Welcome to the world of pseudoscience

Yesterday, I got an email in the inbox of my university account. It was a bit of a strange email, from a certain ‘A T’, without salutation, without any introductory text (except for ‘FYI’), but with just a couple of links to two short youtube films, and to a page where I could buy a fourteen page booklet advertised with the ominous words ‘scientific study’. Oh, and there was this short sentence ‘waiting for your comments’, and the full name of the scientist in question. It would cost me six euros to download a pdf of the ‘scientific study’, and I quickly decided not to. It wasn’t even a decision, I guess, I just didn’t consider paying for it: if you are ‘waiting for my comments’, just send me the text, and don’t expect me to pay for it. All in all, it was a slightly remarkable email, but worse was to come.

It appeared that most of the booklet actually was online and searchable through Google Books. The booklet, sorry, ‘scientific study’ was titled ‘Features of the Domenico Fontana’s Water Conduit (the Canal of Count Sarno) and the Date of Pompeii Destruction’ and written by a certain Andreas Tschurilow. The tragic thing is that the argument brought forward is, to put it politely, completely bizarre, insane and utterly nonsensical. The author of this ‘scientific study’, whose name is preceded by two titles suggesting that he at least once had the intellectual capacity to complete some form of higher education, argues that Pompeii was not destructed in 79AD but in 1631AD. I repeat this one time so that you know I am not kidding you: the author of this ‘scientific study’, whose name is preceded by two titles suggesting that he at least once had the intellectual capacity to complete some form of higher education, argues that Pompeii was not destructed in 79AD but in 1631AD. To put it less mildly: the lost soul wants us to pay six euros to read fourteen pages of complete bullshit.


More worryingly, if you Google for ‘Pompeii’ and ‘Fontana’ – in case you want to know something about the canal dug through the (then unexcavated) city in the late 16th century, Tschurilow’s booklet will be among the ten first search results. The two videos even take a second and a third place. The madness might even find an audience, and in a worst case scenario, we may even get a Bosnian pyramid discussion going on here – the man even seems to have students defending the indefensible. That Pompeii was full of texts, and that these are all written in Latin and not in Italian does not count. The advocates of Tschurilow’s fantasies will probably come up, at some point, with the idea that these actually were fabricated by the excavators. That Pompeian artifacts closely resemble artifacts found in first century AD contexts throughout the Roman world, and that there is nothing that even closely resembles the material culture of the early seventeenth century also will be explained away in some way or another, as well as the fact that the most recent coins fount on the site were minted under Vespasian – and not under Phillip IV of Spain.

The two videos (1 | 2) are nice pieces of home creativity. We see the author in what seems to be his own living room (note the harness in the background), talking to the camera, sometimes stumbling over his own autocue. We hear suggestive new age synthesizer music, and insinuations about what the archaeological authorities leave behind for the general public – ‘this part of the city was excavated in the 1950s, but its results were never published’ says Tschurilow ominously over slowly evolving new age sounds – as if it is all a conspiracy against the common man who has to keep on believing the big lie that he is actually walking in a Roman city because otherwise those in power (who know the inconvenient truth) would loose their face, their position and their money. The conspiracy theory is, of course, never expressed explicitly, but hangs over the film like a shadow of suspicion. Apparently, Tschurilow is unaware of the fact that you can get permits to visit parts of the site closed to the public and to read Maiuri’s unpublished excavation reports.

In a way, of course, watching these films is kind of fun. It is almost a parody. The tragic thing is, however, that for the big genius behind it, it is all highly serious business. The man has spent many, many hours reading books, looking up documents, and those living with him have had to live with his grand theory as well for I don’t know how long. The two Youtube films must have cost many evening hours in preparing, filming and editing. There must have been several purpose-made journeys to the site, consuming time, and money. It has been quite a hobby – or perhaps even more than that. This makes me feel kind of uneasy in writing harsh words about this. People are and should be free to pursue their questions, to find their answers and to put whatever they conclude on the internet, however rubbish it is. If you think it is fun, it is fun. It is up to us, the professionals, to find a way to deal with the bullshit that comes out of such hobbyism. Maybe we should just neglect it and don’t bother at all – which would mean that we take the risk of giving up parts of our field to pseudoscience. Or maybe we should, perhaps occasionally, plainly and harshly say, like I am doing now, that somebody has produced complete bullshit and is trying to sell it as science: if you want to engage in discussion, fine, but be prepared – if the madness is too insane, we might bite back, and that might hurt a bit. After all, we have some responsibility for our field: Pompeii shouldn’t end up like the Pyramids.

