde idee. Luguber, maar je weet wat het was dat je eet – althans anderen, want ik vreet die rotzooi natuurlijk niet. Vlees, vis, gevogelte. Misschien dat ik over een jaar of vijf weer eens een stukje proef, als ik vergeten ben hoe lekker het eigenlijk ook wel weer smaakt. Maar voorlopig ben ik tevreden met wat ik aan knollen, pitten, bladeren, vruchten, melk en kaas eet. Vlees: waarom wel?

Miko Flohr, 20/02/2011

The King of Limbs #tkol #radiohead

Als u nu nog steeds hoopt dat Radiohead ooit nog een rechttoe-rechtaan gitaarplaat à la The Bends gaat maken, en bij ieder album opnieuw teleurgesteld bent dat er niet een soort Just op staat, of een soort van Paranoid Android, of een soort, zeg maar, om eens wat te noemen, Creep, dan heeft u echt een beetje zitten slapen. Mocht dat het geval zijn, dan moet u The King of Limbs vooral links laten liggen. NIET downloaden. Negeren. Als u niet van bliep bliep houdt, stop maar met lezen, het heeft geen zin. Bliep, bliep. Prrrt. Echo Echo Feedback Feedback. Dub Dub Overdub.

Als u, zoals ondergetekende, daarentegen Radiohead ook de afgelopen tien jaar gevolgd hebt, Kid A kon verteren, Amnesiac kon verdragen, Hail to the Thief in huis heeft, en In Rainbows kon waarderen, dan ligt hier een fikse uitdaging voor u. Dit album verhoudt zich tot In Rainbows als Kid A zich verhield tot OK Computer. OK Computer en In Rainbows waren het ‘eindpunt’ van een ontwikkeling, de vervolmaking van een bepaalde stijl. Kid A brak daar radicaal mee, en sloeg totaal nieuwe wegen in, wegen die de band via wat omzwervingen uiteindelijk voerden naar In Rainbows – de meest evenwichtige en toegankelijkste Radioheadplaat sinds OK Computer. Op King of the Limbs gooit Radiohead opnieuw al haar stijlen op een grote hoop en begint iets totaal nieuws, en wij mogen volgen, of achterblijven. Ik sta op de drempel, en ik twijfel nog even.

Na één keer luisteren is het nog te vroeg voor een definitief oordeel, maar The King of Limbs is in ieder geval de minst toegankelijke plaat sinds Kid A. Ergens blijft het natuurlijk wel klinken als Radiohead. De nervositeit van de ritmes is niet verdwenen, zoals in Morning Mr. Magpie. De stem ook niet. Wat nieuw is is de enorme hoeveelheid geluidseffecten – meer nog dan op Kid A. Voordat je The King of Limbs kan omarmen moet je je eerst door vijf lagen overdubs en achtergrondgeluiden heen werken. Structuren zijn nog warriger – liedjes – voor zover je daarvan kan spreken – gaan op het eerste gehoor alle kanten op. Lotus Flower is verreweg het meest toegankelijke nummer. Feral, en het eerste nummer Bloom zijn vooral geluidsschetsen. Wat echt opvalt is de (relatief) lichte toon. In Codex zingt Yorke zoals hij nog nooit gezongen heeft: vrijwel emotioneel neutraal. Give Up the Ghost klinkt als een soort Gospel – lijkt ergens wat op House of Cards van In Rainbows. Het album klinkt soms zelfs vrolijk. Ik herhaal: Vrolijk. En dan bedoel ik dus v-r-o-l-i-j-k. Alsof het leuk is om muziek te maken, ofzo, en het leven mooi is. Little by Little bedoel ik dan. Jongens, dat is wel een HEEL radicale breuk met het verleden. Ik weet niet of ik dat wel trek, eigenlijk. We hadden toch met z’n allen besloten dat het leven een tranendal was, en dat we allemaal naar de verdoemenis gaan, op wat voor manier dan ook?

Nog een puntje: het zijn maar acht nummers, en er zijn nog minstens acht nummers die al ooit live zijn gespeeld maar niet op dit album staan. Het laatste nummer heet ‘Separator’, en het refrein klinkt een beetje als ‘if you think this is all there is, you’re wrong’, al is het niet héél duidelijk wat Yorke nou precies murmelt. Er zou dus nog weleens wat meer in de pijplijn kunnen zitten. Hopelijk niet zo vrolijk. Want het leven is een tranendal, en we gaan allemaal naar de verdoemenis, en dat moet vooral zo blijven. Voorlopig oordeel: of een groeiplaat of een zaadplaat.

