Ook ik was in Doornroosje bij Infadels afgelopen dinsdag en ook ik vond het een geslaagde avond. Ik hou niet van labeltjes, maar in de betere platenzaak kunt u dit vinden onder de noemer ‘britse hyperdancediscopunkrock’. Ik zou u overigens afraden om het tot een CD te laten komen, want Infadels is live veel leuker. Ze zullen ongetwijfeld het een en ander gebruiken, want het is af en toe op het manische af en muzikaal is het allemaal redelijk basaal, maar als ze eenmaal op dreef zijn, is er geen houden meer aan. Een springerige zanger die eigenlijk beter tot zijn recht zou komen als diva in een bontjas. Een quasibijdehante gitarist die af en toe in de meest coole houdingen weet te verstenen. Een beest van een bassist. Een drummer die zo strak speelt dat het uit een blikje lijkt te komen. En een toetsenist. Een toetsenist? Nee, een manische idioot die met rechts op een snaredrum staat te hengsten en met links aan knoppen draait en af en toe een riedeltje produceert maar vooral voortdurend in beweging is. De zweetdruppels spatten ervanaf. Het keyboard deint vervaarlijk mee, maar valt niet om. Alles gaat net goed. Her en der staat in het publiek een meisje van zeventien te dicht bij het podium en met te nette kleren aan. Een korte toegift. Nijmegen, East London gives you respect. East London, het was mij een waar genoegen. Maar volgende keer niet allemaal hetzelfde pakje an graag…
Miko Flohr, 06/04/2006