So let’s conclude: Andreas Tschurilow has spent many hours producing something that, in the end, is a parody of good scholarship. The man knows nothing of Pompeii, or has made a complete mess of the bunch of facts that he has learnt. He should take his stuff from the internet or at least stop claiming that his work is scientific, which it clearly is not. He probably will not do this, but at least, I hope, people will be able to find a critique of his work.

Miko Flohr, 13/02/2011

FOTO’S: Oxford Colleges

There is an awful lot to see in this strange place. On the surface, Oxford is much of the same, but if you look a bit harder, there is an amazing amount of extravaganza going on. More will be added to this, later on.

Miko Flohr,

Tussen hoop en cynisme

Laat ik het maar gewoon ronduit toegeven, dan kunt u zelf beslissen of u verder leest: van Egypte weet ik hoegenaamd niets. Er schijnen wat merkwaardige bouwsels te staan uit lang vervlogen tijden, er schijnt veel zand te zijn, er schijnen nogal wat mensen te wonen, en er was ook iets met een rivier, geloof ik. Ik ben er nooit geweest, en ik was ook niet van plan er binnenkort naartoe te gaan. Ik heb, eigenlijk, tussen ons gezegd en gezwegen, niets te vertellen over dat land. Net als vrijwel iedereen in Nederland zou ik er misschien wel beter het zwijgen toe doen. Een mening. Die heb ik wel. Een mening hebben we allemaal. Wat zeg ik? één mening? Ik heb er wel een stuk of wat. Over een aantal zaken heb ik best wel een mening. Ik kan er dan wel niet meer over zeggen dan één zin, en ze gaan niet allemaal even goed samen, maar meningen heb ik genoeg. Oh, en gevoel, gevoel heb ik ook. Vele, tegenstrijdige gevoelens. Maar eigenlijk moet ik, vóórdat ik ook maar iets inhoudelijks te berde breng, keihard constateren dat ik er, op de keper beschouwd, geen snars van begrijp. Gesteld dat ik, als totale leek, er iets van zou moeten vinden, wat, in godsnaam, zou dat dan moeten zijn?

Het is natuurlijk geweldig dat het ze gelukt is, daarover geen twijfel. Dat een volk en masse op kan staan tegen het eigen autoritaire regime en dat met zoveel verve kan doen dat dat regime begint te wankelen en stapje voor stapje, stukje bij beetje in elkaar zakt – dat is iets heel krachtigs en bijzonders. Het is een teken van hoop voor al die miljoenen mensen die elders zuchten onder dictaturen – als ze het in Islamabad, Teheran, Amman, Peking en Minsk tenminste kunnen zien. Het zal in ieder geval *klein* een puntje van zorg zijn voor alles dat zich onrechtmatig macht toe eigent. Uiteindelijk regeert iedere autocraat – in ieder geval deels – bij de gratie van de massa, of hij dat nou wil of niet. Dat is zonder twijfel het mooie eraan.

Maar nu? Moet ik nu meezingen in het koor van hoopvollen of meehuilen in het koor der cynici? Het eerste deuntje is verreweg het mooist, het tweede blijft het best hangen, tot vervelens toe. ‘Dans je de hele nacht met mij…’ Het is ook het makkelijkste deuntje om te neuriën. Je kan immers maar beter een beetje sceptisch zijn, dan word je later niet alsnog teleurgesteld, en je hoeft nooit je ongelijk toe te geven, want als het goed afloopt, zal niemand er nog naar vragen. Het is misschien wel een vorm van intellectuele luiheid, retorisch verpakt als ‘realisme’. Ik word daar narrig van. Pessimisme is niet mijn lied. Aan de andere kant: van die hysterisch vrolijke falsetklanken van de hoopvollen wordt een mens uiteindelijk ook moedeloos. Allemaal heel ingenieus, en mooi, maar een beetje losgezongen van de werkelijkheid. Het is een lied van een ontroerend naïeve schoonheid. Ik kijk ernaar, en ik geniet ervan, licht heupwiegend, maar ik zing niet mee. Het is, na veel vijven en zessen, toch niet helemaal mijn lied. Het wordt geen rozengeur en maneschijn in Egypte. De komende tien jaar in ieder geval niet. Bloed, zweet, en tranen.