Miko Flohr, 18/02/2011

Until the bitter, bitter end of the world

Pumpkins. 1994. Soma (verplicht uitzitten tot 4:00). Het zou nooit beter worden dan Siamese Dream, maar wisten wij toen veel. Vorige week was ex-bassiste D’Arcy Wretzky nog even in het nieuws (Hallo, onttakeling!). Van James Iha is nooit meer wat vernomen. Billy Corgan maakt op zijn zolderkamertje al jaren hemeltergend gepiel samen met een negentienjarige drummer (dat heeft iets van kinderporno, ja), en drummer Jimmy Chamberlin, ach, Jimmy Chamberlin… Man. Wat een drummer. En wat een drugs.

Sinds een uur of wat is het achtste album van Radiohead uit. Dat is nog steeds een soort van gebeurtenis, met pers enzo, en allemaal meningen op de twitters. Wat een verschil met de Pumpkins. Ongeveer even oud, tegelijk begonnen, een totaal ander verhaal. Maar wat was de wereld mooi, in 1994.

Miko Flohr,

Bij de arrestatie van een twerrorist

Grote beroering vandaag in Twitterland. Een van ‘de onzen’ was gearresteerd. Vanwege een tweet. Althans, zo blijkt nu, vanwege een overijverige journalist die de politie had gebeld in verband met een tweet. Het slachtoffer (of de dader) in kwestie was pardoes van haar oppasadres gelicht en had, na verhoor, een nacht in het arrestantencomplex doorgebracht om vervolgens weer te worden vrijgelaten. Wat had het wicht (17) op haar kerfstok? Wel. Het wicht had gedreigd met een bomaanslag. Ironisch, zo heette het, en voor de grap. Een kleine bloemlezing:

“@crifox je moet ook US burger zijn helaas. ja IK GA EEN BOM PLAATSEN OP MIJN SCHOOL MORGEN #hoi #aivd #CIA” (dinsdag, 20:02)
“ik plan een terreuraanslag op mijn school, het stedelijk gymnasium johan van oldenbarnevelt te amersfoort, aankomende vrijdag 8:30 lokaal 45” (dinsdag, 20:05)
ik plan een bomaanslag! @bertbrussen @telegraaf @nrcnext @dwdd @alexander_nl #bom #terreur #moord #dood (zodat iedereen het weet, dinsdag, 20:29)
@rblaauwendraad @bertbrussen neenee ik wil slechte publiciteit voor het jvo in de telegraaf (ah, zullen ze blij mee zijn, op school; dinsdag, 20:34)
er staat hier een hulpofficier van justitie en hoorde mn vader zeggen ze nemen mn dochter mee #yesshh (‘yesss!’ woensdag, 21:26)
ik pak mijn id en ik ga! adios amigos (woensdag, 21:29)

Het is natuurlijk puberaal gebral; het domme wicht heeft het vredeskruis in haar twitternaam verwerkt, en was vermoedelijk weinig van plan, maar heeft wel anderhalve dag aan al haar followers (en de media) lopen verkondigen wat ze van plan was. Mijn timeline produceert een modderstroom aan heftige morele verontwaardiging – dat zo’n arm meiske dat toch zo duidelijk een grapje maakte… en dat de pliesie niet van deze tijd is… en wie nou nog vertrouwen heeft in de pliesie… Dit zijn de Vrijheidsstrijders, de ridders van het vrije woord, voor wie de overheid de Grote Vijand is, wiens vertrouwen in de pliesie overigens helemaal niet gedaald is, want het was al rondom het nulpunt, en dit is natuurlijk een dankbaar excuus om dat onbehagen weer eens even lekker te ventileren. (Als iets goed gaat, hoor je ze overigens nooit, de systeemhaters, en eigenlijk zijn ze best wel vaak stil. Blijkbaar gaat het dus allemaal best wel goed, al met al.)

Persoonlijk vond ik eigenlijk dat er wel wat voor te zeggen was. Dit wicht is helemaal niet dom en naïef (hallo, gymnasium), maar doelbewust bezig een reactie uit te lokken. ‘yess!!!!’ twittert ze vrolijk als de politie haar nietsvermoedende ouders overvalt om haar te komen arresteren. Maar wat me uiteindelijk het meest stoort is de enorme selectiviteit van de verontwaardiging. Stel nou eens dat ons aller Charlot Nadia had geheten, een hoofddoek had gedragen, en vergelijkbare teksten had getweet, en de politie had NIETS gedaan? Dan hadden onze vrijgevochten ridders van het vrije woord moord en brand geschreeuwd en dat het een schande was dat de pliesie niet optrad tegen dit soort twitterterroristen, radicalisering!! fundamentalisme!!! islamisering!!!! haatbaarden!!1! en dat het allemaal! de schuld!! is!!! van! JOB COHEN!!11!!one!