Wat mijn lied dan wel is? Misschien is het nog wel te vroeg voor een lied. Vaak heb ik de vergelijking gehoord met Iran, in 1979. Veel minder vaak die met Berlijn, 1989. Gek genoeg überhaupt niet gehoord: Iran, 2009. Het tekent de westerse obsessie met de Orient en haar religie: alles wat er tussen Atlas en Indus gebeurt zien we door de ogen van Samuel Huntington, en wat niet in dit bedompt-dichotomische frame van botsende beschavingen past, dat zien we over het hoofd. Dat een grotendeels islamitische bevolking in een grotendeels islamitisch land massaal andere dingen zou kunnen willen dan de dogmatisch-shiitische sharia van Khomeini en zijn getrouwen, leidt in de westerse wereld toch vooral tot glazige blikken. Het. Wil. Er. Niet. In. Een democratisch Egypte? Ja maar…. Ja maar… Wie weet. Als het ooit heeft gekund, dan is het nu. De weg zal niet gemakkelijk zijn, succes is niet gegarandeerd. Voorzichtige hoop aan de horizon, en goed kijken hoe het verder gaat. Fatalisme is de dood in de pot.

Toch neurie ik zachtjes een liedje. Het is een mengeling van hoop, zorg, en lichte frustratie. Het gaat dan ook niet alleen over Egypte, maar ook over ons, westerlingen. Want stel nou eens dat het goed afloopt, en dat Egypte zich ontwikkelt tot een seculiere, relatief democratische staat (ik heb het nog even niet over corruptie en bureaucratie, dat komt later wel). Als dat lukt, dan wordt voor iedereen duidelijk dat het dus wel degelijk kan. Dan wordt het in de occident een stuk moeilijker om te ontkennen dat die angst voor de oriënt in ons zit, en niet in een of ander dreigend religieus gevaar. Als ik een conservatieve islamofoob was, zou ik mijn hart vasthouden voor wat er in egypte gaat gebeuren, want stel dat het goed afloopt, dan zou mijn wereldbeeld weleens in kunnen storten.

Maar het is dus slechts een lied dat ik, stiekem, zeer voorzichtig, en zachtjes neurie, en geen te debiteren wijsheid. Meeneuriën staat overigens wel vrij.

Miko Flohr,

De Totale Oorlog van Geert

Ich frage euch: Wollt ihr den totalen Krieg? Wollt ihr ihn, wenn nötig, totaler und radikaler, als wir ihn uns heute überhaupt erst vorstellen können?

We schrijven 18 februari 1943. De Duitsers hebben de slag om Stalingrad verloren, de geallieerden beginnen aan hun lange opmars; het tij lijkt gekeerd, en het regime in Berlijn kiest voor massale mobilisatie. In een grootse propagandabijeenkomst in het Sportpalast in Berlijn wordt een applausmachine bijeen geroepen, en Goebbels houdt er zijn bekende betoog waarin hij oproept tot de ‘Totale Oorlog’. Deze ‘Totale Oorlog’ werd, geheel in stijl, voorgesteld als een zeer heldhaftige daad van opofferingsgezindheid, die uiteindelijk uiteraard zou leiden tot de Nationaalsocialistische zege, en duizendjarige glorie voor het Arische ras. De desastreuze gevolgen van de ‘Totale Oorlog’ zijn gevoeglijk bekend, en hoe het met de Nationaalsocialisten afliep behoeft ook geen nadere toelichting. Dat de term ‘totale oorlog’ sinds Goebbels’ Sportpalastrede lichtelijk beladen is, spreekt eveneens voor zich.

Het was me dan ook nogal een uitspraak, Geert – “Door heel Europa, niet alleen in Nederland, maar in heel Europa vechten de multiculturalistische elites een totale oorlog uit tegen hun bevolkingen … uiteindelijk resulterend in een islamitisch Europa“. Wij, de (linkse) multiculturalistische elites van Europa, wij zijn als het klapvee in het Sportpalast in 1943. Wij zijn, aldus Geert, de Nazi’s, hebben al onze krachten in gereedheid gebracht om te strijden voor de glorieuze overwinning, maar, zo weet Geert uit de geschiedenisboekjes, uiteindelijk zullen we verliezen, en zal onze abjecte, totalitaire en misdadige aard in de geschiedenisboekjes belanden. Dat wij geen Goebbels hebben en geen Hitler, een Stalingrad in welke vorm dan ook ons onbekend is en we sowieso eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd zijn om onze overtuigingen aan anderen op te leggen, dat doet allemaal niet ter zake. We zitten immers in een totale oorlog, alles is geoorloofd, en we doen dus gewoon met z’n allen net alsof dat niet zo is. Taqiyyah, toch, Geert?

Als je erover nadenkt is het ergens ook een tikkeltje eng. Want als Geert vindt dat wij, de multikulmafia, een totale oorlog voeren met het volk, zegt hij dan niet ergens ook dat het volk of het dat nou wil of niet in totale oorlog is met de multikulmafia, en dus, dat alle middelen van verzet geoorloofd zijn? Was dat immers niet ook de reactie van het verzet op de sportpalastrede van Goebbels? Geert is natuurlijk veel te sluw om zulks letterlijk te zeggen, en hij zal ongetwijfeld oprecht tegen geweld in welke vorm dan ook zijn. Maar tussen de regels door wordt een hoop gesuggereerd waar je akelig van kan worden. Bedesignbrilde multikulletjes pesten – je zal Geert er niet over horen, behalve natuurlijk als Marokkanen het doen. Maar dan zijn het opeens hardwerkende Nederlanders.

Uiteindelijk legt Wilders’ woordkeuze natuurlijk vooral zijn eigen positie bloot. Er is er in Nederland maar één die bezig is met een totale oorlog tegen de samenleving en dat is Geert Wilders zelf – een totale oorlog die uiteindelijk ook maar één doel dient: Geert Wilders. Alle trucs zijn geoorloofd. Feiten doen er allang niet meer toe, het gaat erom of wat je roept electoraal effect heeft. Oplossingen? Allemaal oude politiek. Het gaat om de problemen, mensen, snap dat dan toch. Je moet de mensen kwaad en bang houden, niet blij maken. Dan gaan ze nadenken over hun stem. Een proces wegens aanzetten tot haat? Voor de bühne wordt moord en brand geroepen, maar in de achterkamertjes wrijft men zich in de handen voor alle gratis zendtijd voor politieke partijen die het met zich meebrengt. Rekken die handel, en wel zo lang mogelijk. Wat kan Geert die hele koran eigenlijk verrekken? Geen hol. Maar het scoort zo lekker, bij de mensen in de vinexwijken. Kopvoddentaks? Doen, man! Klinkt goed. En kritiek? Politiek correct geneuzel van een elite die aan de verkeerde kant staat, het spoor totaal bijster is, en op de rand van de afgrond staat.

Kortom: Geerts ‘Totale oorlog’? Freud zou er wel raad mee weten.

Miko Flohr, 08/02/2011

Teruglezen, krassen, en verbeteren

Ik herlees mijn proefschrift. Het moet een boek worden – zeg maar: een Boek met een ISBN nummer en uitgegeven bij een Echte Uitgeverij. Het zal nog wel even duren voordat het er is, en voordat definitief duidelijk is waar het gaat verschijnen, maar ik ben alvast begonnen met bijschaven. Veel kan toch nog net wat beter, compacter, scherper opgeschreven worden. Soms ben ik te stellig en haal ik mezelf problemen op de hals door heel expliciet iets op te schrijven dat voor mijn betoog eigenlijk niet zo belangrijk is en wat ik ook in het midden had kunnen laten – maar dat zie je nu pas, een jaar later. Soms ben ik juist veel te voorzichtig en ga ik uitgebreid lopen beargumenteren wat misschien niet zo uitgebreid beargumenteerd hoeft te worden, omdat lezers het zo ook wel geloven – dat is het verschil tussen een proefschrift en een boek. Merk dat ik veel geleerd heb het laatste jaar en dat dat nu zinnige bagage is – zowel vakinhoudelijk als schrijftechnisch. Al met al concludeer ik gelukkig wél dat de kern van het verhaal staat en overeind blijft. Het is uiteindelijk ook een tamelijk genuanceerd en goed gedocumenteerd betoog, denk ik. Nu nog hopen dat ik de Uitgever daarvan weet te overtuigen.

Miko Flohr, 06/02/2011