Want ‘ironie’ en ‘humor’, dat zijn de etiketjes die klaarliggen voor het net niet helemaal correcte gedrag van de eigen groep. De ‘ander’, die kent geen ironie, die kent slechts haat, afkeer en vernietigingsdrang. Ironie en humor zijn geweldig, maar ze gebruiken als schaamlap voor wat net een beetje over de schreef gaat bij mensen die je niet onwelgezind bent, is een goedkope retorische truc. Vooralsnog houd ik het erop dat dit wicht het lesje in levenswijsheid heeft gekregen waar ze zo hard en herhaaldelijk om vroeg. Dat ze vervolgens aan de rechercheur uit moet leggen hoe je ‘followers’ spelt, dat is dan overigens wel weer een beetje jammer, in 2011.

Miko Flohr, 17/02/2011

Frontale ontmoetingen

Het is donker en het miezert als ik van Edgeway Road linksaf Marston Road op draai. Het is altijd een beetje een onhandige bocht. Om een of andere reden heeft de planoloog in een ver verleden besloten dat de eerste tien meter van dit stuk weg geen fietspad nodig hebben. Moet je dus éérst invoegen tussen de auto’s. Vervolgens, als je net niet van je fiets bent getikt door een van die vele britse chauffeurs die denken dat hun SUV net zo breed is als een Fiat Koekblik, kun je dan het vrijliggende fietspad op rijden – of ik moet zeggen ‘rammelen, want van soepeltjes doorlopend zoab hebben ze nog nooit gehoord hier. Meestal snij ik de bocht af, en raas ik over de stoep, die er breed genoeg voor is, en óók nog eens een lage stoeprand heeft. Wie die planoloog ook was, van fietsen had hij geen enkel verstand.

Maar goed, Marston Road heeft dan in ieder geval een vrijliggend fietspad. Dat is al heel wat, zou je zeggen. Hier past een aantal kanttekeningen. Ten eerste, Marston Road heeft een vrijliggend fietspad TENZIJ het sneeuwt. Want dan wordt er niet geveegd. De stoep, ja de stoep wordt keurig bijgehouden. Stel dat iemand uitglijdt en een schadeclaim indient. Maar fietsers worden geacht niet te fietsen. Ten tweede, u moet niet denken dat een vrijliggend fietspad is gemaakt om door te fietsen. Een vrijliggend fietspad kan prima dienen als parkeerplaats voor auto’s. Boomwortels testen de duurzaamheid van frame en velgen, en de hardheid van de banden. Voetgangers interpreteren dit vrijliggende fietspad (hoe groot de pictogrammen op het asfalt ook zijn) als de rechterhelft van een vierbaansvoetpad. Bij bushaltes staat het bushokje aan de ene zijde van het fietspad, en stopt de bus aan de andere zijde – met als consequentie dat wachtende passagiers vaak midden op het fietspad staan, en simpelweg weigeren opzij te stappen. Fenomenaal zijn die momenten dat je aan komt rijden als er net een bus is gestopt en de mensen in rechte lijn de bus uit lopen – ipod op, dus bellen of roepen heeft geen enkele zin. Sowieso reageren mensen nauwelijks op een fietsbel: ze weten simpelweg niet wat dat geluid betekent.

Goed, dat vrijliggend fietspad is dus een hindernisbaan, maar tot nu toe ging het altijd net goed. Vanavond ging het mis. Een tamelijk fatale eigenschap van het Engelse verkeersleven is dat op vrijliggende fietspaden de regels niet meer gelden. Dus ik fiets in volle vaart de bocht om, het fietspad op, en ik zie dertig meter voor mij een joch fietsen. Nou is dat niets noemenswaardigs, maar dit zag er meteen al zorgwekkend uit. Het joch fietste zomaar rechts. Ik fietste keurig links. Een kanoniek gevalletje ramkoers kondigde zich aan. Nou fietsen mensen voortdurend aan de verkeerde kant op deze fietspaden – blijkbaar geldt ‘links’ en ‘rechts’ alleen als je onder een auto kan komen – maar wat ronduit problematisch was, was dat het joch druk in gesprek was met een kornuit die rechts van hem op het voetpad fietste. Kortom: het joch keek naar rechts, en niet voor zich uit. Vijfentwintig meter. Twintig meter. Het joch keek nog steeds naar rechts. Tien. Ik slaak een kreet. Het joch schrikt. Ik wijk uit. Naar rechts. Het joch wijkt uit. Naar links. Boem. Frontaal. Voorwiel op voorwiel. Je zag het aankomen, het was niet te vermijden. De schade viel gelukkig mee, maar die Engelse weggebruikers en ik, het is geen match made in heaven. Idioten zijn het.

Miko Flohr,